Zoekresultaten voor: ignatz

God Damn, I Hate The Blues

Ik weet het, 2012 is inmiddels al aan de gang, maar deze release van vorig jaar mag niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is namelijk één van de meest verrassende en fabuleuze compilaties die in 2011 het levenslicht zag. Het mag tevens een prijs ophalen voor het artwork. Want het zijn de evenzo bizarre als prachtige collages van Line Vangrunderbeeck die als eerste de aandacht opeisen, voordat de titel van deze dubbele 7” dat doet. Coveren hier zes artiesten I Hate The Blues van Dead Moon? Of gaan we nu echt eens horen hoe belangrijk blues is in de hedendaagse experimentele muziek? Luistert u maar mee.

Op kant A van de eerste 7” vinden we Amen Dunes, zeker geen onbekende aangezien Damon McMahon onlangs het geweldige Through Donkey Jaw uitbracht. Wat hij hier laat horen is daarmee niet direct te vergelijken, mocht u al opspringen. Ethio Song is een interpretatie van een traditioneel Ethiopisch nummer, vermengd met McMahon’s kenmerkende psychedelische jams. Het is echter de emotionele, naar waanzin neigende zang die hier voor kippenvel zorgt. Meteen behorend tot het beste van Amen Dunes, en dé hit voor de aankomende “horror winter”.

Warm Climate is Seth Kasselman, die we vorig jaar mochten aanschouwen op de door het KRAAK label versierde zaterdag op het Incubate festival. Met het korte doch krachtige Tourmaline Witches wikkelt hij de luisteraar net als op de Pigeon Brides Weigh In tape in een deken van psychedelische lo-fi folkrock. Hij moet snel plaats maken voor de nieuwste tranentrekker van de held van de Belgische blues, Ignatz. She Gets All She Wants is het krakende resultaat van Bram Devens’ switch naar country muziek. Als dit de weg is die hij vanaf nu gaat bewandelen, dan reserveer ik vast wat euro’s voor toekomstige albums.

Marisa Anderson haalde met The Golden Hour keihard mijn persoonlijke top 10 van 2011. De track Heat Lap had daar gemakkelijk op gepast. Rigoureuze improv-jams die maar naar één stijl zijn terug te voeren: gore deltablues uit lang vervlogen tijden. Ook Nathan Bowles heeft traditie hoog in het vaandel staan. De banjospeler van de Black Twig Pickers soleert met Alabama Girls naar grote bluesgrasshoogten. Bridget Hayden besluit deze ode aan bluesmuziek met de lichtvoetige folksong. Dat de Britse meer kon dan venijnige drones liet ze al een klein beetje doorschemeren op haar album A Siren Blares In An Indifferent Ocean. Aye Fond Kiss, een gedicht van Robert Burns, krijgt een spaarzame uitvoering met galmende zang en begeleiding op de akoestische gitaar. Een zalvend uiteinde.

Deze dubbele 7” komt uit bij KRAAK.

Jaarlijst 2011: #100 – #21

21. Jonas Reinhardt – Music For The Tactile Dome
22. Pure X – Pleasure
23. Sun Araw – Ancient Romans
24. Matt Valentine – What I Became
25. Woods – Sun & Shade
26. Psychic Ills – Hazed Dream
27. Red Horse – Red Horse
28. Tuusanuuskat – Nääksää Nää Mun Kyyneleet
29. Tim Hecker – Ravedeath, 1972
30. Maria Minerva – Cabaret Cixous
31. Tamikrest – Toumastin
32. Amen Dunes – Through Donkey Jaw
33. Deaf Center – Owl Splinters
34. Memoryhouse – The Years

35. Iceage – New Brigade
36. Kaboom Karavan – Barra Barra
37. Biosphere – N-Plants
38. Mind Over Mirrors – The Voice Rolling
39. Orfanado – Iter
40. Up-Tight – The Night Is Yours
41. Destroyer – Kaputt
42. Chubby Wolf – Turkey Decoy
43. v.a. – Bridges
44. Savaging Spires – Savaging Spires
45. The Caretaker – An Empty Bliss Beyond This World
46. Bridget Hayden – A Siren Blares In An Indifferent Ocean
47. James Ferraro – Far Side Virtual
48. Noveller – Glacial Glow
49. Mountains – Air Museum
50. The Haxan Cloak – The Haxan Cloak
51. Michael Chapman – The Resurrection And Revenge Of The Clayton Peacock
52. White Out – Asphalt And Delay
53. Xander Harris – Urban Gothic
54. Oneohtrix Point Never – Replica
55. Circuit Des Yeux – Portrait
56. Moon Duo – Mazes
57. Hertta Lussu Ässä – Hertta Lussu Ässä
58. Ignatz – I Hate This City
59. Ash Borer – Ash Borer
60. Stephan Mathieu – A Static Place

61. Dirty Beaches – Badlands
62. Part Wild Horses Mane On Both Sides – Low Fired Clay Escape
63. Tinariwen – Tassili
64. Boy Friend – Boy Friend
65. Julianna Barwick – The Magic Place
66. Battles – Gloss Drop
67. Ducktails – III: Arcade Dynamics
68. Eleanoora Rosenholm – Hyväile Minua Pimeä Tähti
69. Rene Hell – The Terminal Symphony
70. Valerio Tricoli & Thomas Ankersmit – Forma II
71. Fennesz – Seven Stars
72. Kourgane – Corps De Chasse
73. Liturgy – Aesthethica
74. Panda Bear – Tomboy
75. Six Organs Of Admittance – Asleep On The Floodplain
76. The Skull Defekts – Peer Amid
77. Natural Snow Buildings – Waves Of The Random Sea
78. David Sylvian – Died In The Wool: Manafon Variations
79. Eliane Radigue – Transamorem – Transmortem
80. Zombi – Escape Velocity
81. Kyle Bobby Dunn – Ways Of Meaning
82. Sanso-Xtro – Fountain Fountain Joyous Mountain
83. Ganglians – Still Living
84. Gareth Davis, Jan Kleefstra & Romke Kleefstra – Tongerswel
85. Psychedelic Horseshit – Laced
86. Nicholas Szczepanik – Please Stop Loving Me
87. Juv – Juv
88. Richard Youngs – Amplifying Host
89. Niggas With Guitars – Ethnic Frenzy
90. Balam Acab – Wander / Wonder
91. Jefre Cantu-Ledesma – Conversations With Myself

92. Group Doueh – Zayna Jumma
93. Barn Owl – Shadowland
94. Date Palms – Honey Devash
95. Isidore Ducasse – Isidore Ducasse
96. Ricardo Donoso – Progress Chance
97. Christina Vantzou – No.1
98. Kreidler – Tank
99. Wet Hair – In Vogue Spirit
100. J Mascis – Several Shades Of Why

Bridget Hayden

We blijven nog even in de sfeer van het KRAAK label. Op het festival vorige week schafte ik namelijk de LP A Siren Blares In An Indifferent Ocean aan, de debuutplaat van Bridget Hayden. De Britse maakte in het verleden op onder meer gitaar en als violiste furore bij het dronegezelschap Vibracathedral Orchestra. Vijf jaar geleden alweer ging ze haar eigen weg en besloot ze haar creativiteit behalve in de muziek ook te ontplooien in de schilderkunst, poëzie, fotografie et cetera. Intussen heeft ze zich dus aangesloten bij de KRAAK familie, die haar plaat uitbrengt en haar afgelopen zondag een podium bood.

Haar optreden was wat mij betreft een succes. Zittend op een stoel speelt ze kale bluesliedjes, geaccompagneerd door een flinterdunne maar tedere stem, die ergens uit de verte lijkt te komen. Haar getokkel wordt ter plekke bewerkt met pedalen en een portastudio, die ze bediend met haar schoenloze voeten. Dat geeft haar “fucked up blues”, zoals ze het zelf omschrijft, een lekker groezelig geluid mee. Tijdens de show flitsten al de namen van Ignatz en Grouper door mijn hoofd, geen misselijke vergelijking al zeg ik het zelf.

Toen ik bij thuiskomst de naald voorzichtig liet zakken, dacht ik even dat er een draaiende boormachine zich tegoed deed aan het vinyl. Ik keek nog eens. Een stofje aan de naald? Een dood insect soms? Nee, niets van dat al. Nog een poging dan maar. Toch hoor ik geen lieftallige bluessongs, maar snoeiharde gitaardrones – ontdaan van elke vorm van subtiliteit – die zich meedogenloos een weg banen door de speakers. Nietsontziend dreinen de halfvalse bromtonen om de luisteraar heen, piepend, krakend en zoemend. Natuurlijk heeft Hayden een verleden in de drones en ook noisemuziek, maar na het optreden had ik eerlijk gezegd niet zo’n vijandige manier van uiten verwacht. In plaats van Ignatz en Grouper denk ik nu eerder aan Richard Youngs’ rauwe en boze Inceptor plaat.

Maar er zal toch niet voor niets een vredelievende witte vogel op de hoes worden afgebeeld? Of is dit een manier om potentiële kopers van de LP op het verkeerde been te zetten? Aan het einde van de A-zijde vinden we het relatief korte Lost Chart. Dat lijkt meer op wat ik live heb gehoord. Rustige en zweverige lo-fi ambient, dat eigenlijk niet meer eens als gitaarmuziek is te herkennen. Draaien we de plaat om dan landen we met Trash Momentoes meteen weer met beide benen op de grond. Bijna negen minuten agressieve gitaarnoise splijten je oren. De navolgende improvisatiejam Morning Hearts is dan weer een kalm aandoende, maar constant dreigende track waar blues en ambient hand in hand gaan. Echt lief wordt Bridget Hayden pas in afsluiter Waste. Afgezien van wat lichte effecten is de gitaar hier als akoestisch instrument hoorbaar, en wordt prachtig aangevuld met nauwelijks verstaanbare zang.

De reden dat A Siren Blares In An Indifferent Ocean aan beide kanten de extremen op zoekt, is mij niet duidelijk. Wel moet ik bekennen dat Bridget Hayden mij behoorlijk heeft verrast met deze over het algemeen woeste plaat. De enkele keer dat ze bedaart zie ik als een mogelijkheid om de wonden te likken van het er voorafgaande. Luisteren brengt zeker geen ontspanning, maar dit debuutalbum is daarom niet minder fascinerend of indrukwekkend.