Da Capo

Soms kom je van die kleine, schattige releases tegen die je meteen in je hart wilt sluiten. Neem nu de split series van het vrij onbekende Zwitserse Three:Four records. Deze is in mei aan zijn derde editie toe, verpakt in een 10” vinyl lp met diervriendelijk artwork, waarbij repetitie een belangrijke plaats inneemt.

Op de A-zijde een artiest die bij mij eerder indruk maakte door een samenwerking aan te gaan met Jessica Bailiff: de Belgische zangeres Annelies Monseré. Dat ze ook op diverse instrumenten uit de voeten kan bewijst ze met vijf verschillende versies van hetzelfde nummer, Sand. Ze varieert met tempo, intensiteit en arrangementen. Zo duren de versies met melodica en cello nog geen minuut en bevatten ze geen zang. Dat is snel overschakelen dus naar haar ideeën met de gitaar en orgel, waarbij wel enige begeleiding is te horen. Haar zang is mysterieus, zachtjes zwevend over de instrumentatie. Dat komt het beste tot zijn recht met de piano, vind ik persoonlijk. Een fascinerend experiment met een mooi resultaat.

Een artiest waar ik simpelweg alles van aanschaf, Richard Youngs, staat aan de andere kant van het vinyl. Hij kiest voor één lang nummer van net geen tien minuten, waarop herhaling en manipulatie van geluiden centraal staat. De Brit is bekend vanwege zijn experiment, dus wat dat betreft geen verassing. Be Brave, This World draait om pulserende ritmes, ontsproten aan de gitaar, doch nauwelijks herkenbaar als zodanig. Daarboven op de zich herhalende stem van Youngs, het midden houdend tussen zingen en praten. Het zou eindeloos kunnen voortkabbelen. Dit nummer haalt gerust het niveau van zijn meer toegankelijke releases, wat menigeen relatief zal moeten interpreteren.

De Three:Four Records split series volume 3 is vanaf vandaag te bestellen via het label, en hieronder alvast te streamen.

three:four split series volume 3 by three:four records

Zwart gat

Metal heb ik jaren geleden al uit mijn playlists verbannen. Het was voor mij persoonlijk over zijn eigen creatieve hoogtepunt heen, en bood mij te weinig nieuws om de interesse nog langer vast te houden. Zo nu en dan heb ik om nostalgische redenen een opleving en dan vindt bij voorkeur primitieve “old skool” black metal zijn weg nog weleens naar mijn geluidsdragers. Dat is ook de enige reden waarom ik het eerder dit jaar uitgekomen Burzum album Fallen nog wel een zwartgeblakerd hart toedraag. Deze maand proberen twee verschillende black metal bands van een latere generatie die tijden te doen herleven. Doet het me nog wat?

Het Zweedse Shining (niet te verwarren met de Noorse jazznoisemetal band) is zo jong niet meer; reeds in 1996 werd de groep opgericht en de eerste vier platen staan keurig bij mij in de kast. Met thema’s als suïcide, misantropie, nihilisme, wanhoop, alcohol en drugs heb je dan ook precies de topics te pakken die ik zoek ik black metal. In potentie een uitstekende kandidaat dus. Shining ging echter in de loop van de jaren steeds meer de progressieve kant op, albums werden keer op keer uitgesteld, de band was nog even uit elkaar, de zanger een tijdje “kwijt” en zodoende bleef het bij vier albums, wat mij betreft.

We skippen een paar jaar. Inmiddels is Shining aan nummer zeven toe: Född Förlorare. De titel vertaalt zich als geboren verliezer maar de zes nummers zijn dat bij de eerste luisterbeurt alles behalve. Het is absoluut een geluid dat bij Scandinavische black metal uit de begin jaren negentig past, maar zoals gezegd wel met rustige (akoestische) passages, cleane zang en slepende stukken. Veel daarvan doen mij aan Opeth denken, nog meer herinneringen ophalend. Toch weet Shining die depressieve en hatelijke sfeer die bij het genre hoort uit te dragen. Die snerpende, ijskoude gitaren halen het kwaadaardige direct naar boven. Zeker wanneer de tempoversnelling in Tiden Läker Inga Sår wordt ingezet gaan mijn mondhoeken als vanzelf omlaag. Een geweldig album, very trve kvlt.

Shining – Förtvivlan Min Arvedel

Liturgy is van een ander kaliber. Als je frontman Hunter-Hunt Hendrix ziet denk je eerder met een emoband te maken te hebben. Geen corpsepaint, er zijn weinig evil onderwerpen te bespeuren (als je de teksten al kunt verstaan) en het tweede album van de band uit Brooklyn (!) – Aesthethica lijkt de draak te steken met alle esthetica van de black metal. De ritmes zijn complex, de structuren gelaagd, alsof wetenschappers het genre aan het ontleden zijn geweest. Primitiviteit? Nihilisme? Dat is voor holbewoners.

Gelukkig neemt Liturgy als geen ander twee andere essentiële elementen wél ter harte: chaos en extremiteit. De zang lijkt constant een laatste angstschreeuw te zijn van een slachtoffer van een bloederig ritueel, de zwartgallige gitaren snijden je ziel doormidden. Als je het zeven minuten durende en genadeloos beukende Generation luistert, groeit er als vanzelf een pikzwarte mat in je nek. En maar bewegen met dat hoofd. Het lijkt wel stoner. Ik kan niet anders concluderen dat ondanks het gebrek van het cvlt-stempel Liturgy een zeer overtuigende en moddervette plaat heeft gemaakt. Metal teruggekeerd in huize mrbungle? Voor even wel, ja.

Liturgy – High Gold

Jonas Reinhardt

Is het een synthesizer? Een gitaar? Buitenaardse geluiden? Nee, het is het nieuwe album van Jonas Reinhardt, Music For The Tactile Dome. Een kleurrijke, zo is af te lezen aan de hoes. Nadere inspectie vertelt dat deze plaat weer bol staat van uiterst verfijnde sciencefiction elektronica, dat tevens een hoop nostalgie herbergt.

De naam suggereert anders, maar Jonas Reinhardt is een heuse band uit San Francisco, onder aanvoering van Jesse Reiner. Dat het eerder doet denken aan een Duitser in de eerste persoon, heeft vooral te maken met de invloeden uit de jaren zeventig krautrock en van ambientpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. De muziek van Jonas Reinhardt leunt namelijk sterk op hypnotiserende drugssferen en een analoge instrumentatie, al dan niet met toetsen, die de (Europese) elektronica uit die tijd kenmerkte.

Voorganger Powers Of Audition was duidelijk meer bandgericht: drums, ritmes, en een vol geluid met gitaar en bas zorgde voor een overweldigend en energiek album. Music For The Tactile Dome is daarentegen gemaakt voor de koptelefoon. Diep liggende details in de mix zijn anders niet aan de oppervlakte waar te nemen, overrompeld door de golven uit de ouderwetse synths. Met Smokey Jotus en Hander Zader heeft het album nog wel twee groovende tracks, wat zoveel betekent dat er zeven lichtere (lees: niet beat-georiënteerde) nummers op staan, gevuld met langzaam bewegende kosmische wolken van warme psychedelica. To Lord Eminence en het rondtollende Arise Tempi zijn hierin favorieten.

Jonas Reinhardt – Eos, The Dawn

Ondertussen voel ik mij wel een beetje een wandelend reclamebord voor Not Not Fun (onbetaald nog wel), maar zolang het paar achter het label constant puike releases blijft uitspuwen hoor je mij nog niet om een loonsverhoging vragen. Om nu in ieder bericht te concluderen dat deze plaat ook weer rijp is voor mijn jaarlijst wordt misschien een beetje storend. En toch, om mijn enthousiasme uit te drukken: na Peaking Lights heeft nu ook Jonas Reinhardt zicht op een mooi plekje.