Zoekresultaten voor: ignatz

Jaarlijst 2013: Live

1. The Dead C, Les Ateliers Claus, Brussel, 18 april 2013
In het kader van het Sonic Protest Festival kwam het Nieuw-Zeelandse noise rock trio The Dead C – als ik het goed heb zelfs voor het eerst – naar België. Natuurlijk zijn de verwachtingen hooggespannen wanneer één van je favoriete bands eindelijk live mag aanschouwen. De manier waarop ze dit waar maakten, had ik van te voren niet durven dromen. De drie pioniers Bruce Russell, Michael Morley en Robbie Yeats bliezen het publiek van hun sokken met een geïmproviseerde rockshow die zijn weerga niet kent. Wisselend tussen loodzware soundscapes en explosieve chaos lieten ze in Brussel exact horen waarom ze inmiddels een legendarische status met zich meedragen.

2. Sky Needle, Incubate Festival, Tilburg, 18 september 2013
Op de woensdagavond in de Paradox gebeuren er tijdens het Incubate Festival geweldige dingen. Vorig jaar was dat Bill Orcutt, dit jaar zorgde Sky Needle voor een hoogtepunt. De zeven-koppige Australische band bespeelden vol overgave hun zelfgemaakte “unstruments”, nummers van onder andere hun tweede briljante plaat Debased Shapes onherkenbaar achterlatend. De ogen zijn daarbij vooral op Sarah Byrne gericht, die al bezeten schreeuwend de band langs hun improvisatiedrang loodst. Dat later ook stemkunstenaar Ghédalia Tazartès Sky Needle kwam vergezellen op het podium was een grote bonus bovenop een toch al indrukwekkende show.

3. Maan, Incubate Festival, Tilburg, 22 september 2013
Vorig jaar noemde ik Maan ook al in deze rubriek, toen op nummer vijf vanwege de frisheid en onbevangenheid van hun optreden in Brussel. Dat ze nadat hun debuutalbum verscheen alleen maar beter zijn geworden, moge duidelijk zijn. Ik mocht ze dit jaar nog eens twee keer aanschouwen; het optreden in de platenwinkel Sounds is mij nog het best bijgebleven. Stoïcijns werkte het duo zich door een boze Throbbing Gristle-achtige set heen, waarbij naar het einde toe nonchalant met de handen in de lucht herhaaldelijk “hey” wordt geroepen. Zonder het publiek ook maar een seconde een blik te hebben gegund, lopen ze na een kwartier de zaak weer uit. Een geweldig statement.

maan

4. La Ligne Claire, KRAAK Festival, Aalst, 2 maart 2013
La Ligne Claire uit Parijs klinkt op plaat vooral als rommelige, tegendraadse post-punk, maar op het KRAAK festival lieten ze horen te zijn gegroeid sinds Chéri (2011). We horen meeslepende, zelfs dromerige melodieuze klanken die doen denken aan Fabulous Diamonds. De enigszins monotone vocalen en baslijn deden qua minimalisme ook nog een duit in het zakje. Je kunt ze misschien ook wel een gebrek aan techniek toebijten, maar wat als dat gewoon lekker klinkt? Het beloofd in ieder geval veel voor een eventuele nieuwe plaat (waar blijft die?).

5. Dragged Into Sunlight, Incubate Festival, Tilburg, 20 september 2013
Terwijl grote namen als Mayhem en Immortal op de Black Metal Friday van Incubate met groots opgezette shows het genre ontstegen, kreeg het Engelse Dragged Into Sunlight na afloop wel het stempel “true” opgeplakt. De band werd daarin wellicht geholpen door het met mist gevulde bovenkamertje van de 013, waar het geluid dertig keer zo hard aankomt, en het tijdstip, toen iedereen als murw gebeukt was en onder invloed van een biertje meer. Desalniettemin was de verpletterende doch ook minimalistische black metal show – uitgevoerd als een nauwgezet ritueel – indrukwekkend genoeg om als beste van de dag door te gaan, en dus zelfs op vier na de beste van het jaar.

6. Ghédalia Tazartès, Incubate Festival, 18 september 2013
7. Richard Dawson, Kraak Festival, Aalst, 2 maart 2013
8. Urpf Lanze, Incubate Festival, Tilburg, 21 september 2013
9. Mayhem, Incubate Festival, Tilburg, 20 september 2013
10. Ignatz, Wastelands Festival, Gent, 10 augustus 2013

Hellvete – Sint-Denijs

a3972809892_10

Sint-Denijs is pas het tweede echte album van Hellvete, het langverwachte vervolg op De Gek dat in 2009 uitkwam bij het KRAAK label (en hier op mrbungle.nl nog kort werd besproken in een duorecensie met Julianna Barwick). Met recente cassettes als ‘t Orgelorkest, splits met A Story Of Rats en Bear Bones Lay Low, zijn bijdrage aan Sylvester Anfang II en de samenwerking in het nog kersverse duo González & Steenkiste heeft Glen echter allesbehalve een gapend gat achtergelaten na zijn debuutalbum.

Niettemin hebben de wat kleinere releases ons niet helemaal voor kunnen bereiden op wat we horen op Sint-Denijs. Natuurlijk kennen we Hellvete van zijn donkere drones en minimalisme, waarin een voorliefde voor folkmuziek en -instrumenten doorklinkt. Harmonium, banjo en en tanpura zijn dan ook weer aanwezig. Maar niet eerder hoorden we zoveel warmte, rust en melodie in zijn muziek.

Het trio dat het album vormt, C-142, MDD-409 en G-356, is eensgezind in opzet: een intense drone gestart door harmonium of elektrische tanpura lijkt in een proces van eindeloze herhaling terecht te zijn gekomen, waarbij het geluid langzaam maar zeker uitdijt door de toevoeging van andere instrumenten, zoals een analoge synthesizer. Slechts subtiele veranderingen geven een idee van tijd; over het algemeen wordt de luisteraar meegezogen in een continuüm dat weliswaar de geest tot kosmische hoogten leidt, doch de kilheid en donkerte die bij het verlaten van de aardse atmosfeer hoort, achterwege laat. De ijzige kou die de kleur van het vinyl uitbeeldt, zet wat dat betreft iedereen op het verkeerde been.



De reden dat Sint-Denijs zich ontpopt als de warme deken waarmee je ook in de zomer niet zonder kunt, zou te maken kunnen hebben met het feit dat Glen Steenkiste op een rustigere plek is gaan wonen, buiten het centrum van Gent. De titel van de plaat spreekt voor zich, anders dit interview met Decoder Magazine wel. De kalmerende werking van het leven buiten de chaotische en lawaaierige binnenstad pakte eerder dit jaar ook al goed uit voor Hellvete’s landgenoot Ignatz, zoals hier was te lezen. Ik voorzie een kleine volksverhuizing naar het platteland wanneer de massa hier lucht van krijgt.

Ik heb dit nieuwe album ruim vier maanden op mij laten inwerken. Onderhand is het weleens tijd om een conclusie te trekken: de laatste paar jaar zijn er te weinig albums verschenen met zo’n sterke drang naar minimalisme en tegelijkertijd met een dermate groots effect. Met Sint-Denijs is misschien een stukje eigenheid gehoord op De Gek verloren gegaan, maar in het land van drones is Hellvete voor nu even koning.

Maart 2013

Hersendood na weer een geweldige editie van het KRAAK festival? Nee, een kleine hoeveelheid cellen houdt dapper stand. De auditieve cortex is in ieder geval nog intact, want ook deze maand is het gelukt het kaf van het koren te scheiden. Van de akoestische black metal van Urpf Lanze, via de minimalistische drones van Éliane Radigue naar de slidegitaar improvisaties van Jon Collin; op het eerste gehoor rustige muziek, doch met een intense uitwerking. Intens was ook het release schema van maart, vooral in de staart.

Om te beginnen twee heruitgaven. The Glinting Spade is een redelijk obscure folkklassieker – vol met psychedelisch minimalisme – van In Gowan Ring, de artiest ook bekend als Bobin Eirth of B’ee. Merlins Nose Records heeft ervoor gezorgd dat deze intieme en mystieke plaat uit 1999, gemaakt met zelf gemodificeerde instrumenten, voor het eerst uit komt  op vinyl. Hetzelfde doet MIE Music met Cry van Alastair Galbraith, één van de hoogtepunten uit Nieuw-Zeeland aan het begin van het vorige decennium. Avant-garde, lo-fi, folk en drone zijn de sleutelwoorden, voor zover Galbraith’s bijzondere stem geen hoofdrol opeist.

Penultimate Press en Irritable Hedgehog hebben de handen ineen geslagen om een andere parel uit de archieven op te duiken. November van Dennis Johnson is naar verluid gecomponeerd in 1959 en vormt één van de grootste inspiratiebronnen voor het hedendaagse minimalisme in de avant-garde, onder aanvoering van La Monte Young. Het meer dan vijf uren durende stuk is vorig jaar ingespeeld door pianist Andrew Lee en verschijnt nu in een mooie box met vier cd’s. Voor wat meer romantisch werk kunnen we terecht bij Important Records, die gitarist James Blackshaw en Lubomyr Melnyk (de snelste pianist ter wereld) bijeen brengt op The Watchers. In vier lange, tijdloze nummers brengen ze een geslaagd duo van akoestisch gitaar en piano, met geïmproviseerde, rustieke virtuositeit.

Verrassend was de split met The Dead C en Rangda, twee “supergroepen” uit de experimentele rock. Twee bands die weinig met elkaar van doen hebben, en de opnames lijken ook geen enkele connectie met elkaar te hebben, behalve dan dat de nummers onuitgebracht zijn. De groovende sludge rock en exotische psychrock doen dit detail snel vergeten. Rocken gaat ook Dan Melchior op zijn nieuwste album C.C.D.E Music goed af. Hij doordrenkt zijn blues met schimmige garage en experimentele noisy stukken. Een dreunend nummer als Stomping Crow gaat er in als zoete koek. Overigens niets ten nadele van de rustigere tracks, die met een lo-fi blues sfeertje regelmatig aan Ignatz doen denken.

Aangezien de vorige twee albums van Julian Lynch hoog in mijn jaarlijsten belandden, ben ik min of meer verplicht om ook iets te vinden van Lines, dat deze maand bij Underwater Peoples Records is verschenen. Op een of andere manier doet de ethno-folk mij nu opeens een stuk minder wild opveren. Niet dat hij is veranderd: mooie arrangementen, subtiele liedjes, en weirde psych  als vanouds op het album aanwezig. Lines luistert echter alsof hij de focus is verloren, of ben ik dat?

Last-minute tips: Polysick met Daydream (retro acid elektronica, maar dan goed), Hieroglyphic Being met Imaginary Soundscapes (retro acid elektronica, maar dan écht on acid), City Of Salt met Towers Open Fire (geïmproviseerde subtiele drones, Arabische klanken en jazzy folkmuziek), Punk Authority van Pete Swanson (zwaar dreunende techno-noise) of pik nog eens een puike live opname van de prog-drones van Expo ’70 op, beluisterbaar op Virtually From The Unknown.