Tag archieven: elektronica

Julianna Barwick & Ikue Mori

White Columns is de oudste galerie in New York voor alternatieve kunst, gelegen aan de westkant van Manhattan. Dat de non-profitorganisatie ook de lokale muziekscene een warm hart toedraagt, blijkt wel uit het feit dat de galerie al jarenlang de experimentele ondergrond steunt. Dat gaat zelfs terug naar het Noise Fest in 1981, waar Sonic Youth debuteerde. Ook de huidige curator, Matthew Higgs, houdt wel van een beetje experiment en hij nodigde het label RVNG Intl. uit voor een “expositie”.

Tradities zijn er om hoog gehouden te worden, zo moet RVNG hebben gedacht. Zodoende werden er twee in New York residerende artiesten gevraagd, van twee verschillende generaties. Ikue Mori (1953) werd bekend als drummer bij de no-wave band DNA, later met haar gemodificeerde drumcomputers en geïmproviseerde laptopmuziek. De veel jongere Julianna Barwick staat nog maar net in de schijnwerpers, nu begin dit jaar haar album The Magic Place uitkwam bij Asthmatic Kitty. Zij creëert met haar engelachtige stem en diverse looppedalen een soms weirde maar vaak wonderschone combinatie van pop en elektronica.

Op papier al een intrigerende combinatie, maar RVNG maakte het nog iets bonter. Met spaanplaten werden er in de galerie hokjes gebouwd, zoals je die weleens in grote Amerikaanse kantoorgebouwen tegenkomt. De artiesten konden elkaar hierdoor niet zien, maar wel horen. Dat zorgt ervoor dat beide muzikanten op een bijzondere manier op elkaar reageren; speelser dan je zou verwachten, maar ook met verrassende structuren en geluiden. Ja, dat klopt, het resultaat werd ter plekke op vinyl geperst met behulp van een draagbare draaibank, en dat vormde de basis voor een echte release in de FRKWYS (Freakways) serie.

FRKWYS Vol. 6 bevat naast twee nummers van de oorspronkelijk opnames ook nog eens twee stukken van een tweede optreden drie weken later. Ditmaal zonder semiafgesloten ruimten, publiek, of andere factoren van buitenaf, maar met de ervaring van de vorige keer. Veel verschil is er niet te horen, een teken dat beide muzikanten elkaar blindelings aanvoelen. De 12” is – zoals het hoort – kunstig verpakt en bevat bovendien een zwart-wit boekje (pdf) met onder meer foto’s van de live samenwerking, waarbij videoartiest Erik Mika nog eens interactieve projecties verzorgde.

Behoorlijk arty-farty allemaal, misschien zelfs een beetje pretentieus, maar het is het resultaat dat telt. Het vinyl is een mooi document van twee hedendaagse artiesten die de grenzen opzoeken van elektronische instrumenten, experiment en improvisatie, en ondanks hun verschillende achtergrond samen het verbindende element proberen te vinden. En dat is ze aardig gelukt.

Battles – Gloss Drop

Ik moet toegeven dat Mirrored, het vorige en tevens debuutalbum van Battles, de laatste tijd weinig meer uit de kast is getrokken. Zeg maar gerust de afgelopen drie jaar. En dat terwijl iedereen – mij incluis – stond te jubelen als een volleerde Tirol zanger toen deze plaat voor het eerst werd gehoord. De intensiteit, de complexiteit, de chaos, het ingenieuze en de stomp in je gezicht die je kreeg bij het beluisteren werd in 2007 door niemand geëvenaard. Is Gloss Drop hetzelfde lot beschoren?

Bij het horen van de eerste preview Ice Cream, dat klinkt als de soundtrack voor een op hol geslagen Efteling attractie, vreesde ik het ergste. Wat had Matias Aguayo, bekend van zijn minimal techno, daar nu te zoeken op zang? Ook toen het album ruim voor de releasedatum op internet lekte, deed Gloss Drop mij helemaal niets. Er naar luisteren voelde als een vervelende verplichting, een bezoekje aan de schoonouders terwijl de kampioenschapswedstrijd wordt gespeeld, en smaakte als de smerige koffie op het twaalfeneenhalfjarig jubileum van die irritante collega.

En pats, toen vond Gloss Drop het stukje hersenen van mrbungle dat staat te jubelen als een volleerde Tirol zanger wanneer er puike muziek wordt gehoord, precies op de releasedatum. De drie heren van Battles hebben de gave om zonder absurde speelsnelheid toch een zeer intens geluid neer te zetten, met name door de elektronica op perfecte wijze te laten samensmelten met de aanstekelijke ritmes van drummer John Stanier (Helmet & Tomahawk, wie kent ze nog?). Dit, in samenspel met de gitaar, creëert er een wervelend en bijzonder kleurrijk geluid, waarin behalve mathrock en elektronica ook jazz alsmede Caribische en Afrikaanse muziek doorsijpelt.

Het befaamde minpuntje: de gastzangers. Was helemaal niet nodig. Gloss Drop – the instrumentals was al een geniaal album geweest. Maar goed, er is een viertal voor de microfoon gezet, waar Gary Numan de opmerkelijkste is. Toch moet gezegd worden dat hij van meerwaarde is op My Machines, zoals ook Kazu Makino (de zangeres van Blonde Redhead) in Sweetie & Shag. De vocalen zorgen op dit tweede album wel voor de nodige pop, een element dat diende doorgezet te worden om minimaal dezelfde kritieken te ontvangen als de vorige plaat. Inmiddels is Ice Cream (video) ook alweer vergeven. Misschien moet ik Mirrored ook maar gewoon weer eens opzetten.

Oh ja, onderweg is ook nog ene Tyondai Braxton (frontman, zanger, componist, en algeheel muzikaal genie) uit de band gestapt. Who cares? Wat een fokkin’ mokerharde™ plaat is Gloss Drop geworden!

Died in the wool

Het laatste album van David SylvianManafon – is sinds ik mijn bevindingen op deze site ventileerde alleen maar gegroeid. Een hoogtepunt in zijn al lange carrière misschien wel, dat uitblinkt in minimalisme. Antimuziek, dat desondanks overeind blijft vanwege Sylvian’s unieke voordracht en ingenieuze speldenprikken in de achtergrond. Een vervolg heeft zodoende te maken met hooggespannen verwachtingen.

Maar mag Died In The Wool wel een echte opvolger heten? Het bevat voornamelijk variaties op nummers van Manafon, plus een aantal nieuwe stukken die voortborduren op hetzelfde thema, hierbij geholpen door componist Dai Fujikura. Deze jonge musicus kwamen we al tegen op de vorig jaar uitgebrachte verzamelaar Sleepwalkers, ook al een “bijeengeraapte” serie samenwerkingen. Toegegeven, Sleepwalkers beviel uitstekend, zoals hier is te lezen. Dus wellicht is dit veredelde remixalbum ook wel goed te pruimen.

Het eerste dat opvalt – naast de prachtige verpakking – zijn uiteraard de nummers die ook al op Manafon aanwezig waren. Tegen de verwachting in zijn deze van rijke arrangementen voorzien. Op Manafon werd de aanwezigheid van de diverse muzikanten uit de improvisatiehoek nogal eens ondergesneeuwd door de hoofdrol die Sylvian’s stem opeiste, nu lijkt Fujikura zich op dezelfde lijn als Sylvian te nestelen. Zonder het kale en soms kille minimalisme is Died In The Wool een stuk beter te behappen dan zijn prequel. Natuurlijk blijft het kenmerkende aspect van Sylvian’s latere werk – geen duidelijke structuur of opbouw – wel gehandhaafd.

Hongerig als ik ben naar nieuwe muziek, zijn de andere zes – ongehoorde – nummers in de eerste instantie het meest interessant. Hier wordt Sylvian onder andere geholpen door elektronica artiesten Jan Bang, Erik Honoré (oprichter van het Punkt festival) en Christian Fennesz, allen reeds door de wol geverfd, ook in collaboraties met elkander. Vooral I Should Not Dare springt eruit, met zijn prachtig gitaareffecten en knisperende glitch, nog eens aangevuld door Ståle Storløkken (Supersilent) op keyboard. Zowaar lijkt dit voor het eerst sinds lange tijd weer eens op een echt liedje en komen de vervlogen romantische tijden in Sylvian’s loopbaan bovendrijven. Een goed teken? Ja en nee. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij minder geïnspireerd en creatief klinkt dan voorheen. Van Sylvian verwacht ik progressie, geen terugkeer. Ook de teksten baseren op gedichten van Emily Dickinson zouden kunnen worden uitgelegd als “gemakzuchtig”.

I Should Not Dare by Samadhisound

Misschien ben ik te kritisch, te begerig naar vooruitgang en verwacht ik te veel. Sylvian maakte met The Good Son vs. The Only Daughter immers ook een vervolg op Blemish en toen hoorde je mij ook niet klagen. Bovendien bevat de box van Died In The Wool ook nog eens een extra cd, met daarop de audio van de installatie When We Return You Won’t Recognise Us. Opnieuw in de beste traditie van Manafon spelen onder leiding van Fujikura muzikanten uit de hoogste laag van de improvisatiescene samen: John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Toshimaru Nakamura en Eddie Prévost. Alleen al op papier een veelbelovend sextet. Ik leg me er daarom maar bij neer dat deze uitgave zonder meer de moeite van het aanschaffen waard is.