Tag archieven: indie

Sunset Rubdown – Dragonslayer

Diegenen die het optreden van Sunset Rubdown in Vlissingen hebben gemist mogen zich – voor zover ze dat nog niet aan het doen waren – vanaf 23 juni achter de oren krabben tot de huidschilfers de ondergrond onder hun schamende lichamen bedekken. Op deze dag zal het nieuwste werk uit de handen van de muzikale octopus van de Canadese indiescene, Spencer Krug, vanaf grote hoogte neerdalen in de rekken van de platenwinkels. Als het aan mij ligt, zijn die rekken snel weer leeg. Dragonslayer, volledig album nummer drie van Sunset Rubdown, is een epische en bijna tot groteske proporties uitgegroeide opus, geminimaliseerd doch niet gekleineerd tot een compact album met eclectische indierock.

Spencer Krug, vooral bekend van Wolf Parade, maar ook van Swan Lake en Frog Eyes, is bijna niet bij te houden. Zelf lijkt hij er geen problemen mee te hebben. De laatste Swan Lake heeft nog maar net de grond geraakt of het geflipte kalf onder zijn kindjes, Sunset Rubdown, maakt alweer wilde sprongen. En dat terwijl Random Spirit Lover van het voorgaande jaar eigenlijk nog niet eens diep onder de huid wist te kruipen. Dragonslayer is beter, om maar eens vroeg met een conclusie te komen. Wat mij terstond opvalt, is dat het nieuwe werk directer is opgenomen, met veel “live” gevoel en derhalve minder studio gefriemel. Dat maakt de soms toch wel ingewikkelde muziek beter luisterbaar, of in ieder geval meer aanstekelijk.

De opener Silver Moons vertelt al direct, zowel in tekst en geluid, dat het vijftal is gegroeid, letterlijk ouder is geworden. De pianomelodie en de zanglijnen maken dit tot een lief en melancholisch nummer, verlangend naar vroeger. Het is echter geen hunkering naar een eerder geluid van Sunset Rubdown. Het tweede nummer Idiot Heart maakt snel duidelijk dat de band op dit album helemaal in topvorm is; ritmische gitaren stuwen de muziek naar een ongekende spanning, wachtend op een uitbarsting. Het explodeert op gecontroleerde wijze, zonder dat er ook maar wat van de adrenaline verloren gaat. Spencer’s bereikvolle stem wordt op Dragonslayer regelmatig aangevuld door Camilla Wynne Ingr (ook percussie, xylofoon, toetsen). Dat blijkt een additie die een diepere laag geeft, soms gevoelig, dan weer poppy. Het bewijs wordt vooral in het refrein van het derde nummer Apollo And The Buffalo And Anna Anna Anna Oh!, wat bijna neigt naar progrock.

Black Swan, het vierde nummer, is de muzikale metafoor voor de intensiteit van het eerder genoemde optreden. De energie spat werkelijk uit de speakers, terwijl de rustige stukken juist voor ongekende opbouwende spanning zorgen. Met enorm veel distortion en effecten op de gitaren is Black Swan in de eerste instantie de blikvanger van het album. Paper Lace is een herinterpretatie van het nummer van één van de andere bands van Spencer, Swan Lake. Het geeft aan hoe gemakkelijk Spencer schakelt tussen zijn diverse uitlaatkleppen, zonder dat ze allemaal (teveel) op elkaar lijken.

Wanneer You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II) inzet wordt langzaam maar zeker duidelijk dat deze track bijna (rock)opera-achtige vormen aanneemt. De bezeten drummer neemt hierin een hoofdrol op zich. In tegenstelling tot alle pretentieuze muzikale grootsheid blijft dit op een bepaalde manier erg catchy, helemaal op het moment dat het concludeert met het intense “add up, add up”, wederom met dubbele vocalen. Trouwens, dit hoogtepunt zou weer zo een vervolg kunnen zijn van Trumpet, Trumpet, Toot! Toot! van het vorige album.

Nightingale / December Song is een melancholisch intermezzo waarin Spencer zijn beeldspraak en gevoel voor metaforen nogmaals de mond doet openvallen. Het hele album staat bol van mythologische en fantasierijke thema’s en referenties, zoals de albumtitel al deed vermoeden. Ook ouder worden, de onvermijdelijke dood en het leven daar tussen in wordt knap symboliserend beschreven in de teksten. Draken zijn vooral in de tien minuten overschrijdende afsluiter Dragon’s Lair het zinnebeeldige onderwerp. Het is letterlijk en figuurlijk een conclusie van formaat.

Sunset Rubdown is met Dragonslayer aan de ene kant een richting ingeslagen van een poppier geluid ten opzichte van de rauwe voorgangers. Desondanks is de complexiteit naar een hoger plan getild, zonder dat dit een onnavolgbare plaat heeft opgeleverd. Echt popmuziek kan je het natuurlijk niet noemen – daarvoor is het te vreemd, te afstandelijk en bij vlagen te hard. Een vlakkere productie heeft wel geholpen aan wat meer toegankelijkheid. Naast Spencer’s altijd waanzinnig hoogstaande teksten maakt dat Dragonslayer tot een album dat tot de beste van dit halve jaar gerekend kan worden.

The Decemberists – The Hazards Of Love

Bij het woord rockopera raak ik dikwijls verlamd van angst. Het woord roept bij mij beelden op van Arjen Lucassen-achtige oude lullen met nog steeds onmodieuze matten in hun nek, luisterend naar gedateerde “progressieve heavy metal”. Rockopera’s zijn in mijn ogen niet meer dan een grote klucht die hardrock liefhebbers, onderaan de IQ-ladder bungelend, gebruiken om zichzelf en hun omgeving het idee te geven dat ze zeer vooruitstrevende, intelligente muziek aanhangen. Dit gegeven zorgde voor een grote verdeeldheid bij de schrijver dezes, tijdens het kritisch beoordelen van The Hazards Of Love, het nieuwe album van The Decemberists, en gepromoot als zijnde een rockopera. Het werd een pittige strijd tussen scepsis en hartstocht, tussen twijfel en interesse. Zoals het in een echte opera betaamt.

Bandleider, zanger en liedjesschrijver Colin Meloy haalde op de voorgaande albums al veel inspiratie uit de Britse folk uit de jaren zestig en zeventig. Dit maal vormt een EP van Anne Briggs uit 1964 de fundering voor een project dat tot grootste proporties uitgroeide. In bijna een vol uur wordt in zeventien stukken het verhaal verteld van Margaret, haar geliefde William, een dier dat regelmatig van vorm lijkt te veranderen en een koningin in één of ander donker woud. Net als in een echte opera slaat het verhaal helemaal nergens op en is het daarenboven nauwelijks te volgen. Vooral ook omdat Colin Meloy meerdere karakters op zijn conto schrijft. Muziek is uiteraard hoofdzaak, we doen net of we niet kunnen lezen.

Op het vorige volledige album The Crane Wife experimenteerden The Decemberists al met een conceptalbum, gebaseerd op een Japans volksverhaal. Het vijftal vergat gelukkig niet om ook gewoon lekker luisterbare liedjes erbij te maken, een lijn die werd doorgezet met het vinyl drieluik Always The Bridesmaid. Bij de eerste luisterbeurten van The Hazards Of Love mis ik juist die aanstekelijke folkpop die zo karakteristiek is voor de band. In een rockopera sluiten de nummers allemaal op elkaar aan en is het eigenlijk niet te bedoeling om deze afzonderlijk te luisteren – of te beoordelen. Hard roepen dat elke song op zich zelf staat is onzin, met een paar uitzonderingen. The Hazards Of Love 1 bijvoorbeeld, is wel een typische Britse folk / Nashville Americana country ouverture waar ze bekend mee zijn geworden. Het als preview uitgebrachte The Rake’s Song valt daar misschien ook nog net onder, hoewel…

Het is wel even schrikken voor de luisteraars van het eerste uur die een folkband in hun achterhoofd hebben, want al bij het derde nummer doemen er een soort van Sabbath-achtige metalriffs op (met de simpliciteit van kinderpunk). Opeens zie ik het hele album Led Zeppelin voor me, en dat is vandaag de dag geen goed teken. Door mijzelf herhaaldelijk te dwingen tot volledige luisterbeurten raakte ik zowaar gewend aan de verzwaring van de muziek van The Decemberists. En na dat moment ontpopt zich een groeiplaat gelijk een exemplaar die ik te lang geleden heb mogen horen. Het omvangrijk opgezette project laat zich ook muzikaal breed vertalen in akoestische folk, indie, metal, progressieve – maar toch glam – hardrock en singer-songwriter materiaal waarbij de stem centraal staat. Het hoogtepunt, waarbij alle genoemde genres en wellicht nog meer voorbij komen, is The Wanting Comes In Waves, tevens het langste nummer van het album.

Naast de geweldige stem van Colin Meloy, die het aanschaffen van zijn soloalbum rechtvaardigt, passeren illustere namen de revue, elk een andere rol in het verhaal op zich nemend. De vrouwelijke personages worden vertolkt door de buitengewoon getalenteerde Lavender Diamond (Becky Stark) en My Brightest Diamond (Shara Worden). Hard maar briljant, zoals een diamant behoort te zijn. Ook Jim James (My Morning Jacket) komt ook nog voorbij, bij elkaar een welkome aanvulling en afwisseling vormend.

Hoewel ik nummers als Annan Water, folky en sentimenteel, doch aanstekelijk, nog steeds zie als hoogtepunt van de output van The Decemberists, heeft The Hazards Of Love mij achteraf danig weten te verrassen. De harde gitaren nodigen uit om de versterker eens flink open te draaien. Het opus heeft alles wat in een opera hoort, ook muzikaal gezien: boeiend en veranderlijk qua sfeer en instrumentatie, zonder coherentie te verliezen. Een moderne The Wall (inclusief kinderkoortje) of Tommy? In ieder geval een uitstekende kandidaat voor de beste platen van dit jaar.

The Whitest Boy Alive – Rules

Nog niet zo lang geleden zag ik mezelf als The Whitest Boy Alive. Ik hield me vooral bezig met nerdachtige activiteiten waaronder aan computers sleutelen, vertoonde mijn persoon alleen ’s nachts buiten wanneer ik de kroeg uit kwam, at eenzaam hamburgers en pizza’s en droeg bij voorkeur zwarte kleren, in de hoop dat niemand mij zag. Vakanties naar de zon interesseerden mij niets. Tijdens een kortstondig bezoek aan Berlijn een paar jaar geleden was mijn verbazing dan ook groot toen ik in de Duitse Bijenkorf KaDeWe op de muziekafdeling een album aantrof van The Whitest Boy Alive. De CD was verzegeld met plastic doch ik was zo benieuwd of er een foto van mij in het boekje te zien was, dat ik besloot het schijfje bij de kassa af te rekenen.

Geen foto’s in het uitklapboekje, gelukkig. Het bleek om een project te gaan van de Noorse muzikant Erlend Øye (spreek uit: Ojee!) en zijn Duitse vriendjes. Blijkbaar waren er in thuisstad Bergen teveel bebaarde singer-songwriters en black metal muzikanten en kon Erlend daar niemand vinden die met hem een disco- en electropopband wilde starten. Hij heeft het naar verluid nog gevraagd aan de leden van Turbonegro, maar die hadden geen tijd vanwege de promotie van hun toen laatste single Wipe It Til It Bleeds. In het wel vooruitstrevende Berlijn kwam hij Marcin Öz (bas) en Sebastian Maschat (drums) tegen en het debuutalbum Dreams was een feit. Op de combinatie van dromerige indiepop en voorzichtige electrodeuntjes durfde zelfs nerds de heupjes licht te wiegen, en The Whitest Boy Alive overstijgt daarom al snel het succes van Erlend’s andere folkpop band, Kings Of Convenience.

Tijden veranderen. The Whitest Boy Alive vond inspiratie voor nieuwe muziek in het snikhete Mexico en Daniel Nentwig kwam erbij als toetsenist. Toen ik kleurrijk gekleed en een frisse salade etend in de brandende hitte op Lowlands 2007 de groep aanschouwde, bleek ze het publiek uistekend te vermaken met een meer dansbaar geluid. Dat is ook de richting die The Whitest Boy Alive voor ogen had. Er ligt meer interactie tussen drums en basgitaar wat de ritmiek ten goede komt, en dat neigt naar de dansvloer. Aan de andere kant heeft de band gekozen voor oprechtere klanken, zonder elektronische effecten of overdubs. Een hoofdrol is hierin weggelegd voor de Rhodes piano en de vintage Crumar synthesizer.

Eigenlijk is er geen reet veranderd. Het nieuwe album Rules klinkt precies als de vorige. Makkelijke, soezerige popmuziek met gitaar, bas, drums en synthesizer. En natuurlijk de bekende warme, melancholische stem van Erlend. Ook is de plaat weer afgemixt in Villa Qrella, in mijn collectie op meerdere albums prettig aanwezig, maar wel wederom met eenzelfde productie. Ik had verwacht dat ze de electro-kant opgingen zoals ze op hun eerste single Inflation klonken. Nee hoor. Geen vernieuwing, een eerder kunstje herhaald; het lijkt te goedkoop. Zo ook de teksten van Erlend. Met “a rollercoaster ride of emotions” durft Lee Towers zelfs vandaag de dag niet meer mee aan te komen.

Menig lezer zal bij de vorige alinea al aan voelen komen dat er een negatieve conclusie volgt. Niets is minder waar. De melodieën liggen comfortabel in de oorschelp, de zang is nergens irritant en het ritme is aanstekelijk. Rules is daarom, net als zijn voorganger, een perfecte popplaat die veel verschillende luisteraars zal bekoren. Folk, indie, electro, pop; net als bij eten werkt het in de muziek zelden door gewoon alle lekkere ingrediënten bij elkaar te gooien om tot een summum te komen. The Whitest Boy Alive is daarop een uitzondering. Het luistert heerlijk weg en is bovendien überhip. Rules is de veiligste aankoop van het jaar, en dat terwijl de houdbaarheidsdatum van Dreams nog niet eens is overschreden.