Maand: augustus 2012

Augustus 2012

Drukke maand. Naast Djin Aquarian & Plastic Crimewave Sound, drie lp’s met Timo van Luijk, Nils Rostad, Diamond Terrifier en Goat was het aanbod deze maand bijna niet te overzien. Een paar releases staken boven het maaiveld uit. In 2010 riep ik Before Today van Ariel Pink’s Haunted Graffiti uit tot plaat van het jaar, en na enige doordringtijd blijkt opvolger Mature Themes net zo vermakelijk. Volwassen kun je de psychedelische retropop nog steeds niet noemen, al zijn er tekstueel wel stappen gemaakt die de mondhoeken verder richting oren doen krullen. Het titelnummer en Symphony Of The Nymph zijn onweerstaanbare hits, maar ook onderstaande videoclip geeft goed aan waar het album om draait.

Als liefhebber van het werk dat Ben Chasny uitbrengt onder de naam Six Organs Of Admittance, heb ik uitgekeken naar Ascent op Drag City. Toch is het even schrikken als je psychedelisch en folky fingerpicking verwacht. Comets On Fire fungeert op dit album namelijk als backing band en dat is te merken. Ascent heeft bij vlagen meer weg van Sleepy Sun of zelfs een stonerrockband dan van een Robbie Basho. Gelukkig duiken er voor de variatie ook nog wat fraaie akoestische nummers op. Een verfrissend album. Voor diegenen die toch liever rust zoeken in dit genre: Daniel Bachman met Oh Be Joyful is een aanrader.

Met een concert van Fushitsusha in het vooruitzicht is er bij mij hernieuwde interesse ontstaan in het Japanse PSF label. Het album 3rd van de gitarist Atsushi Reizen, van eerder dit jaar, is er eentje om in te lijsten. Prachtige, subtiele gitaarambient als een langzaam voorbijtrekkend landschap. Meer recent vonden oude opnames van Satoshi Sonoda en Hisato Higushi de weg naar een release op PSF. De compilatie Mimi-Nuki van eerstgenoemde brengt een weird overzicht van de experimenteerdrift tijdens de jaren 80, waarbij ook Merzbow nog even in een gastrol voorbij komt. Early Works van Higushi is samengesteld uit enkele liveopnames uit halverwege jaren 90, toen zijn fragiele, welhaast androgyne stemgeluid en miniem gitaargetokkel op z’n best was. Een goede reden om Bara Bara Na Bamen, uitgebracht in februari door Apollolaan Recordings, ook nog eens op te zetten.

Meer nieuws uit Japan komt van Peter Brötzmann, Masahiko Satoh & Takeo Moriyama. Of eigenlijk uit Polen, want Yatagarasu is opgenomen in Krakau. Gewapend met alt- en tenorsax, klarinet en taragot gaat de Duitser in gevecht met de twee Japanners op piano en drums, waarbij een intens en veeleisend freejazz stuk ontstaat. Nog niet genoeg energie opgezogen? Dan is misschien – in een heel ander genre – Wild Beyond Belief van Satan’s Satyrs iets: meedogenloze en vuile rock ’n’ roll dat bij vlagen metal en hardcore trekjes lijkt te hebben. Daarbij vergeleken is het gratis te downloaden album Pus Mortem van Black Pus bijna vriendelijk en aangenaam te noemen. Achter deze noiserock act gaat Lightning Bolt drummer Brian Chippendale schuil, dus je bent gewaarschuwd.

Echt rustig worden we pas van de Feedback Works van Eliane Radigue. Deze niet eerder uitgebrachte werken, verpakt in een dikke dubbel lp, omvatten geluidsinstallaties uit de periode 1969-1970. Het is nog steeds ongeëvenaard wat  de Française met minuscule verandering in klank en toon weet voort te brengen. Zeker bij nacht, wanneer er geen enkele afleiding aanwezig is, brengt haar ARP 2500 synthesizer je in vervoering. Voor ontspanning kunnen we ook altijd bij Sloow Tapes terecht. Met het recente Kali van Bul-Bul Tarang Gang haal je Indiase ragas in huis, maar vooral A Minor Prince van Innercity is werkelijk geweldig. In iets meer dan een uur wordt je opgeslokt in een grandioze space trip van lo-fi elektronica, new age en minimale kraut. Om in september weer wakker te worden.

Goat – World Music

Wereldmuziek. Een afgrijselijke term, vooral vanwege verkeerd gebruik, en derhalve verboden in huize mrbungle sinds de release van Umoja van het Zeeuwse Bløf. Uitgerekend in de periode dat diezelfde provincie overspoelt wordt met andere culturen verschijnt er een plaat op mijn speler met de titel World Music. De bandnaam hebben ze dan wel weer mee: Goat.

Het is snel gegaan met het drietal uit Korpilombolo, Noord-Zweden. De BBC heeft het al over één van de beste albums van het jaar, de grote alternatieve muzieksites duiken erop al was het een pot goud, en nog voordat het debuutalbum uit kwam werd Goat toegevoegd aan de lineup van Roadburn 2013. Hypes laat ik doorgaans aan mij voorbij gaan, doch World Music is een te lekkere plaat om er geen aandacht aan te besteden.

Goat combineert typische psychedelische elementen uit de krautrock met funky Afrikaanse ritmes en exotische zang en smelt dit samen tot een energieke hallucinerende trip, waarbij gedanst mag worden. Alsof Can op reis is geweest en onderweg een vloek van een Benins voodoopriester over zich heen kreeg. Geen boze vloek overigens, want waar Goat duister klinkt, lossen de zang en percussie dit weer op. Nummers als Let It Bleed of het met orgel geïnfecteerde Disco Fever vind ik iets te gemakkelijk, maar verder slaagt het Zweedse trio met vlag en wimpel in zijn opzet de heidens gierende gitaren te combineren met religieuze elementen uit diverse zuidelijk gelegen landen.

World Music dus. Een terecht gekozen titel voor het debuutalbum van Goat? Ach nee, dat is wellicht wat overdreven; er ontbreken duidelijk een aantal werelddelen om de gehele planeet te omvatten. Daarnaast is het alles behalve origineel wat de band hier laat horen. Maar de kracht van Goat schuilt er ook in dat we dit alles niet te serieus hoeven te nemen. Het maakt van World Music een plaat die de zomer net nog even wat langer laat duren.

Diamond Terrifier – Kill The Self That Wants To Kill Yourself

Diamond Terrifier is het soloproject van saxofonist Sam Hillmer, bekend door zijn werk bij Zs. Diamond Terrifier is ook de Engelse vertaling van de meedogenloze boeddhistische god Vajrabhairava, uitgerust met 9 gezichten, 34 handen en 16 benen. Het is een treffend alias voor de muziek van de uit noisescene van New York afkomstige Hillmer. Op zijn debuutalbum Kill The Self That Wants To Kill Yourself is hij namelijk als een ongeleid projectiel die de sax vervormd tot onheilspellende soundscapes, ondersteund door al even kriebelige elektronica.

Het cheesy synthesizerintro zet je nog op het verkeerde been, maar langzaam sijpelt de priemende sax door in het geluid van het openings- en tevens titelnummer. Daar nog redelijk als zodanig herkenbaar; verderop is de omschrijving drones meer van toepassing. Ambient noise ontsproten aan een ongebruikelijke bron. Er zijn echter ook nummers met een meer wilde en speelse inslag, waarbij de sax hortend en stotend – alsof hij constant stikt in zijn eigen spel – vreemde sprongen maakt.

Nog vreemder is Transference Trance met een luitachtige gitaarloop als basis en tegen het einde opzwepend handgeklap. Het maakt van deze track zonder meer de meest energieke, al zal het gepiep van het blaasinstrument menigeen tot waanzin drijven, nog voordat de toon overgaat in een zwaar gebrom. Adamantine geeft het album ook zo’n bizarre wending: venijnige elektronische beats lopen als een rode draad door het geïmproviseerde gekraak en gekrijs, waarin juist weer geen enkele lijn te herkennen is.

Hillmer lijkt constant in een gevecht gewikkeld tussen structuur en chaos. Wanneer het stof is opgetrokken, is er nog steeds geen winnaar aan te wijzen, want naast de overduidelijke tegenstellingen is er ook sprake van symmetrie. Het achtste en laatste nummer Kill The Self That Wants To Kill Yourself (reprise) sluit de plaat namelijk af zoals deze begonnen is: met orkestrale synths die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijken te zijn gesampled. Het laat de luisteraar in complete verwarring en verbazing achter. Bovendien krijgt ze een in iets meer dan een half uur een lesje in effectiviteit. Zin in een uitdaging? Kill The Self That Wants To Kill Yourself is uitgebracht bij Northern Spy.