Tag archieven: video

Ganglians – Still Living

Op het Le Guess Who festival vorig jaar viel mij al op dat Ganglians zonniger klonk dan ze zich voordoen op het album Monster Head Room (en dat in november). Althans, dat probeerden ze, want tijdens het optreden ging er van alles mis, vooral op technisch gebied. Toch was dit een teken aan de wand dat een vervolg minder “rock” en “lo-fi” zou worden, en wat meer “pop” en “surf”. Ja, ook de heren van Ganglians worden blijkbaar ouder, al zijn ze volgens de titel van het nieuwste werk nog Still Living.

De dubbele lp staat in het teken van harmonieuze samenzang, zomerse melodieën en aanstekelijke pop met een scherp randje. Waar hebben we dat eerder gehoord? Het gehele jaar worden we werkelijk overspoeld met platen die met diezelfde middelden (of andere) een loom, zomers gevoel door je strot willen duwen. De meeste bands vallen daarbij teveel in herhaling, of verdrinken in een zee van zoetsappigheid en overproductie. Er wordt angstvallig en te geforceerd teruggegrepen naar lang vervlogen tijden, het zogenaamde nostalgiegevoel. Ganglians niet. Natuurlijk zijn daar de Beach Boys-verwijzingen, maar de kwaliteit van de drugs in Californië is in de loop van de jaren flink gestegen: de dosis psychedelica is op het randje. De band lijkt soms bewust foutjes te maken, al verdwijnt veel onder de deken van de galmende en ruisende productie. Voor sommigen een minpunt, voor mij de reden om Still Living aan te schaffen en de Fleet Foxes te laten liggen.

Toch weet Ganglians ook fris te klinken. Hitsongs als Sleep en Jungle zijn onmiskenbaar de soundtrack voor een lange vakantie aan de surfvriendelijke Westcoast; niet te complex (hoewel de teksten heel wat hoofdbrekens kunnen kosten) en met een heerlijk catchy refrein. De overige tien nummers liggen in het verlengde daarvan, experimenterend met de hoeveelheid gitaren, synthesizers en reverb. Eindelijk een album dat de cocktails onder de palmboom eens echt goed laat smaken! Still Living is vanaf vandaag verkrijgbaar via Souterrain Transmissions.

Wooden Shjips – West

De infantiele manier waarop de titel van het album op de hoes wordt uitgebeeld, zullen we dit viertal uit – goh – San Francisco maar vergeven. De heren van Wooden Shjips houden het nu eenmaal graag simpel. Op West valt dan ook slechts een stabiele, licht stijgende lijn te bespeuren ten opzichte van de twee voorgaande albums. Albums waarop een fuzzy, noisy gitaargeluid, groovende psychedelische stoner en een eentonig drammend Hammondorgel centraal staan.

Op dit derde volwaardige album heeft Wooden Shjips voor het eerst in het bestaan in een studio en met een producer gewerkt. Gelukkig is er van het smerige, krakende geluid veel overeind gebleven. Alsof de gitaren zich met veel geweld een weg moeten banen door de met Woodstockmodder verstopte luidsprekers. Wel komen door de professionele productie de invloeden beter naar voren. Denk aan Spacemen 3, misschien zelfs The Velvet Underground of The Doors (wat betreft vocalen, vooral). Inderdaad, vervlogen tijden en drugs spelen al dan niet bewust een prominente rol in de muziek van Wooden Shjips.

Rock is eigenlijk maar een rare benaming voor een muziekgenre, maar hier ontkomen we er niet aan. Wooden Shjips speelt het. Een compromisloze en lazy versie, in het hier en nu, met een eeuwigdurende knipoog richting de sixties. En het klinkt geweldig! West ligt vanaf aanstaande maandag in de winkels (behalve in Engeland).

Memoryhouse – The Years

Over een maandje zal Sub Pop Records The Years van Memoryhouse uitbrengen op cd en 12” vinyl. Niets bijzonders, ware het niet dat diezelfde ep al meer dan twee jaar geleden gratis op het internet verscheen. Het is daarom een prachtvoorbeeld van hoe een artiest door het internet verspreid is geraakt en vervolgens dermate veel lof mag ontvangen dat een label er heil in ziet om nummers die iedereen op zijn pc heeft staan alsnog in een tastbare editie uit te brengen.

Memoryhouse verdient het. Evan Abeele (muziek) en Denise Nouvion (zang) vormen dit duo uit het zuiden van Ontario, dat met haar regelmatig met muziek aangevulde Tumblr veel sympathie weet op te wekken. Zo ook met de muziek: dromerige, zweverige pop met een iele, engelachtige zang, zwemmend in echo’s en lome keyboardklanken. The Years ademt nostalgie, maar laat ook een moderne kant zien, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Teen Dream van Beach House.

The Years is voor de gelegenheid wel opgepoetst, opnieuw opgenomen en bevat bovendien twee nieuwe nummers: Modern, Normal en Quiet America. Deze “heruitgave” heeft dus wel degelijk een meerwaarde. Waar ik het echter niet mee eens ben, is dat dit ten koste is gegaan van het warme intermezzo The Waves. Gezien de toch al korte speelduur kan ik geen goede reden voor bedenken voor het weglaten hiervan. Misschien wordt deze bewaard voor het eerste volledige album, dat al voor mei was aangekondigd, maar zoals het zich er nu naar laat uitzien nog even moet “rijpen”.

De gratis digitale versie van The Years is inmiddels van de bandcamp pagina verdwenen, maar eerdergenoemde Modern, Normal en Quiet America zijn al wel te downloaden. Voor die laatste maakte Jamie Hardley recentelijk een rustgevende video met Denise Nouvion zelf in de hoofdrol.