Tag archieven: synthesizer

J.D. Emmanuel – Time Traveler

Nog niet zo lang geleden was er sprake van een heuse New Age revival, althans voor wat de muziek betreft. Eén van de pioniers van dit genre is James Daniel Emmanuel, die in het begin van de jaren tachtig met Wizards een mijlpaal fabriceerde in Terry Riley-geïnspireerde spirituele synthesizer muziek. In 2011 reisde hij door Europa met zijn live shows, en nam daarna de naam Time Traveler aan om zijn klanken – en dan vooral in wat voor staat ze de luisteraar kunnen brengen – te beschrijven. Het is niet geheel toevallig ook de titel van de recente dubbel lp op Aguirre Records, die opnames van deze Europese tour verzamelde.

Time Traveler bestaat voor een groot deel uit onuitgebrachte nummers: muziek die hij nog altijd componeert, ondanks dat er eigenlijk geen studiowerk meer is verschenen sinds België het Eurovisiesongfestival won. Het zou goed kunnen dat deze opnames uit hetzelfde land stammen: de heren van het KRAAK label (die de tour organiseerden) en aanvoerder van de nieuwe generatie meditatieve en door de natuur geïnspireerde synthesizermuziek Dolphins Into The Future worden veelvuldig bedankt in de notities bij het album, als ook het eveneens uit Vlaanderen afkomstige label Aguirre. Die laatste bracht twee jaar terug overigens ook Trance-Formations I: Ancient Minimal Meditations opnieuw onder de aandacht.

We horen meer dan een uur lang beatloze orgel- en keyboardklanken, met spacende echo’s en trance opwekkende effecten. Toch zit er ook een hoop dynamiek in de muziek; golvende bewegingen die geen enkele kant lijken op te gaan behalve richting het oneindige. Abstract minimalisme, hypnotiserende loops en kleurrijke klanktapijten vullen op subtiele wijze de omgeving. Of het nu gaat om improvisatie of om vooruit bedachte en/of geprogrammeerde composities, Time Traveler is een ultiem ontspannende luisterervaring zonder dat de geest zijn aandacht verliest. J.D. Emmanuel focust dan ook op het meditatieve, doch het werkt net zo goed bij doelloos naar buiten staren of een boek lezen.

Time Traveler is een geslaagd document van J.D. Emmanuel’s tijdloze muziek. De tot vijfhonderd exemplaren gelimiteerde dubbel lp wordt gesierd door een caleidoscopische afdruk van wat een één van J.D.’s hawaïhemden moet zijn, en is voor te beluisteren én te bestellen via Aguirre.

Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion

In januari van dit jaar noemde ik Floris Vanhoof al één van de meest creatieve figuren in het hedendaagse Vlaamse kunstlandschap. Dit onder meer vanwege de release van de cassette Hootcha op het Stenze Quo label. Zou je deze tape nog kunnen zien als een tussendoortje, zijn recente album Cycles Of Confusion is een belangrijk nieuw hoofdstuk in de discografie van de jonge Belg.

Dit is zijn tweede lp na het tamelijk noisy debuut Time Slime op Ultra Eczema. Cycles Of Confusion (of zijn output van de laatste twee jaar in het algemeen) hiermee vergelijken verraadt dat Floris genuanceerder is geworden. De dikwijls zelf gefabriceerde synthesizers brengen vandaag de dag minder gekraak en meer subtiele, melodische geluiden voort, zoals altijd in gezelschap van zijn eigengemaakte films. Wie hem weleens live heeft gezien weet dat die twee elementen niet zonder elkaar kunnen. Dat maakt zijn werk ook meteen zo bijzonder: de symbiose van beeld en geluid is onontkoombaar, een mutualisme. Sceptici zullen zich daarom terecht afvragen waarom er überhaupt releases zijn met alleen maar audio. Toch weet hij op een of andere manier zijn films mee te sleuren in zijn muzikale experimenten, en Cycles Of Confusion is daar één van.

Op de A-kant van deze lp horen we een live registratie, opgenomen op vier sporen en geheel opnieuw bewerkt in zijn studio. Het is naar eigen zeggen een mislukte poging om Persian Surgery Dervishes van Terry Riley te hermaken met een sequencer. Uiteindelijk horen we de pulserende analoge geluiden van modulaire synthesizers, de luisteraar al snel in meditatieve toestand brengend, mede dankzij de kunst van herhaling. En daar doemen dan net zo vlot beelden bij op. Vanwege het abstracte en ongrijpbare karakter zullen deze wellicht voor ieder anders zijn. Die ruimte voor eigen interpretatie mag je gerust een pluspunt noemen.

Als je dacht dat de A-kant de zintuigen prikkelde, dan heb je het vinyl duidelijk nog niet omgedraaid. In iets meer dan twintig minuten laat Floris Vanhoof op de andere zijde een fascinerende compositie horen in zijn typische persoonlijke collagestijl, gebruik makend van de meest bizarre en uiteenlopende geluiden. Zo is het een oude flipperkast die de inleiding verzorgt en komen er geluidseffecten van Suzanne Ciani voorbij, terwijl verderop een heuse brassband is te horen. De synthesizer is de verbindende factor, die ervoor zorgt dat de verwarring binnen de perken blijft. Toch werkt het improvisationele karakter van de muziek wederom het vormen van allerlei beelden in de hand.

Ondanks het gebrek aan echte visuele ingrediënten – met uitzondering van de prachtige hoes – is Cycles Of Confusion meer dan alleen maar een plaat. Het is een ontdekkingsreis (pardon voor het cliché) langs de kleurrijke wereld van Floris Vanhoof, een uiterst veelzijdig kunstenaar die verder kijkt dan menig ander. Dat maakt van dit album een must-have. De lp is verkrijgbaar via KRAAK.

Dylan Ettinger – Lifetime Of Romance

Twee jaar geleden maakte Dylan Ettinger met New Age Outlaws furore onder de liefhebbers van kosmische synthesizermuziek. Het album bracht langzaam vervormende analoge klanken en referenties als Tangerine Dream, Kraftwerk, Klaus Schulze en Moroder samen. Daarmee nestelde hij zich in een genre waarin het verdomd lastig is om jezelf te onderscheiden, en te vernieuwen. Met zijn nieuwste album Lifetime Of Romance gaat hij die uitdaging op moedige wijze aan.

In plaats van door te stomen op de vertrouwde, minimalistische ambient toer, neemt Ettinger een afslag die ik niet had verwacht. Hij rijdt een donkere, druipende steeg in waar gothicachtige figuren zich ophouden en hun rammelende, met new wave overgoten synthpop afspelen. Wat hierin misschien wel het meeste bijdraagt, is de toevoeging van vocalen. Voorzien van een voordracht waarbij Joy Division en John Maus niet ver weg zijn, ademt Lifetime Of Romance het begin van de jaren tachtig. Verder opdoemende herinneringen aan Cabaret Voltaire en The Human League gooien de luisteraar daadwerkelijk dertig jaar terug in de tijd. De muziek van Ettinger gaat daarbij juist tien jaar vooruit.

Het album heeft volgens de artiest een heus concept: zijn persoonlijke falen in relaties, altijd mispakken bij de vrouwen, en een algeheel laag zelfbeeld. Zoiets is in teksten nog wel makkelijk uit te dragen, maar met analoge synthesizers (hij heeft onder andere een Moog Rogue, Alesis Micron en een Dave Smith Prophet ’08 in bezit) een stuk lastiger. Door ze afstandelijk en industrieel te laten klinken en gedesinteresseerd de zanglijnen te negeren, weet hij toch zijn gewilde concept enigszins uit te dragen.

Dylan Ettinger heeft met Lifetime Of Romance een gevarieerd elektronisch popalbum gemaakt, dat duidelijk naar de eighties teruggrijpt. Door vast te houden aan het analoge instrumentarium en typische korrelige productie behoudt hij toch zijn eigen stijl. En dat mag je gerust een prestatie noemen. Ik had mezelf al van te voren verenigd met een album dat op dezelfde voet als New Age Outlaws verder ging, maar dit is beter. Doe er je voordeel mee. Lifetime Of Romance is zeer binnenkort verkrijgbaar op lp en cd via Not Not Fun.