Tag archieven: Bridget Hayden

God Damn, I Hate The Blues

Ik weet het, 2012 is inmiddels al aan de gang, maar deze release van vorig jaar mag niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is namelijk één van de meest verrassende en fabuleuze compilaties die in 2011 het levenslicht zag. Het mag tevens een prijs ophalen voor het artwork. Want het zijn de evenzo bizarre als prachtige collages van Line Vangrunderbeeck die als eerste de aandacht opeisen, voordat de titel van deze dubbele 7” dat doet. Coveren hier zes artiesten I Hate The Blues van Dead Moon? Of gaan we nu echt eens horen hoe belangrijk blues is in de hedendaagse experimentele muziek? Luistert u maar mee.

Op kant A van de eerste 7” vinden we Amen Dunes, zeker geen onbekende aangezien Damon McMahon onlangs het geweldige Through Donkey Jaw uitbracht. Wat hij hier laat horen is daarmee niet direct te vergelijken, mocht u al opspringen. Ethio Song is een interpretatie van een traditioneel Ethiopisch nummer, vermengd met McMahon’s kenmerkende psychedelische jams. Het is echter de emotionele, naar waanzin neigende zang die hier voor kippenvel zorgt. Meteen behorend tot het beste van Amen Dunes, en dé hit voor de aankomende “horror winter”.

Warm Climate is Seth Kasselman, die we vorig jaar mochten aanschouwen op de door het KRAAK label versierde zaterdag op het Incubate festival. Met het korte doch krachtige Tourmaline Witches wikkelt hij de luisteraar net als op de Pigeon Brides Weigh In tape in een deken van psychedelische lo-fi folkrock. Hij moet snel plaats maken voor de nieuwste tranentrekker van de held van de Belgische blues, Ignatz. She Gets All She Wants is het krakende resultaat van Bram Devens’ switch naar country muziek. Als dit de weg is die hij vanaf nu gaat bewandelen, dan reserveer ik vast wat euro’s voor toekomstige albums.

Marisa Anderson haalde met The Golden Hour keihard mijn persoonlijke top 10 van 2011. De track Heat Lap had daar gemakkelijk op gepast. Rigoureuze improv-jams die maar naar één stijl zijn terug te voeren: gore deltablues uit lang vervlogen tijden. Ook Nathan Bowles heeft traditie hoog in het vaandel staan. De banjospeler van de Black Twig Pickers soleert met Alabama Girls naar grote bluesgrasshoogten. Bridget Hayden besluit deze ode aan bluesmuziek met de lichtvoetige folksong. Dat de Britse meer kon dan venijnige drones liet ze al een klein beetje doorschemeren op haar album A Siren Blares In An Indifferent Ocean. Aye Fond Kiss, een gedicht van Robert Burns, krijgt een spaarzame uitvoering met galmende zang en begeleiding op de akoestische gitaar. Een zalvend uiteinde.

Deze dubbele 7” komt uit bij KRAAK.

Bridget Hayden

We blijven nog even in de sfeer van het KRAAK label. Op het festival vorige week schafte ik namelijk de LP A Siren Blares In An Indifferent Ocean aan, de debuutplaat van Bridget Hayden. De Britse maakte in het verleden op onder meer gitaar en als violiste furore bij het dronegezelschap Vibracathedral Orchestra. Vijf jaar geleden alweer ging ze haar eigen weg en besloot ze haar creativiteit behalve in de muziek ook te ontplooien in de schilderkunst, poëzie, fotografie et cetera. Intussen heeft ze zich dus aangesloten bij de KRAAK familie, die haar plaat uitbrengt en haar afgelopen zondag een podium bood.

Haar optreden was wat mij betreft een succes. Zittend op een stoel speelt ze kale bluesliedjes, geaccompagneerd door een flinterdunne maar tedere stem, die ergens uit de verte lijkt te komen. Haar getokkel wordt ter plekke bewerkt met pedalen en een portastudio, die ze bediend met haar schoenloze voeten. Dat geeft haar “fucked up blues”, zoals ze het zelf omschrijft, een lekker groezelig geluid mee. Tijdens de show flitsten al de namen van Ignatz en Grouper door mijn hoofd, geen misselijke vergelijking al zeg ik het zelf.

Toen ik bij thuiskomst de naald voorzichtig liet zakken, dacht ik even dat er een draaiende boormachine zich tegoed deed aan het vinyl. Ik keek nog eens. Een stofje aan de naald? Een dood insect soms? Nee, niets van dat al. Nog een poging dan maar. Toch hoor ik geen lieftallige bluessongs, maar snoeiharde gitaardrones – ontdaan van elke vorm van subtiliteit – die zich meedogenloos een weg banen door de speakers. Nietsontziend dreinen de halfvalse bromtonen om de luisteraar heen, piepend, krakend en zoemend. Natuurlijk heeft Hayden een verleden in de drones en ook noisemuziek, maar na het optreden had ik eerlijk gezegd niet zo’n vijandige manier van uiten verwacht. In plaats van Ignatz en Grouper denk ik nu eerder aan Richard Youngs’ rauwe en boze Inceptor plaat.

Maar er zal toch niet voor niets een vredelievende witte vogel op de hoes worden afgebeeld? Of is dit een manier om potentiële kopers van de LP op het verkeerde been te zetten? Aan het einde van de A-zijde vinden we het relatief korte Lost Chart. Dat lijkt meer op wat ik live heb gehoord. Rustige en zweverige lo-fi ambient, dat eigenlijk niet meer eens als gitaarmuziek is te herkennen. Draaien we de plaat om dan landen we met Trash Momentoes meteen weer met beide benen op de grond. Bijna negen minuten agressieve gitaarnoise splijten je oren. De navolgende improvisatiejam Morning Hearts is dan weer een kalm aandoende, maar constant dreigende track waar blues en ambient hand in hand gaan. Echt lief wordt Bridget Hayden pas in afsluiter Waste. Afgezien van wat lichte effecten is de gitaar hier als akoestisch instrument hoorbaar, en wordt prachtig aangevuld met nauwelijks verstaanbare zang.

De reden dat A Siren Blares In An Indifferent Ocean aan beide kanten de extremen op zoekt, is mij niet duidelijk. Wel moet ik bekennen dat Bridget Hayden mij behoorlijk heeft verrast met deze over het algemeen woeste plaat. De enkele keer dat ze bedaart zie ik als een mogelijkheid om de wonden te likken van het er voorafgaande. Luisteren brengt zeker geen ontspanning, maar dit debuutalbum is daarom niet minder fascinerend of indrukwekkend.

Carnaval in Aalst

Wat moet die jongen uit Middelburg nu in Aalst, zie ik u denken, nota bene in het weekend van het carnaval? Zelfs op z’n verjaardag zet hij nog geen hoedje op! Nou, u moet weten, Carnaval Oilsjt staat op de Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid van de UNESCO. Aankomend cultureel erfgoed ontdekken is één van m’n hobby’s, althans op muzikaal gebied. Meelopen in de Stoet van de Voil Jeanetten ging te ver, maar met goede moed stortte ik mij in het feestgedruis om voor u verslag te doen van het KRAAK festival, zoals altijd een onontgonnen gebied als het om nog niet geclassificeerde muzieksoorten gaat.

Dat viel dus bijna in het water. Bij de eerste dertig minuten dat er livemuziek weerklonk waren beide binnenkanten van mijn oren zo goed als verpulverd door het geweld van France, een band die nog moeilijker te googlenen is dan !!! of Girls. Een versterkte draailier, wild bespeeld, creëerde een (geluids)muur waar de Chinezen “u” tegen zouden zeggen. Een half uur lang wordt er daarnaast stoïcijns in hetzelfde ritme gedrumd, en wordt er snobistisch slechts één snaar van de basgitaar aangeraakt. Leef u in: het was twee uur in de middag. Zou de LP eenzelfde momentum van variatie tentoonspreiden?

Floris Vanhoof deed het rustig aan. Zijn optreden was niet zo noisy als sommige voorbeschouwingen mij deden vermoeden. Zijn gescratch met een bandrecorder en gedraai met heel veel knopjes leverde eigenlijk vrij ontspannen elektronica op. Daarna maakte hij ter plekke nog een ontroerende film over streepjes. Maar snel, we willen geen seconde missen van Bryce Beverlin II in een andere zaal. Zijn show doet precies zoals ik verwacht had: mijn lachspieren tot het uiterste testen. Behalve de gekke bekken en geluiden is het compleet trashen van zijn uitgespreide dekentje met gevonden voorwerpen reden tot proesten. Maar dit als “goede muziek” kwalificeren, daar ben ik te weinig kunstenaar voor.

Twinsistermoon, een soloproject, bestond vandaag – lekker anarchistisch – uit twee personen. Zo stond uiteindelijk toch gewoon het complete Natural Snow Buildings op het podium. Een vroeg hoogtepunt op het festival, misschien wel omdat de muziek zo lekker “normaal” is gebleven: fragiele psychedelische folk met een androgyn stemmetje. Thomas Bloch deed voornamelijk een impressie van de saaie geschiedenisleraar van vroeger. Hij vertelt teveel over zijn bizarre en unieke instrumenten, oorsprong en gebruik, waardoor er te weinig tijd overblijft om echt te genieten van zijn intrigerende (vaak klassieke) composities met een new age randje.

New Age! Oudgediende Iasos met zijn ontzettend Griekse uiterlijk werd die dag tot mijn spiritueel leider gebombardeerd. En terecht, bleek na zijn optreden waarbij het overige publiek of in slaap sukkelde of ergens vóór het einde besloot de zaal te verlaten. Onbegrijpelijk, want zijn cheesy melodieën en nog meer knullige animaties (fascinerend hoe een witte vlek plots in een zwaan verandert, en trouwens, kan een rog knipogen?) zorgen voor een kosmische ervaring die zijn weerga niet kent.

Kent u trouwens Arthur Doyle? Dat is ook niet nodig, want als je hem kromgebogen en aarzelend ziet strompelen herken je dit legendarische figuur uit de freejazz meteen. Gekleed in een gele broek, een jasje dat hij van een Afrikaanse generaal lijkt te hebben gekregen en een rode baret wil je direct een gesprek met deze pikzwarte neger aanknopen. Er is echter geen woord te verstaan van wat hij zegt. Sterker nog, de manier waarop hij communiceert, is in woorden niet uit te drukken. Hoe komt zo iemand in België terecht, vraag ik me dan af. Oh ja, het optreden? Drummer Steve Noble maakte er vooral een onemanshow van.

Van de Britse Bridget Hayden wist ik niet wat ik moest verwachten. Een violiste met een historie liggende middenin de Europese dronerock speelt toch niet zomaar opeens lieve folkliedjes? Toch wel, al moeten er wat kanttekeningen geplaatst worden bij het woord “lief”. Het is vooral lief om te zien hoe ze met haar panty de pedalen bedient om de gitaarsongs van gruizige effecten te voorzien. Ook bij Mother Of Fire moet men zich niet vergissen bij het zien van een violiste op het podium. Deze band rockt keihard; van het geluid van het strijkinstrument blijft één grote hoekige bonk drones over.

Dat Call Back The Giants als één van de laatsten op het festival aantreedt, heeft blijkbaar niet te maken met de bedtijd van de jongedame op het podium, vermoedelijk de stiefdochter van frontman Tim Goss. Zij vergezelt hem bij het optreden. De duistere bliepjes krijgen zo toch nog een beetje een zachtaardig randje. Maar de band waar iedereen voor gekomen is, afgaande op het enthousiast gillende publiek, is The Beautiful Band. Als een allstarband een thuiswedstrijd speelt geeft het ook allemaal niet wanneer het geluid van de gitaar plots wegvalt. Dit kwintet haalt referenties als Crazy Horse en Creedance klakkeloos door elkaar en gooit daar ook nog eens nonchalant een flinke laag ruis overheen. Het onthaal zegt ons dat we dit keigoed moeten vinden.

En het leukste van het KRAAK festival? Krijgen de films, de exposities, het Koreaanse eten en de twaalf uur durende drone installatie van Hennix (het mens zelf is niet te bespeuren) ook nog wat exposure soms? Bij dezen. Het leukste was vooral de sfeer en het publiek. Niks geen pretentieuze ongewassen kunstkenners met baarden en brillen, die je een beetje vuil aankijken als je luidkeels aan het genieten bent en je evenwicht verliest omdat je in je ene hand een biertje vasthoud en in de andere een aantal lp’s. Hier komen avontuurlijke muziekliefhebbers van divers promillage op af, die er samen een ultiem gezellig feestje van maken. Het leek wel carnaval.