Tag archieven: ambient

Wixel – Revox Tapes

Wim Maesschalck speelde onder andere bij Guernica en hij runt Slaapwel Records, dat eerder releases uitbracht van onder andere Peter Broderick, Greg Haines, Machinefabriek en Jasper TX, perfect om bij weg te doezelen. Zijn project Wixel sluit daar perfect bij aan. De productie ervan leek even te zijn stilgevallen, maar naar nu blijkt heeft hij de afgelopen tijd met een oude tape recorder lopen spelen, met positief resultaat.

De release Revox Tapes verwijst uiteraard naar de door Wim gebruikte Revox B77, een prachtige reel-to-reel bandrecorder van Zwitserse makelij, die verscheen in 1979. Nadat deze was gerepareerd en schoongemaakt begon hij te experimenteren met opnames, met in het achterhoofd muziek dat speciaal voor dit apparaat zou worden gecomponeerd. Totdat het ding in brand vloog. Gelukkig wist Wim deze tegenslag om te buigen in voorspoed, door een aanzienlijk deel van het al opgenomen materiaal te redden en samen te voegen tot negen tracks.

Wixel wordt ook weleens de Belgische Machinefabriek genoemd. Hoewel zijn geluid evenzo leunt op lichtvoetige elektronica en abstracte gitaargolven, vind ik dat zijn composities gemakkelijk op eigen benen kunnen staan. Net zoals de releases op zijn label is de muziek van Wixel dromerig zonder slaapverwekkend te zijn. Revox Tapes volgt een oneindig pad (nou ja, drie kwartier) van kalmte en schoonheid, aangestuurd door ambient met langzaam echoënde akkoorden, een sporadisch opduikend klokkenspel en Fennesz-achtige filters. In het afsluitende Melancholische Waltz horen we ook nog een piano terug.

Het softe geruis en licht gekraak, die alleen tijdens momenten van relatieve stilte de aandacht trekken, zijn de aangename erfenis van de oude bandrecorder. De korreligheid van een videoband uit het verleden, weemoed en melancholie: Wixel weet het op Revox Tapes te vangen in negen nummers. Het kan ook haast niet anders of deze worden uitgebracht op cassette (de aloude bandrecorder is nog niet aan de retrohype toe). Dit medium moet het weliswaar afleggen tegen cd en vinyl qua geluidskwaliteit, maar compenseert dit met het meedragen van de warmte van de originele tapes.

Het best wel verse Nederlandse Jordskred (Wixel is de derde uitgave) is het label achter deze prachtig vormgegeven release: het professionele artwork versterkt nog eens het nostalgische gevoel van de muziek. Eén van de honderd exemplaren bemachtigen doe je hier.

Label report: Hare Akedod

Of het nu een artiest, label of concertorganisator betreft, aan Hare Akedod kleven de termen DIY, kwaliteit en België. Het hart wordt gevormd door David Edren (muziekprogrammeur bij het Antwerpse kunstenwerkplaatsconcerttheaterhuiscentrum Scheld’apen) en Bent van de Sompele (grafisch designer en tekenaar). Sinds een jaar brengen ze muziek uit onder de naam Hare Akedod, en vandaag de dag staat de teller alweer op vijf cassettes. Mrbungle.nl luistert ze allemaal.

De eerste release is er eentje onder de eigen naam Hare Akedod, en draagt als titel niet meer dan 001 met zich mee. De twee eerder genoemde heren laten de muziek spreken en zorgen met gitaar, synthesizer en Oosterse elementen zoals klankschalen en zither voor bedwelmende drones en mystieke ambient. De titels van de in totaal zes nummers verwijzen waarschijnlijk naar de opnamedata, wat suggereert dat deze al improviserend live zijn ingespeeld. Een element dat we vaker zullen terug zien.

De compilatie 002 verzamelt het beste uit de Belgische underground. De meest bekende zijn wellicht Hellvete, Vom Grill (Dennis Tyfus van het Ultra Eczema label), Razen en de befaamde Kosmische Keuterboeren. Ook valt het nummer van DSRlines op (David Edren solo). Qua stijl moet je denken aan psychedelische drones, experimentele elektronica, akoestische raga’s en ander vaag gefrutsel op verschillende instrumenten. Er is teveel om allemaal op te noemen, zodat deze verzameling wel een mooi overzicht geeft wat er momenteel allemaal speelt bij de zuiderburen.

Als David Edren solo opereert, doet hij dat onder de naam Ark Tablet. Althans, op de derde uitgave van het label, amper een kwartaal na de eerste tape. Hoewel de muziek op 003 net als op 001 tamelijk minimalistisch van aard is, gaat dit meer de new age elektronica kant op. Improvisatie op de synthesizer met spacy retro klanken doet als vanzelf aan zijn landgenoot Köhn denken.

Op uitgave nummer 004 zoekt Hare Akedod het verder van huis. Deze tape bevat twee nummers van Raju Arara aka Rani Bageria, een exotische naam die we misschien nog kennen van de Popcorn en Fever compilaties op Ultra Eczema. De Oostenrijkse / Belgische ontwerpster levert twee kwartier repeterende designer elektronica af, met de focus op een analoog en melodieus geluid. Het half uurtje is genoeg om je naar hogere sferen te brengen.

Deze maand kwam de vijfde cassette op tafel, onder de naam Gripgevest & Kling. Het is wederom het duo David Edren en Bent von Bent (zoals zijn artiestennaam luidt) die hier met de eer strijkt. Nog meer gericht op live improvisatie gebruiken ze hier wederom gitaar, synthesizer, fluit, zither en allerlei effecten, maar het is bij vlagen een stuk levendiger dan op 001. De drones lijken plaats te moeten maken voor meer hallucinerende jams, die ik onmogelijk slecht kan beoordelen.

005 is tevens de enige tape die op dit moment nog via het label zelf is te krijgen; voor de eerdere releases zal men zich met enig geluk moeten wenden tot een select groepje distro’s. Geloof mij, het collage-achtige psychedelische artwork en de uitvoering van de cassettes zijn de moeite van het speuren waard. Luisteraars die zich desalniettemin niet op het fysieke richten, kunnen alle releases gratis downloaden via Bandcamp.

Diamond Terrifier – Kill The Self That Wants To Kill Yourself

Diamond Terrifier is het soloproject van saxofonist Sam Hillmer, bekend door zijn werk bij Zs. Diamond Terrifier is ook de Engelse vertaling van de meedogenloze boeddhistische god Vajrabhairava, uitgerust met 9 gezichten, 34 handen en 16 benen. Het is een treffend alias voor de muziek van de uit noisescene van New York afkomstige Hillmer. Op zijn debuutalbum Kill The Self That Wants To Kill Yourself is hij namelijk als een ongeleid projectiel die de sax vervormd tot onheilspellende soundscapes, ondersteund door al even kriebelige elektronica.

Het cheesy synthesizerintro zet je nog op het verkeerde been, maar langzaam sijpelt de priemende sax door in het geluid van het openings- en tevens titelnummer. Daar nog redelijk als zodanig herkenbaar; verderop is de omschrijving drones meer van toepassing. Ambient noise ontsproten aan een ongebruikelijke bron. Er zijn echter ook nummers met een meer wilde en speelse inslag, waarbij de sax hortend en stotend – alsof hij constant stikt in zijn eigen spel – vreemde sprongen maakt.

Nog vreemder is Transference Trance met een luitachtige gitaarloop als basis en tegen het einde opzwepend handgeklap. Het maakt van deze track zonder meer de meest energieke, al zal het gepiep van het blaasinstrument menigeen tot waanzin drijven, nog voordat de toon overgaat in een zwaar gebrom. Adamantine geeft het album ook zo’n bizarre wending: venijnige elektronische beats lopen als een rode draad door het geïmproviseerde gekraak en gekrijs, waarin juist weer geen enkele lijn te herkennen is.

Hillmer lijkt constant in een gevecht gewikkeld tussen structuur en chaos. Wanneer het stof is opgetrokken, is er nog steeds geen winnaar aan te wijzen, want naast de overduidelijke tegenstellingen is er ook sprake van symmetrie. Het achtste en laatste nummer Kill The Self That Wants To Kill Yourself (reprise) sluit de plaat namelijk af zoals deze begonnen is: met orkestrale synths die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijken te zijn gesampled. Het laat de luisteraar in complete verwarring en verbazing achter. Bovendien krijgt ze een in iets meer dan een half uur een lesje in effectiviteit. Zin in een uitdaging? Kill The Self That Wants To Kill Yourself is uitgebracht bij Northern Spy.