Tag archieven: top 10

Jaarlijst 2008: #5

Tegenwoordig is iedere singer-songwriter Robert Allen Zimmerman. Of wil als hem klinken. Hoewel hij waarschijnlijk met zijn lengte zijn naam geen eer aandoet, is er in dit jaar één iemand geweest die met kop en schouders boven de Bob Dylan-navolgers uitstak. Zijn naam is Kristian Matsson, ook wel bekend als The Tallest Man On Earth. Zijn afkomst is Zweeds net als het label Gravitation dat eerder al een EP uitbracht gelijknamig de artiest. Scandinavische labels staan jammer genoeg niet bekend om hun uitstekende distributie daarbuiten. Het is dan ook voor de gemiddelde muziekliefhebber een hel om The Tallest Man On Earth te pakken te krijgen.

Toch weet zijn debuutalbum Shallow Grave zijn weg aardig te vinden naar de internationale pers. Dat wil toch wat zeggen. De langste man is dan ook wel iets meer dan alleen maar een Bob Dylan imitator. Het Spartaanse, frugale vingergepluk aan de akoestische gitaar of banjo is volledig om Matsson’s stem en teksten heen gebouwd en lijkt slechts te fungeren als achtergrond. De enorme lo-fi productie, alsof op het op een willekeurige walkman uit de jaren 90 is opgenomen, versterkt dit idee. Heeft dit ook niet de charme van een oude troubadour die de middeleeuwse dorpjes langsgaat om de bewoners te vermaken met zijn muziek? De muziek van The Tallest Man On Earth heeft meer onderhuids. Zijn simpele folk is springerig en bij vlagen zelfs vrolijk van melodie (Pistol Dream, Honey Won’t You Let Me In). Middelburgers moeten nu niet denken aan de eveneens springerige neger die weleens op zaterdagmiddag in de binnenstad staat te dansen en één gitaarakkoord maar liefst zes uur achter elkaar kan herhalen.

Wat Bob Dylan’s ongecompliceerde muziek zo bijzonder maakt, is de stem en het poëtische talent van de zanger. Kristian Matsson verdient ook op dit gebied lof. Zijn raspende, door de neus klinkende vocalen hebben veel melodie en variatie en doen daarmee ook denken aan Deer Tick. Wat vooral doet verwonderen is het dichterschap van de beste man. Een ruwe bolster met een blanke pit. Zijn metaforen zijn goed gekozen en fantasievolle rijmen passen goed bij het beeld van de essentie van de natuur ten opzichte van de mens. Blijkbaar rent hij graag terug naar die natuur om zich in stilte te verbergen, lijkt hij in de ijzersterke opener I Won’t Be Found te willen zeggen. Geen tranentrekkend treurspel, maar welgemeende misantropie. Natuurlijk moeten er ook – in de beste Dylan traditie – sociaalkritische teksten voorkomen. Kristian Matsson bewijst eveneens op dit gebied geen lachertje te zijn.

The Tallest Man On Earth mag hij dan wel niet helemaal zijn, Kristian Matsson is als muzikant volgroeid. Het gitaarspel en teksten klinken volwassen alsof Shallow Grave veertig jaren geleden is opgenomen. Een prachtige, minimalistische kampvuurplaat.

#05. The Tallest Man On Earth – Shallow Grave (Gravitation)
#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)

Jaarlijst 2008: #6

Toen ik tot opluchting van mijn ouders eindelijk het huis uit ging kreeg ik niet lang daarna een pikzwarte kitten in huis, die ik de naam Wodka gaf. Het beest piste vooral mijn bank onder en hield mij ’s nachts uit mijn slaap, dus Wodka was net zo snel weer verdwenen als ze was gekomen. Pas later kwam de band Kiss The Anus Of A Black Cat mij ten gehore, dus het middeleeuwse ritueel waar de bandnaam aan ontleed is, heb ik nooit kunnen uitproberen. Afgezien van het feit dat zoiets de gezonde eetlust zou ontnemen, vind ik voorlopig dat met de albums van deze band genoeg dieren in huis heb.

Ik typte al eerder een recensie over de door mij bejubelde nieuwe “EP” van Kiss The Anus Of A Black Cat, dus ik zal het dit keer kort houden. Ik beloofde het geesteskind van Stef Irritant al een plekje in mijn jaarlijst, en ik houd mezelf graag aan beloftes. Dat wil niet zeggen dat ik The Nebulous Dreams beter vind dan An Interlude To The Outermost. Hier wordt duidelijk een stap gezet richting psych-folk, en is daarom een stuk minder toegankelijk. Het vorige album durfde ik nog weleens in het bijzijn van andere mensen te draaien, maar deze doemdenkende brok folkdrones is als een dampende hoop uit een primitieve beerput, en dat is voor veel lui wat teveel gevraagd.

De sfeer is er niet minder op geworden. De soms onnavolgbare instrumentatie van gitaren, cello, piano en hypnotiserende drums creëren een zwart gat waarvan niet te ontsnappen valt. Klagelijke, repeterende flarden tekst doen er nog een schep bovenop. Veel zwarter kun je het niet krijgen. Folk is the new black.

#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)

Jaarlijst 2008: #7

De cliniclown onder de gevederden: de prieelvogel. Wanneer er kraaiachtige genoemd wordt, moet ik altijd denken aan de raketaanval op de in een rolstoel gekluisterde Sheikh Ahmed Yassin (de “krassende kraai”), maar deze vogels hebben in additie ook fascinerende eigenschappen. De kleurrijke mannetjesvogel bouwt een prieel voor het vrouwtje en probeert daarin zoveel mogelijk felle kleuren te verwerken. Deze vogel is daar heel inventief in. Steentjes worden bijvoorbeeld niet zelden ingekleurd met bessensap, bonte keverschilden worden gebruikt, fleurige bloemen of zelfs menselijk afval. Wat de prieelvogel daarentegen nooit zal doen, is slechte combi’s uitzoeken. Wat dat betreft staat de vogel bekend als een stilistisch designer, die eenheid creëert in zijn prieel. In de Engelse taal heet de prieelvogel bowerbird. En hoewel de vogel alleen in Australië en directe omgeving voorkomt, zijn Bowerbirds ook een trio uit North Carolina die dit jaar een kleurrijk en toch coherent album wisten uit te brengen.

Eigenlijk is Hymns For A Dark Horse al uit 2007, maar het lokale Burly Time Records was niet in staat om het grote publiek te bereiken. Onterecht. Het nieuwe label Dead Oceans (o.a. Akron/Family en Phosphorescent) bracht het album daarom dit jaar opnieuw uit met twee extra nummers. Geen slechte zet, want binnen de kortste tijd werd dit drietal gezien als één van de leukste nieuwkomers op het gebied van toegankelijke folk, of folkpop. Dit werd bevestigd door een fantastisch knus optreden waarover ik al eerder schreef. Mijn mening is na dat optreden wel degelijk naar boven bijgesteld. Eerder vond ik sommige nummers wat langdradig, maar bij het ademloos toezien op het drietal in De Spin kwam het besef van de schoonheid bovendrijven. Bijna net zo mooi als de natuur soms kan zijn.

Phil Moore, de zanger en gitarist, is wellicht beïnvloed door een periode waarin hij voor het Museum of Natural Sciences vogels moest observeren in een hutje in North Carolina. Phil’s vriendin, Beth Tacular (geboren als Beth Salmon, maar dat bekte blijkbaar niet lekker genoeg) schilderde in datzelfde hutje en het duo raakte geïnspireerd door de natuurlijke omgeving waarin ze vertoefden. In plaats van zich bij de meest belachelijke organisatie ter wereld, Greenpeace, aan te sluiten, ging Phil muziek schrijven. Na een EPtje kwam multi-instrumentalist Mark Paulson er ook nog eens bij. De ideologie over de moderne wereld en het behoud van de natuur is er niet minder op geworden. In een interview verklaart Phil zelfs dat ze tijdens een tour lepeltje-lepeltje-lepeltje slapen. Daarbuiten slapen ze in een kleine Airstream caravan zonder elektriciteit en filosoferen ze over het effect van de mens op Moeder Aarde.

Die levensovertuiging komt duidelijk terug in de teksten, maar het is niet alleen kommer en kwel wat de Bowerbirds brengen. Ook de schoonheid van de natuur wordt bezongen met de op Devendra Banhart gelijkende stem, hier en daar aangevuld met samenzang. De beste nummers blijven desalniettemin kritisch. In Our Talons krijgt de prijs voor het meest aanstekelijke liedje van 2008 met het vogelachtige refrein (je moet het gehoord hebben) deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet! Ook Bur Oak is een droevige ode aan de aardkloot, gehuld in een sentimenteel hippie-folk jasje.

Met Hymns For A Dark Horse is het accordeon wat mij betreft ook definitief een trendy instrument geworden. Misschien zie ik dat verkeerd en is het al geruime tijd een veelgebruikt gereedschap in de “populaire” muziek, maar ik heb het gevoel dat de Balkan steeds meer een belangrijke streek vormt als inspiratiebron, en het accordeon draagt dat uit. Beirut is een goed voorbeeld, maar ook onze natuurvrienden Bowerbirds weten je met een beetje fantasie op wereldreis te nemen. En in de Balkan is, zeker vergeleken met ons kikkerlandje, de natuur nog redelijk ongerept. Geniet er zolang maar van.

#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)