Tag archieven: psychedelica

Smoke Ring For My Halo

Het vierde album van Kurt Vile ligt in de schappen. Een grootse happening voor iemand die zo obsessief met de muziek van de beste man bezig is. Eerlijk gezegd weet ik dat Kurt uit Philly (ik mag Kurt zeggen) Constant Hitmaker nooit meer gaat overtreffen. Noch zal hij ooit nog zo’n heerlijk zweverige plaat maken als God Is Saying This To You. Waarom dan toch zo zenuwachtig? De angst, dat het album toch tegenvalt? Te commercieel geworden is? Met een ruim studiobudget zijn kenmerkende sound vergooid? Hij tekende tenslotte niet voor niets bij Matador. Ik moet eerlijk bekennen dat voorganger Childish Prodigy, als ook de navolgende Square Shells ep, mij enige vrees hebben bezorgd. Een vinger kan ik er nog steeds niet opleggen, maar er mist “iets”. Het is een uitgebreide zoektocht waard om uit te vinden of Kurt dat “iets” weer heeft gevonden op Smoke Ring For My Halo.

1. Baby’s Arms. Zo romantisch hoorden we Kurt nog nooit, al blijft het onduidelijk wie zijn “one true love” precies is. De liefde stelt hem in ieder geval gerust. Hij zingt gevoelig en melodieus, en geheel ontspannen, alsof hij zich achterover laat vallen van een brug, wetende dat hij op een kussen terecht komt. Zijn gitaarspel is terughoudend vrolijk – zijn verliefdheid niet teveel tonend – en krijgen een meer dan ooit een achtergrond van keyboards en borrelende elektronisch effecten uit de ARP 2600. Tegen het einde komt stadsgenoot Meg Baird (Espers) ook nog de achtergrondvocalen invullen, wat dit nummer tot een voor Kurt’s doen enorm gelaagde productie maakt.

2. Jesus Fever. Het tweede nummer dat voor de release van het album op het internet verscheen is een redelijk opgewonden standje. Zijn inspiratie voor seventiesrock in combinatie met de wat subtielere folk van Neil Young komt hier duidelijk naar boven. Kurt onderscheid zich echter met een luie manier van zingen, waarbij hij zijn stem zo min mogelijk verheft. Geholpen met wat echo lijken zijn teksten door het getokkel heen te zweven. Dat maakt deze track niet minder bekerend. Het is er eentje om luidkeels mee te zingen.

3. Puppet To The Man. Kurt’s vaste backing band The Violators schopt hier kont. Hij lijkt ook wel of Adam Granduciel en Mike Zanghi (beide ook in The War On Drugs) hier de touwtjes in handen hebben en Kurt naar hun pijpen laten dansen. De gitaren zijn dan ook niet meer met folk te associëren: fuzzy slepende rock, daarmee vooral herinneringen ophalend aan zijn vorige album Childish Prodigy en de ep Hunchback. Puppet To The Man is het soort nummer dat op een album domineert vanwege de kracht, maar ook met een sterke boodschap. Het etaleert dat Kurt ook in de letteren volwassen is geworden en meer in z’n mars heeft dan “I got a trumpet, I know where to dump it.”

4. On Tour. Eén van de redenen dat Kurt redelijk populair is geworden is vanwege zijn optredens. Vooral in zijn thuisland heeft hij intensief van podia gewisseld, maar dat dit niet allemaal van harte ging probeert hij subtiel uit te leggen in dit nummer. Hij haalt Lord of the Flies aan, waarschijnlijk om aan te duiden dat hij eigenlijk niet zit te wachten op regeltjes en gewoon wil spelen. Kurt wordt echter in het gareel gehouden, want hem een verveeld gevoel geeft. Zo klinkt On Tour ook een beetje: hangerig, gedempt, geketend. Wel op een goede manier. On Tour kabbelt rustig voort tot aan de gemene conclusie (met piano en harp).

5. Society Is My Friend. IJzersterke track met een cynische tekst; dit is Kurt & The Violators op hun best. De vuige gitaren krijgen hier een lekker psychedelisch randje door het gebruik van een mellotron. Dat maakt het nummer ook melancholisch, doch de smaak van sarcasme ten opzichte van de samenleving is goed te proeven. Toch blijft Kurt’s kenmerkende stem op één lijn, ingetogen en relaxed. Hij berust erin.

6. Runner Ups. Kurt houdt van recyclen. Goed voor het milieu. Zo is de tekst van Red Apples van de 12” God Is Saying This To You gedeeltelijk gebruikt voor Runner Ups. Ook is deze track min of meer een terugkeer naar het kale, minimale gebeuren op die genoemde 12”. Aan de oppervlakte is namelijk niet veel meer te horen dat getokkel op de akoestische gitaar en het verhaaltje dat Kurt verteld, aangevuld met wat lichte synthesizerklanken. Een absoluut rustpunt, zo midden in het album.

7. In My Time. Terecht de eerste single van Smoke Ring For My Halo. Het houdt het midden tussen subtiele folk en Amerikaanse rock, en is aanstekelijk als de pest. De melodie van de akoestische gitaar, kalmerende zang en drums vallen perfect samen. Kurt praat over ouder worden, keuzes maken, nostalgie en schaamte, maar stelt ons allen gerust met de woorden “I got everything i need here now, and that’s fine now”. Dat is exact de boodschap van het hele album, muzikaal en tekstueel. We leven vandaag en nu en maken daar maar het beste van.

8. Peeping Tomboy. Misschien wel de spreekwoordelijke vreemde eend van het album, waar Kurt een beetje prettig zeurderig zingt over verandering, besluitloosheid en tegenzin. Verder is Peeping Tomboy het meest onverbloemde nummer van het album. Begin maart doet Kurt een soort van tournee langs muziekwinkels aan de Oostkust van Amerika, solo en akoestisch. Dat moet ongeveer klinken als Peeping Tomboy.

9. Smoke Ring For My Halo. Het titelnummer is een meeslepend rustig nummer gebouwd rondom akoestisch / elektrisch gitaar en piano. De zang komt slechts spaarzaam naar voren en komt nauwelijks boven de muziek uit, een beetje gemompeld zogezegd. Prima om bij weg te dromen. Het draait zoals zo vaak op repetitie en soepel akoestisch gitaarwerk, dat heerlijk in het gehoor ligt. Smoke Ring For My Halo zou het prima doen als instrumentale track.

10. Ghost Town. Op de afsluiter klinkt Kurt het meest afwezig. Dromerig, slaapwandelend zelfs, vraagt hij zich af waar hij is. Hij is aan het einde van het album, en daar mag op gedronken worden. De sfeer is opnieuw erg laid-back, en zelfs de Violators lijken in een vertragende trip te zijn beland. Het is ook het langste nummer van het album. Ghost Town zou een pakkende single kunnen zijn ware het niet dat het geheel is uitgerekt tot zes en een halve minuut, met de daar uit voortvloeiende effecten. De uitgebreide climax met harp, feedback en keyboard leiden uiteindelijk een solistisch en compleet kaalgeplukt moment in, waarbij Kurt duidelijk maakt om wie dit album draait.

De conclusie van dit relaas? Smoke Ring For My Halo is een album dat niet geanalyseerd hoeft te worden. Het nestelt zich als vanzelf in dat gedeelte van de hersenen waar goede muziek wordt opgeslagen. Het is een feel good plaat die ongedwongen genieten uitstraalt. De opnames zijn in vergelijking met de voorgangers erg weinig lo-fi, een term dat bij Kurt’s muziek hoorde, maar desondanks heb ik het gevoel dat hij meer de sfeer van zijn debuutplaat Constant Hitmaker weet te reproduceren dan op Childish Prodigy. Die laatst genoemde was min of meer een verzameling van nummers door de jaren heen; op Smoke Ring For My Halo heeft hij weer coherentie te pakken en klinkt hij volledig gefocust. Heldenstatus bevestigt, dus.

Kraak festival 2011

Dit jaar gaat het er dan eindelijk van komen. Vielen eerder geplande bezoeken door logistieke problemen en gebrek aan doortastendheid van mijn kant in het water, op 5 maart aanstaande kan niets mij nog weerhouden het Kraak festival in Aalst aan te doen. Dat het de 13e editie is van het festijn brengt mij vooralsnog geen ongeluk.

Het Gentse platenlabel Kraak is al jaren een merknaam voor de open vernieuwende muziekcultuur; niet alleen met hun eigen releases, maar ook met het gratis Ruis Magazine en allerlei concertavonden in Vlaanderen. Het festival sluit daarbij aan. Ook dit jaar is de line-up weer om van in een psychose te raken: fluxus avant-garde, freejazz, harde gitaarnoise, performance-improv en outsiderblues. En zoals altijd in een ideale mix van vrijgevochten oudjes uit de muziekgeschiedenis en artiesten die op de rand staan om ook door anderen te worden ontdekt. Ongeduldig als ik ben, loop ik net als voorgaande jaren de line-up al uitvoerig door te spitten al voordat er één noot live is gespeeld.

Ik begin maar met een jammerlijke afzegging: de Amerikaanse rapper Lil B. Toen ik de naam zag staan leefde ik in de veronderstelling dat het hier een andere Lil B betrof: hiphop op het Kraak festival leek mij een malentendu, totdat ik zijn plaat Rain In England tot mij nam. De combinatie van beatloze new age synthesizers en onconventionele flows maken van Lil B een bijzonder creatieve artiest in een wereldje waar het meestal om iets anders draait. Hij zal niet meer in Aalst optreden, maar die ontdekking steek ik alvast in de pocket.

New age muziek mag dus weer. Dat bewees onder meer Dolphins Into The Future met zijn plaat op het Kraak label vorig jaar. In één van de vijf kamers van Netwerk (het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst) zal een oudgediende in dit genre acte de présence geven: Iasos. De geboren Griek van Amerikaanse nationaliteit creëerde volgens enkele psychologen een album dat de muziek die mensen met een bijna-dood ervaring horen, het dichtst benaderd. Mocht ik in maart ook in zo’n staat raken dan zal ik uiteraard uitgebreid verslag doen van mijn ervaringen.

Dat leeftijd uithoudingsvermogen niet in de weg hoeft te zitten zal worden gestaafd door het zes uur durende optreden van Catherine Christer Hennix (1948). Nadat ze in de jaren zestig van de vorige eeuw muziek ging studeren putte ze veel inspiratie uit ontmoetingen met onder andere La Monte Young, Pandit Pran Nath en Henry Flynt. Haar eindeloze composities zijn drone geschiedenis. Nog net geen geschiedenis is de inmiddels 66-jarige freejazz muzikant Arthur Doyle. Op saxofoon, fluit en zang zal hij samen met avant-garde drummer Steve Noble ongetwijfeld een eigenzinnig staaltje chaotiserende freakjazz neerzetten.

Verleden, heden, toekomst. Gentenaar Floris Vanhoof behoort in ieder geval niet tot het eerste. Met zelfgebouwde synthesizers en allerlei tweedehandse artefacten schiet hij onvoorspelbaar van minimale elektronische muziek naar snoeiharde noise met misschien wel visuele effecten van fossielen. Van een beetje gekkigheid houdt hij wel. Zo heeft hij ook een film gemaakt over het griezelige aspect van een milkshakeautomaat. Meer Belgische humor (of is het serieus?) komt van The Beautiful Band, een supergroep met Bram Devens (Ignatz), Paul Labreque (Sunburned Hand of the Man), él-g, Laurent Cartuyvels (R.O.T.) en Patrick Calvelo (Coem), opgericht om hun interesses in AOR te kanaliseren.

Bij Bryce Beverlin II uit Minneapolis wordt het vooral spannend wie als eerste in lachen uitbarst bij zijn ietwat vreemde improvisatietechnieken. Met mond, tanden, lippen en stembanden maakt hij niet alleen de raarste geluiden maar trekt hij ook nog eens de gekste gezichten. Om zijn performance verder op te leuken gebruikt hij van alles, van theekopjes tot krantenpapier en percussie-instrumenten. Zelfde stad, ander werk levert Mother Of Fire: rock met stevig behaarde ballen. Lekker psychedelisch en met een lo-fi sausje dendert dit trio met viool, basgitaar en drums zonder ontzag door de kenmerken van krautrock en opgefokte new wave heen.

De rest van het programma wordt gevormd door acts uit Europa. Van de Britse eilanden komen Call Back The Giants (geflipte geluiden uit de synthesizers) en violiste Bridget Hayden (ook gewoon loodzware noise & drones). Uit Frankrijk het nog onbekende France (pulserende dronerock met gerecyclede elementen uit alle werelddelen), Twinsistermoon (één helft van het paganpsychfolkduo Natural Snow Buildings) en tenslotte nog Thomas Bloch. Die laatste is een specialist in bizarre instrumenten als de ondes martenot, glasharmonica en cristal baschet.

Nee, ik was nog niet klaar. Tentoonstellingen, films en publiek dat over twee jaar net zo hip is als de artiesten die er optreden zijn uiteraard ook aanwezig. Tickets, samples en andere info uiteraard via de site.

Pure X

Deze middag bracht de postbode de 12” Chain Reflection van Pure X, de band uit Austin die eerder bekend stond als Pure Ecstasy. Ruim tien maanden geleden sprak ik hier al hooggespannen verwachtingen uit over het debuutalbum. Zover is het helaas nog niet, maar Chain Reflection blijkt een prima zoethoudertje.

Het doorzichtige, labelloze vinyl is verpakt in losse vellen vellum en karton, wat onhandig is maar dan in ieder geval bijzonder. Zo ook de muziek. Wie verwacht dat de band voortborduurt op de spaarzame singles Easy en Alexandria komt bedrogen uit. De beide kanten worden gevuld door langgerekte jams van een minuut of elf met weinig structuur, ritmes of zang. Van de beoogde hazy popliedjes is in ieder geval nog weinig te merken. Wat blijft is Pure Psychedelica. Losjes gespeelde akkoorden met veel echo, dromerig en rustig voortkabbelend. Hopelijk een voorzichtige blauwdruk van hoe het uiteindelijke debuutalbum gaat klinken. Proef alvast de sfeer op soundcloud.

Chain Reflection 1 by PURE X
Chain Reflection 2 by PURE X