Tag archieven: sixties

U.S. Girls – GEM

De naam doet anders vermoeden, maar U.S. Girls is toch echt Megan Remy in d’r eentje. In 2008 begon ze thuis met microfoons, een kapotte drummachine, cassettedecks en een reel-to-reel tape recorder te rommelen. Inmiddels zijn we een aantal sterke platen verder. Vorig jaar kwam ik al nauwelijks van mijn verslaving aan U.S. Girls On KRAAK af; een doorbraak zat in het verschiet. Met de promomachine van het FatCat label nu achter zich, ligt de wereld aan haar voeten. Terecht, want haar nieuwste, GEM genaamd, is opnieuw een pareltje.

Het is dat je weet dat U.S. Girls een historie heeft in genres die in de marge opereren, anders zou je zweren dat we hier te maken hebben met een opgefriste versie van The Shangri-Las. Remy is een ster in het verknippen van retro popmuziek, en geeft er bij het hergebruik van melodieën en ritmes gelijk haar eigen bijzondere draai aan. Een prachtig voorbeeld is Jack, een bewerking van het gelijknamige en minstens zo geweldige nummer van Danava, waarbij ze in de huid kruipt van de getormenteerde Jack The Ripper. Down In The Boondocks was een hit van Billy Joe Royal in 1965, waar Remy in 2012 moeiteloos mee wegkomt. Als we aangekomen zijn bij afsluiter North On 45 wordt duidelijk dat Remy simpelweg het reukvermogen van een speurhond heeft als het aankomt op vinden van aanstekelijk beats, zanglijnen en radiovriendelijke refreinen. Het maakt haar niet uit of dit resulteert in een ballad, rock-‘n-roll of melodramatische girlpower.

De hulp die ze krijgt van producer Slim Twig heeft ze naar eigen zeggen kilometers vooruit geholpen. Daar heeft ze gelijk in als ze hiermee bedoelt dat invloeden van meidengroepen uit de sixties en r&b muziek van circa twee decennia terug beter hoorbaar zijn. De ruisende en soms  heerlijk rommelige opnamekwaliteit van albums als Introducing en Go Grey zijn nu toch echt verdwenen, en dat bracht ook een gevoel van spontaniteit met zich mee. Maar hoewel in bejaarde kringen soms anders wordt beweerd, is niet alle vooruitgang een slechte zaak.

Megan Remy komt op GEM steeds dichter bij het geluid dat past bij de naam van haar alter ego. Ze omhelst pop meer dan ooit, en maakt opnieuw een stap verder richting dat volmaakte liedje. Geen zorgen echter voor de fans van het eerste uur, want ondanks dat de termen lo-fi, distortion en experiment verder naar de achtergrond zijn gedrongen is Remy is nog steeds de dame met de DIY-charme waar je zomaar verliefd op zou kunnen worden.

Woods – Sun And Shade

Tijd voor wat luchtigs. De vakantie komt er tenslotte aan en anders wel tijden van strand, barbecues en feestjes tot diep in de zwoele nachten. Eén plaat die dat onbevangen gevoel uitstekend muzikaal weet te vangen is Sun And Shade, de laatste in een regelmatige stroom van releases waar de naam Woods op staat.

Het uit Brooklyn afkomstige Woods heeft zich van een krakerig lo-fi project van Jarvis Taveniere en Jeremy Earl (tevens Woodsist labeleigenaar) ontwikkeld naar een alom gewaardeerde garagefolk band met psychedelische trekjes, bij voorkeur van veertig jaar geleden. En dat terwijl Jeremy’s kopstem ongetwijfeld bij sommigen ook afschuw oproept. Het is die ongeremde speelvreugde en vrolijkheid die de muziek van Woods zo geliefd maken; dat de productie wat stoffig overkomt, mag bijzaak heten. En zo heeft de band alweer het zevende album klaar – cassettes meegeteld – met diezelfde compacte en weinig gecompliceerde songs.

Op Sun And Shade zijn in ieder twee nummers te vinden die de kritiek op het gebrek aan verandering kunnen pareren. Out Of The Eye en Sol Y Sambra zijn beide instrumentaal, en nemen bovendien meer dan een derde van de albumduur voor hun rekening. Eerstgenoemde is een zich herhalende, hypnotiserende jam dat onmiskenbaar sixties klinkt, maar in ritme ook aan Neu! zou kunnen refereren. Het bijna tien minuten klokkende Sol Y Sambra laat in eenzelfde soort gejam Arabische invloeden doorschemeren, en schuift daarmee enige vooroordelen over gebrek aan creativiteit aan de kant.

Tijd voor wat luchtigs. Sun And Shade is na de geweldige albums Songs Of Shame en At Echo Lake wederom een klassieker in de discografie van Woods, en helemaal perfect voor de zomer. Regenachtig of niet.

“Pushing Onlys” – Woods

Wilco – Wilco (The Album)

Ik kom veel negatieve recensies tegen over het nieuwe album van Wilco. Te geforceerd, weinig spanning, gebrek aan durf en spontaniteit, de ontbering van vernieuwing; Wilco (The Album) zou niet meer zijn dan een stereotiepe americana en/of alt.country plaat zonder bezieling. Datzelfde negativisme stak al een beetje de kop op bij Sky Blue Sky uit 2007 toen de heren, onder aanvoering van Jeff Tweedy, het karakteristieke experimentele studiogeluid inwisselden voor een meer dogmatische livebenadering. Dit heldere geluid en de strakke productie leverden mijns inziens juist één van de beste platen van Wilco op. Ook in 2009 ben ik opnieuw niet van plan mee te gaan met het gevoel van onbehagen van een gedeelte van de (internet)bevolking.

Met de bizarre hoes en de ironische openingstrack Wilco (The Song) lijkt het even of de band de luisteraar een hak wil zetten. Maar “Wilco will love you baby”, en biedt een sonische schouder om op te huilen. Wilco houdt nog steeds van zijn fans. De band haalt dan ook alle typische Wilco-elementen weer van stal. Het is true dat er weinig verassende of experimentele elementen op dit album te vinden zijn, maar aan de andere kant blijft de band wel true aan zijn roots. The Beatles, Fleetwood Mac, The Byrds; de invloeden zijn gemakkelijk aan te wijzen. Met een flinke scheut country(rock) erbij lijkt het recept van Wilco eenvoudig, maar dat staat heerlijke muziek geenszins in de weg.

Op Wilco (The Album) lost slepende, bedwelmende schoonheid (Deeper Down, One Wing) de energieke pianogeoriënteerde deuntjes (Bull Black Nova, You Never Know) regelmatig en bedachtzaam af. Het duet met Feist, You And I, is erg zoetsappig te noemen, doch is dermate fraai dat je van een blij gevoel mag spreken. Sowieso is de melancholie van een vrolijke aard, zomers durf ik zelfs te zeggen. Dat is een eigenschap die breekt met het oeuvre uit het verleden. Een slechte zaak? De taart op de voorkant kan gerust aangesneden worden, Wilco (The Album) is een feest om naar te luisteren.

Ondanks een aantal rustpunten die sterk refereren aan jaren zestig popmuziek, wordt het in de tweede helft van het album alles behalve een oubollige toestand. Tweedy wil best vechten voor zijn band (I’ll Fight) en zo nodig alleen sterven. Na deze emotionele bekentenis neemt het zomerse gevoel weer de overhand in Sunny Feeling, om te eindigen met “Everything alive must die” in de afsluiter Everlasting. Doodgaan om eeuwig voort te blijven bestaan; het is een tegenstelling die enkele recensenten graag letterlijk zouden willen toepassen op de band Wilco. Nu ze eindelijk ongecompliceerde liedjes zonder opsmuk maken, de essentie van pop hebben omarmd, een constante bezetting kent. Volgens mij is Wilco nog lang niet uitgespeeld.

Natuurlijk, Wilco was het paradepaardje van de alt.country met hun uitdagende experimenten. Regelmatig nieuw bloed in de gelederen dwong Tweedy dikwijls tot het uiterste; albums als Yankee Hotel Foxtrot zullen daardoor altijd op handen gedragen worden. Niettemin vind ik het nieuwste werk afdoen als een tweederangs Wilco-plaat te kort door de bocht. Je moet ook niet vergeten dat dit alweer het zevende album is. De band voelt zich, zorgvuldig geëvolueerd naar deze sound, duidelijk op z’n gemak. Wilco (The Album) is daarom net zo essentieel voor de discografie van het gezelschap als de naam van de plaat doet vermoeden.