Tag archieven: Donato Epiro

Jaarlijst 2014: #15 – #11

11. Grouper – Ruins
Liz Harris kondigde aan dat dit haar laatste plaat zou zijn onder de naam Grouper, maar ze neemt afscheid op een manier die niemand had verwacht. In een jaar waarin ze woede en emoties uit het verleden verwerkte, nam ze deze nummers op met niet veel meer dan een piano, een 4-track recorder en haar stem. De melancholie en het meditatieve zijn absoluut gebleven, maar de vaak ondoorzichtige en echoënde gitaarambient heeft plaatsgemaakt voor zeer persoonlijke en eerlijke pianosongs. Dat er op Ruins kikkers, regen en het piepen van een magnetron te horen is, geeft aan dat Harris op zoek is gegaan naar de ultieme puurheid in haar muziek. Dat dit het resultaat is, lijkt bij bijna iedereen goed te vallen.

grouper

12. Valerio Tricoli – Miseri Lares
Ik ken Valerio Tricoli vooral vanwege zijn samenwerkingen met Antoine Chessex en Thomas Ankersmit, en dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat zijn laatste soloalbum van zeven jaar terug is. Dat hij in die tijd aan dit meesterwerk bezig is geweest is aan alles te merken. Miseri Lares duurt bijna tachtig minuten en gedurende de gehele speeltijd weet Tricoli te boeien met langdurige experimenten vanuit de studio, waar hij het bronmateriaal (waaronder stemgeluiden) tot op het bot heeft ontleed en weer opnieuw heeft gearrangeerd. Het resultaat is een uiterst donkere en beklemmende soundtrack voor een niet-bestaande film die iedere verbeelding tart. Miseri Lares mag gezien worden als een moderne klassieker in minimale elektro-akoestische compositie en moderne musique concrète. Essentieel dus, in iedere experimentele platenkast.

13. Steve Gunn – Way Out Weather
Steve Gunn doet een herhalingsoefening ten opzichte van het vorig jaar verschenen Time Off; om exact diezelfde reden is hij net als in 2013 in deze opsomming terug te vinden. Het is een dooddoener in ieder recensie, maar hij en zijn band hebben de stijl van Americana, countryrock en folkblues verder verfijnd en is daarmee nog toegankelijker geworden. Stoïcijns houdt Gunn de melodie in zijn stem getemperd, zo ook de arrangementen. Op Drifter en Milly’s Garden doet hij net alsof hij uit de bocht gaat vliegen, maar Shadow Bros klinkt dan weer bijna als een slaapliedje. Er is eigenlijk geen verrassing, experiment of een schokkende uitspatting op te vinden. Het is gewoon steengoed.

14. Donato Epiro – Fiume Nero
In zijn rol van één helft van het psychedelische rock duo Cannibal Movie kun je de Italiaan Donato Epiro gemakkelijk bepaalde invloeden toedichten. Namen van tot de verbeelding sprekende regisseurs in de wat meer obscure genres als Ruggero Deodato en Lucio Fulci komen dan snel in gedachten op. De nog relatief jonge componist probeert eenzelfde broeierige, donkere en dodelijke sfeer mee te geven aan zijn muziek, dat elementen uit de drone, ambient, elektronica, psychedelica, exotische geluiden, occulte percussiemuziek en met een beetje fantasie soundtracks van Westerns probeert te combineren. Die op papier rommelige mengeling werkt op lp verrassend goed; de nummers bieden voldoende variatie en weten ook echt die donkere sfeer kenmerkend voor Italiaanse (horror)films vast te houden.

15. Miaux – Dive
Vorig jaar maakte de in Antwerpen woonachtige Mia Prce de mooiste single van het jaar, 2014 is het jaar waarin haar prachtige debuutalbum Dive het levenslicht zag. Ze bezit een fabelachtig talent voor eenvoudige melodieën op het keyboard, kinderlijk naïef en volledig op gevoel, zo lijkt het. En soms wint het ongekunstelde van het experimentele, want de liedjes van Miaux zonder woorden zijn even minimalistisch als expressief. Dive is een plaat om volledig bij weg te dromen; één die je verdriet versterkt door het melancholieke spel maar gelijktijdig als een warme deken is. Dive is op deze site eerder de hemel in geprezen, en wel hier (en daar is ook een nummer te beluisteren).

Kraak festival 2010

Op 6 maart is het weer zover: het jaarlijks terugkerende Kraak festival. Voor de 12e editie wijkt het bescheiden feestje voor de avant-garde muziekliefhebber uit naar Aalst, in de plaats van Brussel. Ondanks deze verandering van locatie, weerhouden logistieke problemen mij opnieuw aanwezig te zijn. De beweegreden om er dan toch een stukje over te typen is het feit dat er in het programma altijd weer een paar juweeltjes te ontdekken zijn. Zo doken tijdens het doorspitten van de line-up in 2009 zomaar Wavves en Köhn vanuit het niets mijn hitlijsten binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de almachtige Kurt Vile, die sinds deze blogpost nog steeds niet onttroond is als mijn favoriete artiest van het moment.

Het Kraak platenlabel, waaromheen dit festival wordt gebrouwd, staat bekend om zijn eigenzinnige keuzes in artiesten en acts. Het zal menigeen dan ook niet verbazen dat het programmaboekje er een tikkeltje anders uitziet dan het schema van Pinkpop. De eerste editie van dit decennium haalt onder andere fluxusavantgarde, etnofieldrecordings, improv, new age, avant-pop en no-fi punk naar het beloofde land voor de experimentele muziekliefhebber. Als vanouds is er een combinatie van nog te ontrafelen hypes en gevestigde geniesoldaten.

In de twaalf uur dat het festival duurt, komt onder andere het Noord-Engelse Bong voorbij. Een goed gekozen naam, want luisteren naar de doom van dit viertal levert je geheid een trip op. Dreigende uitgesponnen drones à la Sunn O))) worden aangevuld met trage drums en Indiase instrumenten zoals een sitar en een shahi baaja. Je moet het maar verzinnen. Voor betoverende psychedelica is men op 6 maart sowieso aan het goede adres, mits natuurlijk aankloppend bij Netwerk. Het duo Peaking Lights is daar ook weer bewijs van. Een rommelige maar bezwerende combinatie van kraut, potten- en pannennoise en jaren zeventig lsd-muziek.

Voor wat minder zware kost kan men bij Lieven Martens terecht. Onder de naam Dolphins Into The Future leidt deze Belg de luisteraar ver omhoog naar verlichtende new age collages, dat ondanks deze omschrijving een stuk meer magisch klinkt dan de gemiddelde Kruitvat cd. Te ontspannen? Dan is Voice Of The Seven Thunders wellicht iets. De psychacidrock van Rick Tomlinson grijpt veel terug naar de jaren zeventig, maar heeft ook diverse wereldse invloeden. Alsof Comets On Fire in een Turks theehuis staat te spelen.

De vervormde etnische fieldrecordings van Harappian Night Recordings heeft afgezegd voor het festival, maar vervanger Donato Epiro doet er met zijn rituele folkdoom niet voor onder. Als een door de wereld reizende medicijnman strooit deze Italiaan met middeltjes waarvan je nog nooit hebt gehoord. Enigszins vergelijkbare folk, doch meer rustiek en lieflijk, komt van het vanuit Amsterdam opererende collectief The Wolf, Death & The Acorn. Het is de soort van folk dat klinkt bij een geestenverdrijvend ritueel in een donker bos. Nog meer folk, maar nu met een hoger popgehalte, komt van The Doozer. Deze beste man heeft op het gehoor net iets te goed naar het drugsgebruik van zijn landgenoot Syd Barrett gekeken, maar verder staat een doorbraak hem nergens in de weg.

Punk? Punk! Noteer maar vast, de geflipte wijven van Pens behoort tot het beste wat melodische no-fi versie van dit genre op dit moment te bieden heeft. Voor diegenen die wat meer decennia hebben meegemaakt, zal The Homosexuals bekend in de oren klinken. Deze postpunkterrorband uit de late jaren zeventig is als herboren en zal live een onvergetelijke indruk achterlaten. Dat brengt ons meteen bij een aantal oudgedienden, waaronder Strapping Fieldhands. Wie dacht dat men in 2003 verlost was van deze compromisloze no-wave indieband, heeft het laatste van de groep uit Philadelphia nog niet gezien. Dan hebben we nog Bill Orcutt, een punknoisepionier (zie Harry Pussy) die nu experimenteert met een krakkemikkig akoestisch gitaar en keelgeluiden.

De Japanse Yoshi Wada loopt ook al wat langer mee en hoewel punk niet zijn terrein is, zijn de muziekinstallaties en composities van zijn hand grote doe-het-zelf-mentaliteit en is de man wars van trends. Verwacht geïmproviseerde, minimale drone-achtige ambient. Speciaal voor dit festival componeerde hij een nieuw stuk. Morphogenesis gaat nog een stap verder wat improvisatie betreft. Deze groep muzikanten, gestart begin jaren tachtig, maakt veelal met zelfgemaakte instrumenten onnavolgbare elektroakoestische klanken, als een geraffineerde muzikale reis zonder einddoel. Misschien komen we op die trip nog wel Bugskull tegen. Deze Amerikaan knipt en plakt op een pure, lo-fi manier tapeloops, samples en ambientgitaarpop aan elkaar.

Ondanks dat hij moest afzeggen voor dit festival, wil ik Marc Richter a.k.a. Black To Comm toch nog even noemen. Zijn recente Alphabet 1968 LP is namelijk een briljante mengelmoes van allerlei spontane geluiden, die laagje voor laagje op elkaar zijn gezet met als resultaat een samenhangend, neoklassiek, minimaal elektronica album. Mocht de bezoeker het even allemaal niet meer weten, dan kan deze zich nog vergapen aan diverse films van onder meer de UNiversal Articulate Interdimensional Understanding of Science -groepering.

Tickets, carpool en couchsurfing via de site. Ach, gaf het Kraak label maar eens een keer een dikke fuif bij mij om de hoek…