Zoekresultaten voor:

Ixodes scapularis

Alweer een bericht over Deer Tick? Wat is dat toch voor een waardeloze band die de schrijver van deze – voor zover we van schrijven kunnen spreken – weblog in zijn ban heeft? Het is een waarheid als een koe dat er al genoeg tekst op deze site is gewijd aan het viertal rond zanger / gitarist John Joseph McCauley III. Maar ik heb een goed argument om wederom in het toetsenbord te klimmen. Voor het eerst was Deer Tick op de Nederlandse podia te vinden, en dat kon deze fanboy natuurlijk niet ongemerkt laten passeren.

Het Le Guess Who? festival, van oorsprong exclusief voor hippe Canadese bandjes, laat op zijn derde editie, 2009 dus, een ander gezicht zien. Verspreid over vier dagen waren er nu ook muzikanten te bewonderen van andere nationaliteiten. Dat het festival in Utrecht plaatsvindt, is voor de gemiddelde Zeeuw een reden om extra deodorant aan te schaffen om het angstzweet te camoufleren. Immers, alles na de Sloedam is een soort reis naar het einde van de wereld. Zeker voor een stelletje notoire alcoholisten.

Op de vrijdagavond, in de Ekko. Ook in de grote stad hebben ze smoezelige zaaltjes die op de Piek lijken. Des te beter, thuisgevoelens alom. Vijf minuten voordat de band volgens programma moest gaan beginnen staat er alleen nog maar een geluidsman te gapen achter zijn tafeltje. En ik, te gapen achter een glas bier. Even later loopt de zaal dan toch redelijk vol. Er komt een clown op het podium, met schilderingen op zijn gezicht. Het blijkt John McCauley III te zijn. Geen optreden van Deer Tick vandaag, maar “een circus”, aldus het persoon in de schijnwerpers. De band begint met haar uptempo nummers van het laatste album. Het geluid is zo erbarmelijk slecht dat het klinkt alsof Merzbow staat te freaken terwijl er zestien kussens in je oren zijn gepropt. Alleen door de ruwe zang zijn de moderne country klassiekers nog enigszins van elkaar te onderscheiden.

McCauley is werkelijk straalbezopen. Het grootste gedeelte van het publiek ziet er de humor niet van in, maar ik lach me rot. De flauwe grapjes tussen de nummers door hebben inderdaad het niveau van na twee uur ’s nachts, maar zo laat wordt het bij mij nooit, dus ik geniet. Bij de ietwat rustigere tracks blijkt ook het geluid beter. De bandleden mogen dan misschien wel onder invloed zijn van allerlei genotsmiddelen, fouten maken ze niet. Gewoon lekker rommelig, net als het white-trash trailerkamp waarin je de muzikanten voorstelt te wonen.

Er is nog een tweede motief voor een verhaaltje over Deer Tick: de Kerstmis EP More Fuel For The Fire. Nou ja, niet echt speciaal voor Kerstmis, maar wel een reden om deze maand thuis te blijven en de drankvoorraad te plunderen, ook al duurt de EP maar elf minuten. Voor zo’n old skool country ’n roll band als Deer Tick is het natuurlijk enorm vooruitstrevend om een EP exclusief op iTunes uit te brengen. Zo zie je maar dat geweldige bands vanzelf met hun tijd meegaan.

De vier nummers op More Fuel For The Fire zijn opnieuw een stap naar het Midwesten. Steeds meer maakt de singer-songwriter plaats voor line dance country gemixt met pure rock ’n roll. Dat klinkt soms wat clownesk, ja. Bij het downloaden van het eerste nummer La La La zette ik zelf ook al enige vraagtekens. Het hoge swing gehalte maakt evenwel veel goed. Het vierde en laatste nummer is een liveregistratie van Straight Into A Storm, afkomstig van het laatste volledige album. Ik ben geen liefhebber van live nummers, en dit verandert niets. Het geluid is net zo dof als in de Ekko. Toch, Deer Tick is een band die bij deze zure misantroop zowaar een glimlach op het gezicht weet te toveren.

Deer Tick – Born On Flag Day

Nadat ik de qua publiciteit onopvallende eerste release van Deer Tick’s War Elephant had gehoord, vormde zich een rode ring op mijn onderarm, die langzaam maar zeker groter werd. Hoe vaker ik er naar luisterde, des te meer verbleekte ik bij de genialiteit die dit meesterwerk wist te tentoonspreiden. Daarmee verbleekte ook de plek op mijn onderarm, vanuit het midden. Mijn plaatselijke platenboer verbleekte ook elke keer dat ik toentertijd – we praten 2007 – zijn winkel binnenstormde in een hernieuwde energieke poging de inmiddels out-of-print cd probeerde te bestellen.

November 2008. Goed nieuws voor mij en mijn platenboer: het album War Elephant wordt opnieuw uitgebracht door Partisan Records. In al het enthousiasme schreef ik daar reeds eerder over, en hoewel ik een purist ben op dat gebied, haalde een re-release gewoon de op één na hoogste plek in mijn jaarlijst. Ik kreeg verschijnselen als gewrichtspijn, zwellingen, uitstralende pijn in armen en benen en ik ging dubbel zien. Dat laatste was misschien ook wel te wijten aan mijn pogingen om bandoprichter en frontman John McCauley III’s drankgebruik te evenaren.

Deer Tick (de band) had zich onsterfelijk kunnen maken door een vreselijk auto ongeluk in scene te zetten, of vergelijkbare acties. Nee, ze gingen voor de wijven en het geld en besloten toch de altijd moeilijke tweede te maken. Eigenlijk voor het eerst als een viertal, want War Elephant schreef “Johnny” grotendeels alleen. Enig patriottisme kan ze niet ontzegd worden. Born On Flag Day en de vaderlandsliefde op de hoes verwijst echter vooral naar de geboortedag van McCauley, 14 juni 1986. Op het debuut wist Deer Tick de jonge leeftijd al goed te verhullen, en op de opvolger is dit niet anders.

De geest van doden waart rond; Hank Williams, Johnny Cash, Kurt Cobain en zelfs Elvis. Ook de verslavingen, allerhande problemen, liefdesverdriet en depressiviteit lijkt Deer Tick – in ieder geval in zijn teksten – mee te dragen. Het hoogtepunt Friday XIII is onmiskenbaar één van Cash’ uptempo nummers (dat typische baslooptje) met zelfs een soort June Carter in een duet. Daar waar June Carter bij vlagen klonk als een schorre kraai in de laatste minuten van haar leven, klinkt Liz Isenberg wel gewoon zuiver. Straight Into A Storm is rauwe rock-‘n-roll zoals The King het bedoeld had. De kracht van dit soort nummers, waarbij Houston, TX ook tot de betere behoord, is dat de oubollige term “country” naar een hoger plan wordt getild. De zoete smaak van paardenpis in het stof na een saloonfight blijft de luisteraar gedurende de ruim 43 minuten achtervolgen, maar wél gecombineerd met de afstandelijke geur van modern metaal.

Voor een album dat al volledig geprejudicieerd is al voordat is deze is gelekt, of uitgekomen, valt Born On Flag Day toch enigszins tegen. De tweede lost de verwachtingen weliswaar in, maar doet ook niet meer dan dat. Eigenlijk moeten we daar gewoon heel blij mee zijn. Zeker naarmate het aantal luisterbeurten zich gestaag ontwikkelt, blijken ook de minder energieke songs uitstekend verteerbaar, en verdwijnt het gevoel van laksheid toegeschreven aan de schrijver ervan. In het dronkenmans wiegelied Song About A Man speelt naast drankzucht de harmonica een prachtige hoofdrol, om maar eens een voorbeeld te noemen. Liefdesliedjes gezongen door de Boris Jeltsin van de country, met humor, op de rand van een ravijn. Afsluiter Stung is ook zo’n hartenbreker, die na een stilte nog wordt gevolgd door een altijd vervelende “hidden track”. In dit geval is het Goodnight, Irene, een countryklassieker die anno 2009 echt niet meer gecoverd hoeft te worden. Deer Tick laat oude tijden (1932) evenwel in stijl herleven, met allerlei kroeggeluiden.

Luisterend naar Born On Flag Day begint mijn motoriek ernstige gebreken te vertonen. De voeten hebben de oncontroleerbare neiging met de maat mee te bewegen, ook al staat er geen muziek op. Mijn snorharen worden dikker. Ik loop achteruit. Donkerrode en paarse vlekken op mijn armen en benen. Ach, de ziekte van Lyme. Die gaat wel over, mijn liefde voor de muziek van Deer Tick niet. De vlag bestaat alleen bij gratie van de wind. Maar wat waait het hier hard.

Wilco – Wilco (The Album)

Ik kom veel negatieve recensies tegen over het nieuwe album van Wilco. Te geforceerd, weinig spanning, gebrek aan durf en spontaniteit, de ontbering van vernieuwing; Wilco (The Album) zou niet meer zijn dan een stereotiepe americana en/of alt.country plaat zonder bezieling. Datzelfde negativisme stak al een beetje de kop op bij Sky Blue Sky uit 2007 toen de heren, onder aanvoering van Jeff Tweedy, het karakteristieke experimentele studiogeluid inwisselden voor een meer dogmatische livebenadering. Dit heldere geluid en de strakke productie leverden mijns inziens juist één van de beste platen van Wilco op. Ook in 2009 ben ik opnieuw niet van plan mee te gaan met het gevoel van onbehagen van een gedeelte van de (internet)bevolking.

Met de bizarre hoes en de ironische openingstrack Wilco (The Song) lijkt het even of de band de luisteraar een hak wil zetten. Maar “Wilco will love you baby”, en biedt een sonische schouder om op te huilen. Wilco houdt nog steeds van zijn fans. De band haalt dan ook alle typische Wilco-elementen weer van stal. Het is true dat er weinig verassende of experimentele elementen op dit album te vinden zijn, maar aan de andere kant blijft de band wel true aan zijn roots. The Beatles, Fleetwood Mac, The Byrds; de invloeden zijn gemakkelijk aan te wijzen. Met een flinke scheut country(rock) erbij lijkt het recept van Wilco eenvoudig, maar dat staat heerlijke muziek geenszins in de weg.

Op Wilco (The Album) lost slepende, bedwelmende schoonheid (Deeper Down, One Wing) de energieke pianogeoriënteerde deuntjes (Bull Black Nova, You Never Know) regelmatig en bedachtzaam af. Het duet met Feist, You And I, is erg zoetsappig te noemen, doch is dermate fraai dat je van een blij gevoel mag spreken. Sowieso is de melancholie van een vrolijke aard, zomers durf ik zelfs te zeggen. Dat is een eigenschap die breekt met het oeuvre uit het verleden. Een slechte zaak? De taart op de voorkant kan gerust aangesneden worden, Wilco (The Album) is een feest om naar te luisteren.

Ondanks een aantal rustpunten die sterk refereren aan jaren zestig popmuziek, wordt het in de tweede helft van het album alles behalve een oubollige toestand. Tweedy wil best vechten voor zijn band (I’ll Fight) en zo nodig alleen sterven. Na deze emotionele bekentenis neemt het zomerse gevoel weer de overhand in Sunny Feeling, om te eindigen met “Everything alive must die” in de afsluiter Everlasting. Doodgaan om eeuwig voort te blijven bestaan; het is een tegenstelling die enkele recensenten graag letterlijk zouden willen toepassen op de band Wilco. Nu ze eindelijk ongecompliceerde liedjes zonder opsmuk maken, de essentie van pop hebben omarmd, een constante bezetting kent. Volgens mij is Wilco nog lang niet uitgespeeld.

Natuurlijk, Wilco was het paradepaardje van de alt.country met hun uitdagende experimenten. Regelmatig nieuw bloed in de gelederen dwong Tweedy dikwijls tot het uiterste; albums als Yankee Hotel Foxtrot zullen daardoor altijd op handen gedragen worden. Niettemin vind ik het nieuwste werk afdoen als een tweederangs Wilco-plaat te kort door de bocht. Je moet ook niet vergeten dat dit alweer het zevende album is. De band voelt zich, zorgvuldig geëvolueerd naar deze sound, duidelijk op z’n gemak. Wilco (The Album) is daarom net zo essentieel voor de discografie van het gezelschap als de naam van de plaat doet vermoeden.