Tag archieven: Jaarlijst 2013

Jaarlijst 2013: #1

maan-manifold

1. Maan – Manifold
De beste plaat van het jaar komt – als het aan mij ligt – van het Vlaamse duo Tim Depraetere en Simon Apers, beter bekend als Maan. Niet per se omdat de jaren tachtig mij zo goed liggen; wel is de uitvoering van de kille cold- en new wave uit die tijd op Manifold van een dermate hoog niveau, dat de deprimerende sfeer en melancholiek mij op één of andere manier juist vrolijk stemmen. Manifold is afstandelijk, koud en minimalistisch. Vaak is een van alle levensvreugde ontdane baslijn het enige wat de muziek te geven heeft, bovenop de echoënde vocalen, die ook al niet echt blije teksten opdreunen. Het soms poëtische aspect hiervan, als ook het consequent kale geluid (geen drums, wel duikt er soms een trompet of synthesizer op), laat deze plaat echter een retrohype overstijgen. Mijn favoriete nummers hierin is wellicht Please Stay: op een ongelooflijk nonchalante manier met herhaling omgaan en dit op een eveneens onverschillige wijze steeds willen verstoren, zo lijkt het.  Wat de toekomst voor Maan gaat brengen, is net als hun liveoptredens onvoorspelbaar, maar terugkijkend wist ik het eigenlijk in april al: dat er dit jaar geen betere lp is verschenen dan Manifold.

Jaarlijst 2013: #2

lieven moana music from the guardhouse

2. Lieven Martens Moana – Music From The Guardhouse
Lieven Martens heeft de naam Dolphins Into The Future achter zich gelaten en begint met Music From The Guardhouse aan een nieuw hoofdstuk in zijn muzikale carrière. Dit album verrast op vele fronten: niet alleen gaat hij de compositionele neo-klassieke kant op, hij vraagt het ultieme van een toegewijde luisteraar: verder dan de muziek denken. Het concept en de woorden die gepaard gaan met de lp geven een duw in de goede richting; desalniettemin is Music From The Guardhouse veeleisend om te begrijpen. Maar als dat kwartje dan valt, openbaart zich een magnifiek schouwspel van voorbijtrekkende landschappen , botsende golven op een eiland en sensationele flora & fauna, ondersteund door een soundtrack van exotische elektronica. Een wonderlijke spirituele openbaring. Veel meer tekst uit mijn digitale pen kun je hier terug lezen.

Jaarlijst 2013: #3

PoB-08-Gunn-cover-web

3. Steve Gunn – Time Off
Als het aankomt op traditioneel (akoestisch) gitaarspel, was er dit jaar geen betere dan de in Brooklyn gevestigde Steve Gunn. Hij was in 2013 trouwens ook de meest actieve: naast dit soloalbum verscheen er een collaboratie met Mike Gangloff (zie Jaarlijst 2013: #100 – #21), een lp onder de naam Golden Gunn (een samenwerking met Hiss Golden Messenger) en nog de plaat van Desert Heat (zie Jaarlijst 2013: #20 – #16). Ten opzichte van zijn eerdere releases met drummer John Truscinski is bassist Justin Tripp erbij gekomen, wat voor een voller geluid zorgt. Minder American Primitivism zogezegd, meer country en folk. En vooral meer liedjes met kop en staart, want hoe goed de vorige – behoorlijk abstracte – releases ook waren, op Time Off profileert hij zich volledig als singer-songwriter. En dat pakt goed uit. Aanstekelijke en groovy folk rock vormen de basis, waarop – met uitzondering van de afsluiter – Steve Gunn ook zijn vocalen laat horen. De drang tot improvisatie sluimert misschien nog op de achtergrond, maar de arrangementen in de zes nummers blijven over het algemeen goed hangen. Ondanks dat moest Time Off lange tijd op mij inwerken; het luisteren bleek echter later een niet te houden verslaving te zijn geworden.