Tag archieven: Jay Minor

Februari 2011

Een korte maand met veel goede nieuwe muziek. Ik noemde al Deaf Center, Tim Hecker, Middle Brother, Julianna Barwick, The Skull Defekts en Sanso-Xtro. Er was meer. Zo was een nieuwe plaat van Six Organs Of Admittance ondanks de al zeer uitgebreide discografie erg welkom. Bandbrein Ben Chasny gebruikt op Asleep On The Floodplain voornamelijk akoestische instrumenten, met hier en daar uitspattingen van drones en psychedelica. Gefreak met folkmuziek; het levert een prachtig album op. In het folkgenre wil ik ook nog even The Cave Singers noemen met No Witch. In combinatie met country, blues en seventiesrock zetten ze een redelijk traditioneel geluid neer dat weg luistert als menig klassieker. Een prima derde van de jongens uit Seattle.

De lente is in zicht, dus kunnen we ons ook opmaken voor wat zomerse muziek. Rainbow Arabia deed het wat dat betreft uitstekend met Boys And Diamonds. Een heerlijk frisse combinatie van Arabische invoeden, Afrikaans tromgeroffel en electro / synthipop. Alsof Fever Ray op wereldreis is geweest en goed bruin is geworden. Luister hieronder naar de eerste single, het romantische Without You.

Iets relaxter gaat het er aan toe op 936, het tweede album van het met elkaar getrouwde duo Peaking Lights. Hier is het dub wat de klok slaat, met de bijbehorende baslijnen die zich genadeloos een weg banen door muren en plafonds. Met orgeltjes, zweverige zang en wat simpele, tropisch aandoende gitaarakkoorden ben je zo weg in je hangmat. Album van de maand.

Wel nieuw, niet in de smaak gevallen is onder meer The People’s Key van Bright Eyes. Op het misschien wel laatste album onder deze naam klinkt Conor Oberst tekstueel volwassen, maar muzikaal ongeïnspireerd. Het is teveel een doorsnee van Bright Eyes door de jaren heen, zonder uitschieters. Terwijl je weet dat hij beter kan met zijn singer songwriter muziek. Toro Y Moi, grondlegger van het chillwave genre, heeft er juist voor gekozen om het over een andere boeg te gooien. Het psychedelische, rommelige lo-fi gebeuren van de debuutplaat maakt plaats voor enigszins gelikte funk- en discotracks op Underneath The Pine. De eigen stijl die hij had ligt daarmee in de prullenbak. De muziekscene werd inderdaad ook nog verrast met een nieuwe Radiohead. Meer beats, en daarom alleen al interessanter dan In Rainbows. Verder maakte The King Of Limbs tot nu toe weinig indruk.

En dan hadden we natuurlijk nog het “Festival of Instrusive Quality”, kortweg FabrIQ. Na het succes van vorig jaar reden genoeg om het in 2011 weer te proberen. Dit ondanks dat “mijn ding” in het aangekondigde programma – The War On Drugs – reeds ruim van te voren had afgezegd. Maar FabrIQ is geen festival van grote namen. FabriQ draait vooral om intimiteit, gezelligheid en verbondenheid. In die zin blonk Den Bosch ook dit jaar weer uit. Het was leuk om te zien hoe er in de kleine zaal van de Verkadefabriek een soort Brabantse Avonduren ontstond, inclusief kunst en muisstille optredens van artiesten als Jay Minor met Saint Helena Dove en Sea Of Bees. In diezelfde ruimte miste ik helaas Benoît Pioulard omdat ik mij stond te vergapen aan het hoogtepunt in de grote zaal, en het algehele festival: Nils Frahm.

Strandfeestje

Als het om zogenaamde “luistermuziek” (meestal: rustig en stilletjes) gaat, zonder ik mezelf het liefste af met de koptelefoon. Geen geluiden of mensachtigen die voor afleiding kunnen zorgen. Ik heb dan ook helemaal niets met live albums. Met live optredens zoals afgelopen zondag heb ik daarentegen wel wat. Zelfs al gaat het om “luistermuziek”.

Een bandje naast een strandtent heb ik al vaker meegemaakt, maar een line-up waar een serieuze concertzaal zich niet voor zou schamen zomaar in een tentje op het Zeeuwse zand spelend, dat is toch vrij uniek te noemen in mijn rijtje concertbezoeken. Dankzij PopAanZee – een prijzenswaardig samenwerkingsverband tussen Poppuntzeeland en de Zeeuwse poppodia – waren naast twee acts uit onze provincie ook twee relatief bekende Amerikaanse bands te zien. Zomaar bij strandpaviljoen Noordduine, nabij “de hel van het noorden”, zoals ze dat in Wasschappel pogen te zeggen.

Zowel Rue Royale als Shearwater maken muziek die je in de eerste instantie niet geschikt zou bevinden voor uitbundige strandfeestjes. Goed, er waren genoeg mensen aanwezig die rustig op de houten krat bleven zitten, maar voor mij was er teveel afleiding om mij volledig te concentreren op de pracht van de muziek. Dat was evenwel het enige nadeel van de middag. Een typische Nederlandse zomerse dag op het strand (dikke bewolking, veel wind), veel vriendelijke bekenden, strakke dj’s en een ultiem ontspannen sfeer tilde de zondag eenvoudig naar een hoogtepunt. Ik was zo onder de indruk dat toen ik de spellingscontrole van Word 2010 op mijn typewerk voor 3voor12Zeeland losliet, er bij elke regel de melding “vaag taalgebruik” was te lezen. Lees dat verslag hier.

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.