Tag archieven: De Spin

Zeeland popt

Op het moment dat ik me bedenk wat niet-Zeeuwen wel niet van de Zeeuwse popmuziek moeten denken, slaat het aeschynanthus me op de kaken. Bløf beloofde een rockplaat (niet dat ik daarop zit te wachten), maar de nieuwe plaat April is gewoon weer diezelfde herkauwde Sky Radio rommel waar hopelijk iedereen met een muzieksmaak zich razendsnel van distantieert. Nee dan Racoon. De muziek die de band maakt is net zo grijs als de vacht van het dier waarna het is vernoemd. In plaats van Neerlands trots gaat de band steeds meer op Duitsland’s trots lijken, The Scorpions. Melodieuze rock, alleen geschikt voor doven en hardhorenden.

Yes You Did was lange tijd de Zeeuwse band die je in elke aftands stinkend hol die men durfde te bestempelen als een kroeg, zag spelen. Groots dachten de bandleden wel. In een interview antwoord één van de muzikanten op de vraag “toekomstbeeld van de band” met de woorden “ja veel – top op de pops”. Logisch natuurlijk wanneer de invloeden voortkomen uit “oude metal , de eerste metal die nu een beetje rock genoemd word – het gaat meer om de melodieuze metal.” Gelukkig heeft de zanger nog meer noten op zijn zang: “ik werk in het dagelijkse leven bij de Kijkshop in het magazijn, voor de rest ben ik met muziek bezig”. De Zeeuwse band die ik echter live het meest heb moeten aanschouwen, is Copycat. Dit jaar spelen ze al tien jaar dezelfde uitgemolken covers in dezelfde uitgemolken kroegen en om dat te vieren doen ze een triomfantelijke en retrospectieve tournee langs alle kroegen waar ze nog steeds iedere week het publiek de tent uit spelen. Zelfs als datzelfde publiek na drie weken comazuipen hun gal gorgelend langs de rand van het podium ligt.

Is het zo slecht gesteld met de Zeeuwse popmuziek? Jazeker. Het resultaat van wat wedstrijdjes als de Zeeuwse belofte (uitzondering: Jay Minor), Hooikoorts en Regioruis oplevert, doet je bijna naar Brabant verhuizen. De ene na de andere Arduincliënt krijgt bij het bezoeken van een concert van een nog door te breken Zeeuwse band het idee dat muziek maken helemaal niet zo moeilijk is. Een objectief persoon zal het jostiband metalfest waarschijnlijk nog een hoger cijfer geven, trouwens.

Een aantal jaren geleden leek het even of er meer dan alleen akkerbouw is toen Muziek Podium Zeeland werd opgericht. Heel even. Daarna bleek dat deze stichting voornamelijk gerund wordt door gepensioneerden zonder zeilboot en gebaseerd is op vriendjes- en kennissenpolitiek. Het jazzfestival in Middelburg is dan ook het enige wat dit stelletje geraniumliefhebbers goed kan doen. Eerlijk is eerlijk, m’n bek viel open toen ik zag dat Nils Petter Molvaer in Middelburg speelde. Maar waarom nou weer in de onexploiteerbaar verklaarde schouwburg? De overige optredens die deze vermoedelijk té gesubsidieerde organisatie weet te regelen, vinden vooral plaats in de Grote Kerk te Veere en omvatten iedereen die Berdien Stenberg kan naspelen. “Cultuur in Middelburg blijft behelpen”, zeker met een rollator.

Er moet eens goed in die zeeklei geroerd worden. Kort geleden leverde dat een teken van leven op van de van oorsprong Zeeuwse band This Beautiful Mess in De Spin. Op deze boerenvariant van The Editors mogen we best een beetje trots zijn. Ook de subsidiegeile ambtenaren die zich met muziek in Zeeland bemoeien ruiken verandering. Vorige week werd er een heus driedaags popsymposium georganiseerd in De Spot, het enige podium in Middelburg met allure. De conclusie? De Zeeuwse podia moeten beter worden en er moet serieus nagedacht worden over een middelgroot podium in Zeeland. Want, uit onderzoek is gebleken, er lekt nogal wat popgeld weg. Meer dan de helft van het concertbezoek van Zeeuwen vindt buiten de provincie plaats. En dat terwijl er op duizend inwoners één popband wordt geteld, een beter gemiddeld dan “popprovincie” Brabant.

Men vergeet even hoe representatief dit onderzoek eigenlijk was. Het werd namelijk uitgevoerd door twee studenten van de Middelburgse Roosevelt Academy. Ik kan me mijn “studietijd” nog goed herinneren. Daarnaast is het onderzoek gehouden onder 0,1 % van de bevolking, waaronder 90% studievriendjes. In plaats van alles weer omver te gooien omwille van een onderzoek, zou er beter wat meer samengewerkt worden tussen podia, media en subsidie verstrekkende organisaties. Vooral op het gebied van promotie valt er veel te halen. Het is triest om te zien dat er op een topband als Sunset Rubdown slechts een twintigtal mensen afkomt. Er zijn genoeg gelegenheden om een band te gaan zien, en wanneer je een brede smaak hebt en mobiel bent kun je drie keer per week de deur uit. Een middelgroot podium gaat echt geen Brabanders naar de provincie trekken. Zie eerst maar eens middelgrote acts te lokken. Voorlopig zijn grote namen alleen nog te zien op enkele (na)zomer festivals.

Eén uitkomst van het onderzoek ben ik het wel mee eens. Een intensiever en interactiever gebruik van internet kan de kwaliteit van de popscene in Zeeland danig verbeteren. De VPRO zag wel heil in een Zeeuwse editie van hun muziekmagazine / programma 3voor12. Hoewel ik niet van gratis werken houd, twijfelde ik niet lang om mezelf aan te melden als vrijwilliger voor dit medium. Dus vanaf nu zijn er ook schrijfsels van mij hier te lezen. Of de VPRO moet na de proefperiode anders beslissen. Overigens is dat geen excuus voor de stilte van de laatste week op mrbungle.nl. Binnenkort weer een update.

Freak & andere folk

De folkfestivals lijken in Middelburg als paddenstoelen in de herfst uit de grond te schieten. Zelfs in de meteorologische lente. Nog niet zo lang geleden was De Spin locatie voor een avond met subtiele roots- en folkmuziek, afgelopen zaterdag was het weer De Spot dat toneel was voor een freak folk swing balkan klezmer -avond, zoals ze het zelf aankondigden. Om wederom mijn goede smaak te tonen en deze tot het uiterste te testen (Hertog Jan bier) hoefde ik gelukkig niet ver te lopen.

Jay Minor mocht dit keer de aftrap verzorgen. Hij liet op het huiskameroptreden in De Spin al een aardige indruk achter, zoals hopelijk uit mijn verslag is gebleken. Dit maal heeft hij wel zijn laptop meegenomen voor enkele elektronische effecten. Deze bestaan voornamelijk uit subtiele blipjes en blopjes, die wat ritme in de muziek aanbrengen. Hoewel Jay zich hiermee weet te onderscheiden van vergelijkbare artiesten zonder laptop, heeft zijn muziek dit niet nodig. De prachtige, fragiele stem van de jonge Zeeuw spreekt eigenlijk voor zichzelf en de zachte akkoorden op de gitaar zijn wat mij betreft voldoende wat begeleiding betreft. Hoewel zijn show in het begin last heeft van de opstartproblemen van de geluidsman, wordt ook dit optreden zonder meer enthousiast onthaald door het publiek.

Het navolgende Moi, Le Voisin uit het bekende stadje Kutrecht weet mij aanzienlijk minder te overtuigen. De akoestische punkfolk & post folkorism komt rommelig over en daarom ook niet helemaal uit de verf. Wanneer ik de vierkoppige band zie spelen, denk dat ze veel effectiever zou overkomen als duo, met Benjamin van Vliet op zang en gitaar of accordeon en Lot Broos op de cello en achtergrondvocalen. Nu zijn daar ook nog een basgitaar en elektronische piano bij, wat mijn aandacht doet verslappen. Overigens gaat de stem van de zanger bij vlagen door merg en been, maar daar zijn vast liefhebbers voor te vinden.

Op het moment dat een bebaarde dwerg met een grappig Italiaans accent in het Engels zijn optreden aankondigt, zijn alle ogen weer op het podium gericht. Het is Bob Corn, die naar verluid zijn naam heeft te danken aan het feit dat hij de eerste was die een concert van Korn in Italië wist te organiseren. Dat hij hele dagen op maïskolven loopt te knagen heb ik ook als uitleg horen waaien, maar dat was deze avond niet te merken. Eigenlijk heet de enthousiaste en sympathieke liedjesschrijver gewoon Tiziano Sgarbi. Naast het organiseren van optredens in zijn thuisland Italië heeft hij een eigen platenlabel, Fooltribe genaamd, en maakt hij rustige (Engelstalige) singer-songwriter muziek. Zijn stijl is simpel en oprecht, en valt goed in de smaak. Wat vooral aan hem opvalt, is zijn voetenwerk. Trappelend met zijn te korte beentjes als een peuter die voor het eerst kennismaakt met het fenomeen water schuifelt hij zijn schoenen over de oppervlakte van het podium, tevens op het gebied van geluid vertier biedend. In een kort gesprek na het aanschaffen van zijn laatste album We Don’t Need The Outside blijkt uit zijn tomeloze enthousiasme dat hij een echte muziekjunk is en eigenlijk over niets anders kan en wil praten.

Bob Corn ligt iets gemakkelijker in het gehoor (en geheugen) dan Long Conversations And The Closet Orchestra. Toch weet de band rond de zanger Olaf Caarls uit Zuid-Holland, ondersteund door wat percussie en een basgitaar, best te boeien. Ik ben van de honingzoete doch krachtige, zuivere stem van de 24-jarige Caarls, aangevuld met basgitaar en enige percussie, tamelijk onder de indruk. Evenwel valt de muziek op het debuutalbum The Getaway enigszins tegen. Daarop wordt nog wat viool- en cellospel aangehaald, maar dat kan de typische Nederlandse – en dus niet internationale – kwaliteit niet verhullen.

Het optreden dat wel allerlei internationale gevoelens weet boven te toveren is die van de Balcony Players uit Rotterdam. In de hoofdrol: twee jongedames waarvan Moniek de Leeuw op indrukwekkende wijze de viool bespeelt en Ilse Roskam het accordeon. Aangevuld met een contrabas en gitaar laat deze veelal instrumentale klezmermuziek de aanwezige toeschouwers hartstochtelijk meeswingen en –klappen. Ze doen mij zelfs denken aan één van mijn favoriete albums aller tijden, Buck Fever van Estradasphere. De Balcony Players gebruiken dezelfde elementen uit de traditionele Balkan- (en nog meer naar het Oosten) muziek, met veel swing en dramatiek. De viool is een instrument die daar natuurlijk uitstekend geschikt voor is. Die lui mogen ook weleens op mijn balkon komen spelen. Ik wacht met smart tot ik hun demo ontvang, aangezien deze na het optreden reeds uitverkocht was. De bijbehorende foto is overigens op ingenieuze wijze genomen van duizend meter afstand door mijn makker David.

De grote lappen tekst hierboven lijken overbodig te zeggen dat ik meer van dit soort festivals in Middelburg met klem aanmoedig.

Brood, daar komt wat uit!

“Brood, daar zit wat in!” is een wijdverspreide reclameslogan in Nederland. Brood zit vol koolhydraten voor de nodige energie, ijzer om de bloedarmoede tegen te gaan en voedingsvezels voor een goede darmwerking. Brood is dus gezond. “Brood, daar komt wat uit!” is een nog niet zo bekende reclameslogan in Nederland. Dat zal deze maand anders worden. Dat komt, de Canadese formatie Elliott Brood (spreek uit “broet” met een Amerikaans boerenaccent) toerde door onder meer Nederland in februari en deed onderwijl zelfs mijn geboortestad – tevens woonplaats – aan. Ik had op ZB Digitaal (na mrbungle.nl de best bezochte website van Zeeland) al aan Ed beloofd dat ik de recensie zou doen. En ik ben een man van m’n brood. Eh…woord.

De band werd gevormd door Mark Sasso (zang/gitaar/banjo/ukelele) die geïnspireerd door de film The Natural het psychotische broertje van Harriet Bird verzon. Ja, hij had de naam verkeerd verstaan. Solo wist hij niet boven het kroegpubliek uit te komen, dus een tweede gitarist (Casey Laforet) en een drummer (Stephen Pitkin) met toen al een status werden erbij gehaald. Het geluid van de band veranderde vermoedelijk van eenzame troubadourmuziek waar de honden geen brood van lusten in opzwepende “death country”, zoals ze het zelf noemen. Het debuutalbum Ambassador scoorde vooral in het thuisland goed en werd zelfs genomineerd voor de Canadese Grammy Awards. Ook voor het laatste album, Mountain Meadows, is het trio genomineerd voor twee van deze Juno Awards. Dat brengt aardig wat brood op de plank, waardoor ze de tijd hebben om intensief te toeren door Europa.

Wederom was het Bart van de leukste winkel van Middelburg die deze act van formaat naar de hoofdstad wist te halen. Dit keer bleek de CD & LP zaak te klein voor een instore, en vond het optreden plaats in kunst- en cultuurcentrum De Spot. Kunst uit Canada en een beetje cultuur uit Texas. Elliott Brood begint vurig met hun combinatie van de punky rock ’n roll van Social Distortion en de subtiele rootsfolk dan wel bluegrass van pakweg Great Lake Swimmers. Dat laatste komt vooral door het regelmatig gebruik van de banjo en ukelele (een instrument vernoemd naar het nummer Joekelille van Nico Haak en de Paniekzaaiers). Het eeuwig kritische Middelburgse publiek beweegt nog maar mondjesmaat de voetjes, maar de band weet hoe ze een feestje moet bouwen. Hun gevoel voor popmuziek doet de gedachte van lijndansen met een blokjesbloes aan snel verdwijnen. Een nummer als Write It All Down For You bijvoorbeeld is zo aanstekelijk als het heersende griepvirus.

Dat de urban hillbillymuziek van Elliott Brood geen vrolijke teksten draagt, doet de naar een massale slachtpartij vernoemde laatste album al vermoeden. Dat soort verhalen moeten natuurlijk niet verteld worden met een stem zoals die van Marc-Marie Huijbregts, maar met een met alcohol-doordrenkte schuurpapierstem. Dat lukt de charismatische Mark Sasso aardig, zonder dat hij vergeet op de momenten dat het hoort toch helder te klinken. Casey Laforet, zittend de gitaar mishandelend en druk met zijn hoofd op en neer bewegend, laat zich echter niet de kaas van het brood eten en zorgt voor een uitstekende aanvulling door de microfoon. Ook bespeeld hij met zijn sokken gepassioneerd de baspedalen van zijn Roland PK-5. De drummer lijkt met zijn hoedje zich te vinden in een bijrol, maar eigenlijk is de ritmiek van de drums één van de sterkste kanten van de band. Het publiek staat niet voor niets tegen het einde van het optreden al wild te dansen en te springen. Wanneer de band in een door de bezoekers zeer gewilde toegift nog even Neil Young & The Crazy Horse (was het Powderfinger?) en Ring Of Fire van The Man In Black langs laat komen, kan het wervelende optreden niet meer stuk.

Elliott Brood, daar komt wat uit. De band geeft energie, de scheurende gitaren zijn hard als ijzer en de deprimerende teksten, vezelig gezongen met een authentieke countrystem, zorgen voor een goede darmwerking. Elliott Brood is dus gezond. Geen Becel nodig! En dat is geen broodje aap verhaal.