Tag archieven: recensie

The War On Drugs – Slave Ambient

Stel jezelf eens voor. Ergens in Amerika, achter het stuur van een roestige Cadillac, de blik op het lege asfalt gericht. Het beeld vervormd door de droge hitte. Wind door de haren. Een gevoel dat Amerikanen zouden omschrijven als “onafhankelijk” en “rock ‘n’ roll”. Welnu, voor dat gevoel hoef je helemaal niet meer naar de andere kant van de wereld te reizen. Slave Ambient, het tweede volledige album van The War On Drugs, geeft precies hetzelfde euforische gevoel van over highways denderende vrijheid. Voor je het weet ben je slaaf van die vrijheid. Want Slave Ambient voedt onbegrensd de behoefte meer kilometers te maken.

Waar de verslavende factor precies vandaan komt, is moeilijk te zeggen. The War On Drugs strooit dan ook met allerlei invloeden. Stompende rock, de sound afkomstig van Amerikaanse songwriters als Dylan, Springsteen en Young en country vind je er in terug. Er is ook iets moderns aan, een industriële revolutie in de Americana. Metersdikke lagen synthesizers en orgels zorgen voor een koortsachtige warmte en in de drumpatronen van Mike Zanghi (The Violators) zijn zelfs motorik en kraut ritmes te herkennen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Baby Missiles (die kippenvel bezorgende harmonica!) of Come To The City.

De teaser EP Future Weather deed heel even vermoeden dat The War On Drugs weer twee goede liedjes op een album ging zetten en voor de rest aan het experimenteren zou slaan. Slave Ambient overtreft wat dat betreft alle verwachtingen; er staan alleen maar hits op. Dat “ambient” in de titel is dan ook alleen maar in de achtergrond terug te horen, of het moet te maken hebben met de authentieke laidback sfeer. Frontman Adam Granduciel is hier duidelijk op z’n gemak, en dat terwijl het schrijven ervan toch een aantal jaren in beslag nam. Het zal de lucht zijn in Philly.

Tsja, The War On Drugs was toch altijd “de band waar Kurt Vile in speelde”. Wat ik allang wist, wordt met Slave Ambient op uitmuntende wijze bevestigd: de band is ook zonder hem in staat een geweldig album neer te zetten dat zich met groots gemak aansluit bij de coolste platen van het jaar. Een hedendaags rock ‘n’ roll monument. Aanschaffen dus, die hap. En ik hoop jullie in september allen naast mij vlak voor het podium te zien staan, die maandag op het Incubate festival.

Maria Minerva

Er lopen vreemde mensen rond op de wereld. De nu 23-jarige Maria Minerva uit Tallinn, Estland is er zo eentje. Toch is ook die ene vervelende reclameslogan van dat gore frisdrankmerk van toepassing. Want de avant-garde pop van deze dame, vandaag de dag studerend in Londen, smaakt erg lekker. Neem nu de aan het begin van de lente verschenen cassette Talinn At Dawn. Of beter nog, het onlangs verschenen album Cabaret Cixous, haar eigenlijke debuut.

Maria klinkt als een typische slaapkamermuzikant: goedkope riedeltjes bespeeld vanaf nog goedkopere keyboards, de drumpatronen daarnaast uit een MS-DOS computer toverend. Dromerig lijkt ze de microfoon toe te zingen met het gebruikte kussen nog tegen haar mond geplakt. De eurohouse en belegen electro invloeden die zo nu en dan terug te horen zijn, zullen ongetwijfeld te maken hebben met haar afkomst en de tijd waarin ze is opgegroeid. Lo-fi is het ook natuurlijk, een trendy term tegenwoordig, maar oh zo toepasselijk bij haar muziek. De soms onbeholpen manier waarop haar muziek is geproduceerd is gewoon geweldig charmant.

Hoogtepunten op het gloednieuwe Cabaret Cixous (een verwijzing naar Hélène Cixous?) zijn onder andere Pirate’s Tale en Laulan Paikse Kaes. De eerste die ik noem bezit werkelijk een bijzonder aanstekelijk en origineel ritme, aangevuld met spacey new age klanken en haar sensuele stem die daaromheen kronkelt. Maria Minerva zingt geen enkel moment in de maat, maar ze likt al echoënd met haar geile gezang onweerstaanbaar aan de oren van de luisteraar. Laulan Paikse Kaes is wat minder samenhangend, een collage vormend van invloeden uit 90’s hiphop, rave en ambient, waar ze kinderlijk brabbelend over heen loopt te kreunen. Zo gemakkelijk, en toch zo heerlijk.

Cabaret Cixous is als een verfrissende waterballon in je nek tijdens een vervelende hittegolf. Is het niet cool dat je met de meest onoriginele elementen uit het verleden één van de meest originele artiesten van nu kunt zijn? Oh ja, het album komt uit bij Not Not Fun, je weet wel, het label waar ik bijna dagelijks reclame voor lijk te maken.

Fennesz – Seven Stars

Tien jaar geleden is het alweer, dat Endless Summer van all-time favourite Christian Fennesz het levenslicht zag. Het album wordt door velen gezien als een mijlpaal in de glitchy elektronica, vooral omdat het doorgaans kille geluid van computers opeens ook heel warm bleek te kunnen klinken. Een zomers popalbum met een jaren zeventig vibe, gecreëerd in een moderne, digitale wereld. Het album opende ogen, maar werd slechts geëvenaard door zijn eigen werk, met name door Venice.

Inmiddels zijn we dus alweer wat jaartjes verder. Het laatste eigenhandige wapenfeit van de Oostenrijker dateert van 2008, en goede beachy en/of surfelektronica vinden we tegenwoordig steeds vaker terug in de schappen van hippe labels. Gelukkig maakt Fennesz met de 10” ep Seven Stars meteen duidelijk dat de tijd zijn talent alles behalve heeft ingehaald.

Een nummer als Liminal ligt onmiskenbaar in de lijn van Venice, met dat gevoelige en meeslepende gitaarspel, gemanipuleerd op de laptop en aangekleed met subtiel gekraak, tot zachte soundscapes omgevormde feedback en dromerige echo’s. July en Shift zijn wel duidelijk wat donkerder van aard; hier zoekt hij eerder het kille heelal op in plaats van het vrolijke strand. Ver weg van zijn herkenbare geluid geraakt hij echter niet. Wat wel nieuw is zijn de drums in het titelnummer. Dat was wel even schrikken, Fennesz met drums. Het subtiele spel van Steven Hess geeft een licht jazzy element mee aan het nummer, zonder de diepgaande structuren van de gitaar te verstoren. De schrik voorbij, blijkt het een uitstekend gelukt probeersel.

Na bijna drie jaar wachten mag de korte speelduur van Seven Stars een minpuntje heten. Dat kunnen liefhebbers enigszins compenseren door het vinyl in de Touch shop te bestellen, waardoor je er nog een remix van Shift bij krijgt. Verder zullen we ons voorlopig moeten troosten met het feit dat deze zomer nog de derde samenwerking met Ryuichi Sakamoto in de schappen moet liggen, genaamd Flumina. Ik verwacht minstens zoveel pracht als op deze ep.

Fennesz – seven stars (album preview)