Tag archieven: synthesizer

Andere planeet

Planet Mu is al sinds jaar en dag één van m’n favoriete labels op het gebied van dubstep, breakcore, acid en andere nostalgische dan wel moderne elektronica muziek. Eind jaren negentig bouwde oprichter Mike Paradinas, tevens befaamd als muzikant onder de naam µ-Ziq, gestaag zijn reputatie op met als resultaat dat vandaag de dag de teller op circa driehonderd releases staat, waarvan een aantal als serieuze klassieker in het genre beschouwd mag worden. Artiesten als Venetian Snares, Ceephax Acid Crew, Shitmat, Neil Landstrumm en Duran Duran Duran hebben er hun thuis gevonden. Een korte impressie van een aantal nieuwe releases.

The Gasman oftewel Christopher Reeves brengt met enige regelmaat zijn zelf geschreven tribute albums aan de rave uit de jaren negentig uit. Geen enkel moment schuwt hij om de cheesy melodieën uit de welbekende Roland 303 te laten weerklinken. De klanken van The Gasman zijn derhalve zeer vertrouwd. Daar waar oude rave het vooral van herkenbare en dus gemakkelijke wijsjes moest hebben, maakt deze Engelsman er wel degelijk sfeer mee. Soms duister, soms clownesk. Het nieuwste album Power Points is daar geen uitzondering op. De release is de eerste in de zogenaamde Mu Editions serie, wat zoveel betekent dat deze exclusief via Planet Mu verkrijgbaar is. Bij het luisteren van Power Points kan ik maar één conclusie trekken: typisch, maar voorgangers Audiogold en Superlife waren absoluut van een hoger niveau.

Oriol is een verse toevoeging aan Planet Mu. Het is ook een bijzonder toegankelijke en vrolijke release voor het label uit Kent. Oriol is de naam van een de uit Barcelona afkomstige liefhebber van tropische tunes, funk, boogie en ouderwetse electro. Die weet hij op zijn debuut album Night And Day uitstekend te combineren. Sterker nog, dit zou zomaar één van de beste dancealbums van het jaar kunnen worden. In ieder geval heeft het de potentie om op stranden waar de bikini’s kleiner zijn dan mijn zonnebrilpoetsdoekje een gigantische klapper te worden. Ik draag weliswaar geen bikini’s en regen vaker nat dan de gemiddelde Bengaal tijdens de Moesson, maar ook op mijn geluidsdragers wordt er met volle teugen van Oriol genoten.

Solar Bears wordt gevormd door John Kowalski and Rian Trench, die elkaar ontmoetten op de Pulse Sound Engineering School. De Ieren zijn één van de vele nieuwe artiesten die Planet Mu uit het niets laat opduiken. De eerste single Inner Sunshine heeft inmiddels het daglicht gezien, en eind september mag het volledige album She Was Coloured In op de platenspeler gelegd worden. Solar Bears klinkt inderdaad een beetje als de troetelbeertjes “from outer space”. Lieflijke, bijna pastorale synthmelodieën voeren de boventoon, met een stroperige kosmische kraut saus. In de eerste instantie doet dat een beetje aan saaie loungemuziek denken, maar het ongebreidelde gebruik van akoestische instrumenten, keyboards en tape recorders maken van Solar Bears toch een aangename luisterervaring.

Leukste van het stel is toch wel Mrs Jynx. Hannah Davidson uit Manchester weet namelijk als geen ander het retrogressieve geluid van de acid en elektronica van begin jaren negentig te reproduceren. Dat betekent dikke keyboardlagen en zweverige sferen die ondersteund worden door subtiele beats op de achtergrond. Haar debuutalbum The Standoffish Cat riep zelfs dermate nostalgische gevoelens van welbehagen op dat deze het tot de top tien van 2008 wist te schoppen. Opvolger Shark Carousel is minder goed, terwijl er eigenlijk niets in veranderd: nog steeds lijkt het alsof we in 1993 naar Aphex Twin zitten te luisteren. En soms zitten we daar op te wachten, ja.

Köhn – We Need More Space In The Cosmos

Albumhoezen kunnen soms zoveel zeggen. Wat zegt een kunstwerk uit de Geometrical Abstraction Art Collection van Yves Jeanson op de hoes van een lp? Abstractheid, natuurlijk. De kleuren van de regenboog geven een daarnaast de stemming mee van de trippy jaren zeventig. De ster met acht punten doet behalve denken aan het hemellichaam ook aan eindeloosheid denken, vanwege de draaiende vorm. De zwarte achtergrond biedt een blik in de duisternis. Nog even en ik ga hier dromen lopen uitleggen. Nee, ik wilde het over het laatste wapenfeit van de Belgische ridder Jürgen de Blonde hebben, ook wel bekend als Köhn. De beste dertiger heeft naast zijn al zijn projecten tijd gevonden om op het altijd frisse Kraak platenlabel onder zijn pseudoniem Köhn (West-Vlaams dialect voor konijn) zijn inmiddels vierde album op de wereld los te laten. Het verleden wijst in de richting van frutselelektronica, maar Jürgen heeft duidelijk aangekondigd – en laten horen – dat hij terugpakt naar de oude synthesizer, een jeugdliefde. Dat beloofd wat. We Need More Space In The Cosmos is de naam.

Twee nummers over de acht minuten openen de lp, mits de naald goed geplaatst is. The Ocean That Has No West And No East zal ongetwijfeld een verwijzing zijn naar het immense heelal, en hypnotiserend klanken zijn hier troef. Herhaling, loops, echo’s en een geveinsde gitaar bepalen het klankbeeld. Zelfs met je ogen dicht tollen je oogballen in de kassen van de kosmische trip die ze hier te verduren krijgen. Spacy is natuurlijk een term die dikwijls gebruikt wordt om het stilleggen van bepaalde hersenactiviteiten aan te duiden, maar kan ook aangeven dat iets buitenaards goed is. Dat laatste is ondermeer van toepassing op Space Is No Place, waar dromerige klanken, weggemoffelde rituele zang en kalmerende orgelmelodieën elkaar vinden, uiteindelijk uiteen spattend in een orgie van artificiële geluiden. In plaats van The Beatles had de NASA veel beter dit de ruimte in kunnen sturen. Hoewel Lucy In The Sky With Diamonds net zo hard refereert aan C20H25N3O.

In het derde nummer Goodbye Pluto komen de karakteristieke harde analoge synthklanken je zoemend van een warme deken voorzien. Wel eentje die al veertig jaar niet meer is gewassen. In de eindeloze ruimte is niets lekker warm en vriendelijk, ook Buck Rogers niet. Naargelang het nummer voortkabbelt, waan je het eigen persoon al zwemmend door de “Star Gate”, die aan het einde van 2001: A Space Odyssey al voor een redelijke trip zorgde.

Aan de andere kant van het vinyl vinden we The Aids Of Space, een bewijs voor Köhn’s talent voor spitsvondige titels. We horen voor het eerst beats en weer veel vintage synthesizers die een net zo spooky als spacy sfeer neerzetten. Aan de andere kant is dit intense nummer met de sarcastische titel een treffende verwijzing naar het belachelijke verlangen van de mensheid om het heelal te koloniseren, simpelweg omdat er te weinig ruimte op aarde zou zijn. Ik denk eerlijk gezegd dat het immunodeficiëntiesyndroom buiten de dampkring alleen maar harder te keer zal gaan.

Het korte For About One Minute, It Seemed To Work Just Fine is net als Opinions Are Like Assholes, The Internet Is Full Of Them een rare eend in de bijt. Eerstgenoemde doet denken aan Köhn’s eerdere werk, met ruisende elektronica, bliepjes en kraakjes. Om vervolgens met de navolgende track een intens krautrock nummer neer te plempen, waarbij veel respect wordt getoond voor de meesters van meer dan dertig jaar geleden. Afsluiter Alpha Arietis is niet de felste ster op deze lp, maar brengt wel weer rust en warmte. Niet toevallig is de afkorting LSD afkomstig van een Duits woord; Alpha Arietis grijpt schaamteloos terug naar de Duitse space/kraut scene uit de jaren zeventig.

Een oerknal kan je deze plaat niet noemen, aangezien flink uit het aloude vaatje wordt getapt die Jean-Michel Jarre, Klaus Schulze en zelfs Vangelis al hadden volgegoten. Toch valt er iets van de originaliteit van dit album te zeggen. Een gemiddeld persoon die de genoemde inspiratiebronnen tot z’n muziekcollectie mag rekenen, zal lp’s als Oxygene, Mirage of Heaven And Hell hoogstwaarschijnlijk in een stoffige doos op zolder hebben staan, naast de platenspeler. Er zijn heden ten dage verdomd weinig artiesten die zich aan deze retrofuturistische variant wagen, dus wat dat betreft een pluim voor Köhn. Dat We Need More Space In The Cosmos in de eerste instantie alleen op vinyl verkrijgbaar was (tegenwoordig ook digitaal), maakt het meer dan alleen een muzikale hommage.

Wubbo Ockels met zijn mooie snor (waar is die gebleven? – die snor dan) wordt in mijn beleving qua heldendom ingehaald door een nieuwe astronaut: Jürgen de Blonde. We Need More Space In The Cosmos is de lancering van zijn comeback geweest. Een comeback die van mij net als het heelal nog wel even mag uitdijen, zodat we straks lekker veel “space” in de kosmos hebben.