Diversen

De achterbuurt van het leven

Regelmatig struin ik door de Middelburgse wijk Dauwendaele. Niet alleen omdat de buitenlucht in de pauze van mijn nabij gelegen werk essentieel is voor de doorbloeding van mijn hersenen, maar ook omdat je als bewoner van een andere wijk in Middelburg jezelf weer even gelukkig prijst. Volgens de gemeente, die wanhopig probeert de wijk in een “gekleurd” daglicht te stellen, is Dauwendaele een wijk met veel voorzieningen. Het winkelcentrum heeft verrassende boodschapfaciliteiten, er zijn scholen, sportvoorzieningen en zelfs seniorencomplexen voor mensen die écht niemand meer hebben. Enkele waterpartijen fleuren de boel verder op. Er zijn zowel koop- als huurwoningen, dus voor elk wat wils. Loopt u met mij mee?

Dauwendaele en andere zuidelijke wijken van de voor de rest redelijk toonbare stad Middelburg worden gescheiden door het kanaal door Walcheren. De stroom immigranten vanuit deze wijken, die maar al te graag naar de andere kant van het kanaal willen komen, wordt regelmatig opgehouden door de Schroebrug en Stationsbrug. Volgens de statistieken van de gemeente gaat de Schroebrug vaker open dan de Stationsbrug, en dat is logisch; de doorgaande weg ligt immers op deze route. Aan de andere kant kan een openstaande Stationsbrug de locals er toe bewegen alsnog zwart te rijden naar Vlissingen, of zichzelf meteen voor de trein te werpen. Over de stationsrestauratie schreef ik al eerder, laten we nu eens het tunneltje onder het spoor door nemen. Zoals elk tunneltje bij een kleinschalig station is het er vochtig van pis en graffiti-verwijderchemicaliën, met bijbehorende geuren. Het licht aan het einde van de tunnel moet de bezoeker een gevoel van hoop geven, maar u raad het vast al, schijn bedriegt.

Rechtdoor lopend komen we uit op het Parelplein, waar we een soort replica van de replica van de Graanbeurs op het wel welgestelde Damplein terugvinden. Deze broedplaats van onveilige jeugdsex, alcoholdrinkende peuters en bejaarden die niets meer te verliezen hebben heeft echter niets van doen met eerlijke handel, of het moet in iets bruins zijn. Vanachter de gelige gordijntjes staren de re-integrerenden je na. Hier en daar wordt openlijk aan gestolen scooters gesleuteld en in de zomer klinkt opzwepende gabberhouse vanaf de balkonnetjes van de drie verdiepingen gestapelde appartementen. Een sarcastische dwaas bij de gemeente, vandaag de dag werkzaam in het archief drie etages onder de begane grond, heeft deze buurt gekscherend de Edelstenenbuurt genoemd. Van enige vorm van rijkdom is echter geen sprake. Sommige woningen zien er dichtgetimmerd nog beter uit. Omdat het te gevaarlijk is om hier lang te blijven staan, lopen we door straten met illustere namen als Saffier en Topaas met een boog om de hokjes heen, die aan Tropa de Elite, een film van José Padilha, doen denken.

Verdomd, als je daar niet de beloofde waterpartij had. Volgestort met vuilnis, dat wel. Tussen de lege blikken Hollandia Bier en opengespatte vuilniszakken horen we licht gepiep van nestje pasgeboren eendjes, die het uitzichtloze leven in deze wijk nog niet hebben opgegeven. Er blijken dan toch nog vogels te leven in Dauwendaele, ondanks dat deze buurt niet is opgenomen in de 40 wijken van Ella Vogelaar (die naar het schijnt na haar aftreden hier haar toevlucht heeft gezocht – tenslotte is de misvormde Ella in Zeeland opgegroeid). De gedachten aan de eendjes eindigt, gelijk met het gepiep, even verderop waar kerkgebouw De Hoeksteen drie dagen per week is ingericht als stiltecentrum. Zachtjes er voorbij sluipen is geboden, om niet te worden aangesproken door oude-aardecreationisten.

Verderop is het gedaan met de stilte, als het architectonische monster genaamd Winkelcentrum Dauwendaele opdoemt. Het winkelcentrum heeft een snackbar, videotheek en een Chinees. Kortom, alles was de gemiddelde Dauwendaeler nodig heeft voor een avondje ontspanning na een lange dag op de bank zitten. Je zou haast vergeten dat er ook een supermarkt is gevestigd: de Em-Té, qua naam en personeel niet te verwarren met LétÉ, dé sociale werkplaats van Walcheren. De halve liter blikken van Hollandia Bier zijn overigens het best verkochte product in deze winkel. Zoals u aan de foto kunt zien raakte ik enigszins in paniek toen ik de uitgang niet meer kon vinden. In dat moment van vertwijfeling dacht ik troost te vinden bij het wijk ondersteuningspunt (ook wel “ontmoetingscentrum”), eveneens gevestigd in het winkelcentrum, maar de ramen zijn afgeplakt met kranten uit 2004 en een politielint versperd de ingang. Ontmoeten doen de wijkbewoners blijkbaar toch, in een vergadering die onder intimi de wijktafel wordt genoemd. Het verslag van 23 oktober spreekt boekdelen. De een vraagt zich af “waarom de prospectus over het hondenpoepbeleid niet huis aan huis wordt verspreid”, een andere bewoner stelt de intelligente vraag “hoe je drugsverslaafden in de leeftijd van 14-15 jaar aantrekt” (en ik citeer).

Na een nachtmerrie van drie uur en twee sixpacks Hollandia bier wordt dan toch één van de drie uitgangen van het winkelcentrum gevonden. Als we opgelucht door de Buitenruststraat weer richting centrum wandelen, komen we langs het complex waarnaar de straat is vernoemd. De geur van sporadisch verschoonde luiers van bejaarden komt je tegemoet. Het “gezellig en stijlvol ingerichte” Grand Café van het verpleegcentrum is vrij toegankelijk, en we schuiven even aan voor een litertje Ketel 1 met opa Boersma. Boersma is aan het einde van zijn bestaan, maar hij wordt angstvallig in leven gehouden door de verpleegsters. Een prettige gedachte. Buitenrust is trouwens één van de meest gebruikte namen voor seniorencomplexen, wist u dat?  Dat de bewoners de rust pas binnen een kist en onder de grond vinden, maakt voor de medewerkers hier helemaal niets uit.

De website van de gemeente Middelburg liegt niet. In de achterbuurt van het leven kun je geboren worden, een uitkering ontvangen, boodschappen doen en het leven verlengen in een verpleegcentrum. Alle voorzieningen binnen handbereik. En dat is toch verdomd handig.

Squarepusher – Numbers Lucent

Hoppa! De zondagkater wordt in één vlaag van levensvreugde weggeblazen door dit laatste souvenirtje van Tom Jenkinson. In navolging van de vorig jaar uitgebrachte Just A Souvenir, brengt Squarepusher een exquisite nageboorte in de vorm van de EP Numbers Lucent. Was Just A Souvenir een tochtje in de Fata Morgana van de Efteling, dan is Numbers Lucent de draaikolk die je nietsvermoedend tegenkomt in de wildwaterbaan van de Piranha.

Breakcore, het buitenechtelijke kindje van rave en drum ’n bass, je moet er van houden. De hersenkwabben worden gehusseld in de schedel, je voeten raken in de knoop wanneer je erop probeert te dansen, de maag keert zich om van de harde bassen. Deze 25 minuten durende wekker van Squarepusher borduurt verder op de ingeslagen weg van het hoogstaande volledige album: veel funky en jazzy ritmes, gestuurd met de sublieme beheersing van Tom op de bass. Just A Souvenir heeft echt een vredig jazzgevoel, voor zover dat kan bij stuiterende IDM / breakcore. In dat laatste is Numbers Lucent echt anders. Dit keer wordt terug gegrepen naar een karakteristiek jaren 90 ravegeluid met harde agressieve beats.

De opener Zounds Perspex strooit gretig met Hammondorgeltjes, heerlijk pakkende acid melodietjes en op en neer deinende jungle beats. Het tweede nummer Paradise Garage heeft ook weer orgels als basis, maar wordt hier aangevuld door een enorm funky baslijn en dito breakbeats, evenals spacy deuntjes. Een schot in de roos. De opvolger Heliacal Torch doet de temperatuur, zoals de naam al impliceert, stijgen met meer bruutheid. De melodie is hier echter vrij zwak, wat het nummer geen echte smoel geeft. Star Time 1 is onmiskenbaar een verwijzing naar de openingstrack op Just A Souvenir, daar Star Time 2 geheten. De funk (met hoofdletter F) keert terug en de melodie is lieflijk en zacht. Natuurlijk blijven de als een stroboscoop flikkerende beats je hersencellen teisteren. Op de laatste twee nummers trekt Jenkinson alle registers open wat betreft nu-skool rave. Sommige mensen omschrijven The Klaxons als new rave. Dat die dansende kinderpunk niets met rave te maken heeft, en Squarepusher wel, dat mogen hopelijk duidelijk zijn. Zo niet, dan laat de vijfde track Arterial Fantasy, die de speakers doet bewegen van de snoeiharde basdrums, je voor even in de waan van de jaren 90. Fel, driftig en toch melodieus. De afsluiter met de geweldige titel Illegal Dustbin laat de decibelmeters verder doorslaan naar rood. Een mash-up van gabber, metal en drum ’n bass holt je oorschelpen van voor tot achter uit.

Tom Jenkinson bewijst maar weer eens wat een begenadigd producer hij is. Zijn kunsten op de bassgitaar zijn ongekend voor een artiest in de elektronische muziek. Numbers Lucent overstijgt zijn grote broer misschien niet qua muzikaliteit, maar wel qua belevenis. Wat een energie!

Dwight, de dwaze dilettant

Dwight werkte sinds zijn 16e bij de HEMA. Hij had zich na veertien trouwe dienstjaren opgewerkt naar de functie executive senior sales consultant officer, wat betekende dat hij de hoofdkassa op de begane grond mocht bedienen. Wanneer zijn kassa was gesloten, gebeurde er helemaal niets. Ook niet op de verdieping met kleding en kantoorartikelen. Daar was hij best wel trots op. Hij was inmiddels tweeëndertig jaar, had een gezellig flatje in Dauwendaele en dopte al zijn eigen boontjes. Bezocht zijn ouders regelmatig, en dan bracht hij altijd een bloementje voor zijn moeder mee. Ja, Dwight was best gelukkig met zijn leven. In zijn vrije tijd keek hij graag naar de sterren met zijn telescoop, die hij ooit bij Bart Smit had gekocht. Zijn droom was om ooit zelf een ster te ontdekken, en dat deze naar hem werd vernoemd. Dwight-4782982 of zoiets. En dat hij dan in de krant zou staan. Dwight droomde van de sterren en het sterrendom. Ja, Dwight was best gelukkig met zijn leven.

Maar Dwight was ook ongelukkig. Hij had weinig tot geen vrienden. De zogenaamde vrienden die hij vroeger van school kende, pakte toentertijd altijd zijn knikkers af en scholden hem uit voor uilenkop, wat hij niet goed begreep. Met zijn zemelige bril, kraterface en bleke uiterlijk als een pannenkoek was hij misschien niet knap, maar hij kon geen dier bedenken waar hij op zou kunnen lijken. Dwight had het contact met hen, na het verlaten van de basisschool, al snel verbroken. Op zijn verjaardagsfeestjes kwamen zijn ouders en wat familie, maar verder niemand. Niet verwonderlijk was Dwight de grote liefde in zijn leven ook nog niet tegengekomen. Sterker nog, hij had nog nooit een vriendinnetje gehad. Daar raakte hij regelmatig van in een depressie. Niet zelden huilde hij zichzelf ’s avonds in slaap, om weer huilend wakker te worden wanneer hij weer naar de HEMA moest. Op zijn werkplek zag hij wel meisjes, of vrouwen, voorbij komen waarvan hij dacht dat ze wel op zijn karakter konden vallen. Mogelijk waren zij ook wel gefascineerd door de sterren. Aanspraak had hij nooit. Verlegen als Dwight was, ging hij snel op zoek naar plastic tassen onder de toonbank op het moment dat een mooie dame iets wilde afrekenen. Hij werd in de loop van de jaren desalnietteplus steeds minder kritisch. Als hij maar iets had om te betasten. Hij had op de kop af dertien jaar en 242 dagen geen seks gehad, of iets wat daarop leek. Hij dacht met weemoed terug aan die ene keer.

Die ene keer stapte hij met honderd gulden in zijn portemonnee, de zenuwen gierend in de keel, in de trein naar Amsterdam. Hij woonde toen nog bij zijn ouders, maar die dag waren deze op familiebezoek in Twente. Als hij snel was zouden ze er niets van merken. Met een half doorweekte broek liep hij trillend, bijna rennend naar de Oudezijds Achterburgwal. De lampjes waren niet goed zichtbaar op klaarlichte dag. Met een rood hoofd tikte hij op één van de raampjes, waarachter een schaars geklede dame van een jaar of veertig haar meest wulpse smoel opzette. De gordijnen waren nog niet dicht of Dwight had het niet meer. Een halve literpak melk ver over de datum liep langs zijn onderbroek langzaam naar beneden. De dame bleek tot zijn verbazing erg aardig en maakte zijn het gedeelte beneden zijn romp met een verpakking Tempo zakdoekjes enigszins schoon. Niet snel daarna raakte hij weer opgewonden. Ze zat nog geen tien seconden op zijn hete tampeloerus of de rubberen patroonhuls was weer gevuld. Meurend naar zuur zaad zat hij tweeënhalf uur terug in de trein, 2e klas. Z’n ouwelui hebben het nooit ontdekt. Met enige schaamte denkt Dwight vandaag de dag terug aan die enige keer. Hij had zich er al bij neergelegd dat het misschien wel bij die keer zou blijven.

Tot die ene dinsdag. De werkdag liep op haar einde, en Dwight had deze naar zijn eigen tevredenheid bijna afgerond. De kassa was goed gevuld, er waren geen ontevreden klanten geweest en hij zou morgen vrij zijn. Dit laatste vooral omdat het een heel heldere nacht zou worden, en hij van plan was de sterren in het donker te gaan bewonderen. Om kwart voor zes kwam er een jongeman van zijn leeftijd twee flessen wijn afrekenen. Hij was een sportschool type, met gespierde biceps en gebruinde huid. Dwight behandelde hem als iedere andere klant. Toen de man wegliep van de balie, gaf hij een overduidelijke knipoog naar Dwight. Dwight werd rood in zijn gezicht en kreeg tegelijkertijd kriebels in zijn buik. Wat was dat nu? Die vorm van aandacht was hij niet gewoon en hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Hij probeerde het te vergeten maar toen hij naar buiten liep dacht hij er nog steeds aan. Opeens liep diezelfde kerel naast hem. Dwight schrok, en bleef zenuwachtig doorlopen. “Hoi, sorry dat ik je misschien liet schrikken, maar ik ben Anton”. Dwight stelde zich netjes voor, zoals hij dat van zijn ouders had geleerd. “Je lijkt me wel een toffe peer, heb je zin in een feestje?”. Verward wist Dwight niet was hij moest zeggen. “Er is lekker eten en drinken, en later komen er ook nog een paar mooie vrouwen.” Dwight’s gedachten begonnen te glunderen. Dit was misschien zijn kans om zijn toekomstige relatie te ontmoeten. Weifelend knikte hij ja, maar spannend vond Dwight het allemaal wel.

Hij liep met Anton mee. “Het is hier vlakbij”. Twee straten verder stonden ze voor de deur van een bovenwoning. Hij hoorde al stemmen. Binnen zaten nog drie andere mannen. Dwight werd enthousiast onthaald, als één van hen. Hij plaatste zich ongelukkig op de bank en Anton vroeg wat hij wilde drinken. “Water, of iets fris”, want Dwight dronk nooit alcohol. Anton kwam terug met een glas helder water, wat een beetje zout smaakte vond Dwight. Hij besteedde er verder geen aandacht aan. Met een longdrinkglas 4-hydroxybutaanzuur achter de kiezen verloor hij heel even het bewustzijn. En werd hij tot bloedens toe vier keer in zijn hol, de neger der lichaamsopeningen, geboord. Eindelijk. Had hij toch nog onverwacht zijn eigen ster ontdekt.