Tag archieven: top 10

Jaarlijst 2008: #8

Wanneer gaat die ijstijd van het Quartair nu eens doorzetten? Het wordt tijd dat er in Nederland weer eens typische winterse taferelen te zien zijn. Witte landschappen, schaatsen op de grachten, een pijnlijk oor vanwege een bevroren sneeuwbal op je harses… Het leven van een sneeuwpop is momenteel angstvallig kort. Als er al witte vlokken vallen veranderen die binnen enkele minuten in een smurrieachtige modderpoel en schaatsen kan tegenwoordig alleen nog maar op een baan van vijf bij vijf meter, gevuld met gillende kinderen. Ik herinner mij een excuus van de Nationale Spoorwegen dat er treinen vertraagd waren omdat er een “verkeerd soort sneeuw was gevallen”. Milieuactivisten – mensen die als eerste gillen wanneer de elektriciteit uitvalt – zullen wel weer roepen dat het allemaal onze eigen schuld is. Al Gore is zijn zoveelste gesubsidieerde onderzoek gestart naar de zogenaamde opwarming van de aarde. Eskimo’s en ijsberen worden bedreigde diersoorten.

Toch wordt het een bon hiver (“goede winter”), dankzij het prachtige For Emma, Forever Ago van Bon Iver. Achter deze artiestennaam gaat Justin Vernon schuil. Zijn band DeYarmond Edison, onderdeel van de North Carolina-scene waaronder ook The Rosebuds en Bowerbirds vallen, werd in 2006 opgeheven. Dat heeft Justin doen besluiten om zich in de diepe winter terug te trekken in een blokhutje in de uitgestrekte wildernis van Wisconsin. Daar stellen de winters nog wat voor. Vernon jaagde op zijn eigen maaltijden en werkte in drie maanden tijd in afzondering aan het album. De nodige verwarming haalde hij uit het bos, door een boom te kappen. Een amateur snapt nu al dat een man die in een dergelijke omgeving alleen met zijn gitaar en gedachten is, liedjes gaat schrijven. En dat die liedjes niet een zomerse vrolijkheid uitdragen.

For Emma, Forever Ago bevat een negental intieme songs vaak enkel gearrangeerd met een akoestisch gitaar en Vernon’s stemgeluid. Dat laatste zal mogelijk een aantal potentiële luisteraars afschrikken. Hij zingt met een toon dat tegen falset aanzit, en dat klinkt soms overdreven emotioneel. Maar het past wel bij het gevoel dat het album uitdraagt. Dat het leven soms tergend langzaam aan je voorbijtrekt, wordt je heel erg duidelijk wanneer je drie maanden in een hutje zit. En als het leven ook nog eens veel pijn, verdriet en drama bevat, is dat natuurlijk het perfecte recept voor een gevoelige en persoonlijke verzameling van tragedies, bezongen in fragiele nummers. Bijna jankend worstelt Vernon zich door het album heen, met als hoogtepunt Skinny Love.

Het schijnt dat bijna alle muziek in zo goed als originele staat is gebleven toen Bon Iver in Raleigh terugkeerde om het album op te nemen in de studio. Slechts op een paar momenten klinkt er wat percussie. Team en For Emma zijn daarop een uitzondering. Naar eigen zeggen werd de eerstgenoemde geschreven in een creatief experiment met veel alcohol, wat het nummer veel levendiger en rijker maakt, met meer ruimte voor drums en een basgitaar. De trompet en trombone in For Emma doet je de vraag vergeten wie heel die Emma nu eigenlijk is. Maar eigenlijk heeft Bon Iver slechts een simpel gitaarakkoord nodig om de rillingen over je rug te laten lopen. Laat die koude winter maar komen.

#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)

Jaarlijst 2008: #9

Wat een nostalgie! Voor sommigen zijn de Beach Boys nostalgie, of The Clash. Voor sommigen zelfs Charlie Barnet. Maar denk eens even terug aan de tijd dat de eerste versie van Doom op de markt kwam, dat Bill Clinton president van Amerika werd en je elke avond afleveringen van Airwolf keek. In diezelfde tijd werd het genre IDM (nogmaals: “Intelligent Dance Music”) gevormd door artiesten als μ-Ziq en Aphex Twin. Ook Hannah Davidson uit Manchester is groot geworden met de voor die tijd typerende Warp-sound. Zij heeft tevens besloten om die muziek precies na te maken. Weinig origineel, zou je zeggen. Als het allemaal zo makkelijk is, waarom is IDM als genre dan op sterven na dood en vinden platen alleen nog maar aftrek onder nerds die in de tijdgeest zijn blijven hangen? Omdat ze gedateerd klinken? Onzin, goede jazz platen zijn ook tijdloos. Dat hetzelfde kan met het soort acid house uit pakweg 1994, bewijst Hannah aka Mrs Jynx met haar (debuut)album The Standoffish Cat.

Beter een goede kopie dan een slecht origineel is een gezegde waar ik mijn reet mee afveeg. Echt originele muziek bestaat al lang niet meer en elke muzikant heeft wel bepaalde invloeden en vergelijkingen. Mrs Jynx maakt het gewoon gemakkelijk voor de recensent. De mellow melodieën zijn warm en zacht als de vacht van een kat. Wel van een ongecastreerde kater die met verve zijn territorium verdedigd. Mrs Jynx slaat van  zich af met arcadische, harmonieuze ambient passages en uit de maat lopende beats, clicks en cracks, precies volgens het handboek van IDM. Even lijkt het of we gewoon naar …I Care Because You Do aan het luisteren zijn.

Nee, vernieuwend is het niet, en Mrs Jynx voegt hiermee niets toe aan het genre. Het niveau van dit soort muziek is sinds de hoogtijdagen evenwel zelden geëvenaard als met The Standoffish Cat. Dusty bijvoorbeeld is een weldadig nummer met zachte klanken en subtiel geritsel dat het ritme bepaald. My Friend  T3 (Remix of Resynthesize) borduurt voort op deze aangename lounge (over gedateerde muziek gesproken) maar duwt er een wat frivolere beat onder wat het nummer meer onderhoudend maakt. Verder moet je niet veel variatie verwachten op dit album; de schoonheid is van een constante factor.

Mrs Jynx schudt de liefhebbers met deze plaat enigszins wakker: acid als muziekgenre hoeft nog niet begraven te worden. Daarom verdient ze meer waardering dan alleen maar de kloon of imitatie van Aphex Twin genoemd te worden. Zelden zo’n nostalgisch gevoel gehad bij muziek als bij dit album. Maar ondanks dat The Standoffish Cat louter superlatieven verdiend, plaats ik ‘m op #9, toch vanwege het feit dat het genre al geruime tijd is ingehaald.

#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)

Jaarlijst 2008: #10

Afgezaagd, voor nerds, een momentopname. Ja, ik weet het. Jaarlijstjes zijn niet meer van deze tijd, maar iets voor Radio 2. Toch is het voor mij een instrument waarmee ik uit misschien wel meer dan duizend gehoorde albums in één jaar de beste eruit kan pikken. En vooral wil ik een traditie in stand houden. Begin van dit decennium leverde ik mijn jaarlijstjes al in bij de lokale platenboer, De Waterput, en nu bij De Spin. Ook op de website waar ik voorheen mijn schrijfsels publiceerde, MusiqueMachine, sierde enkele jaren mijn bevindingen in de decembermaand.

Bij het opstellen van een top 10 zijn er veel afvallers. De nummer 10 op de lijst is er altijd eentje die in een andere bui gemakkelijk vervangen kan worden door een andere plaat. Op deze plek zouden makkelijk MGMT, M83, Bohren Und Der Club Of Gore, Ignatz, A.A. Bondy, Conor Oberst, Blitzen Trapper, Black Mountain, The Welcome Wagon en nog vele anderen kunnen staan. Maar een top 100 samenstellen vind ik geen kunst. Ik heb gekozen voor Frightened Rabbit omdat ik nu het idee heb dat de muziek van deze band beter geschikt is om een relatief lange tijdslijn te omvatten, daarmee rekening houdend met mijn eigen muzieksmaak. Zo´n jaarlijst blijft tenslotte altijd persoonlijk.

De Schotten hebben hun debuut Sings The Greys ruim overtroffen. Het debuutalbum had vooral last van een rommelige productie, dat mij deed afhaken, waar het label – een van mijn favorieten FatCat – ook  The Twilight Sad bood met hun eveneens Schotse accent. Die wisten het zelfs tot mijn jaarlijst van 2007 te schoppen (#5). Afgezien van de soms onverstaanbare Schotse uitspraak hebben de bands weinig gemeen, muzikaal gezien. The Twilight Sad moet het vooral hebben van post-rock en shoegaze gitaarmuren. Folk neemt dit jaar een prominentere plek in op mijn jaarlijst en daar legt Frightened Rabbit meer de nadruk op.

Dankzij producer Peter Katis (o.a. Interpol) klinkt The Midnight Organ Fight een stuk beter dan het debuut. Speerpunt is de naar het einde snakkende stemgeluid van bandoprichter Scott Hutchison, en natuurlijk scoort het Schotse accent punten op het gebied van originaliteit ten opzichte van Amerikaanse collega’s. Voor mij is echter het sterkste punt de drumpartijen van Scott’s broertje Grant. Niet vanwege de technische hoogstandjes; de kwaliteit is juist de eenvoud en de ritmiek waarmee hij het soms tegendraadse gitaarwerk bijeenhoudt. De wat stevigere uptempo nummers worden zorgvuldig afgewisseld met wat meer rustigere, gevoeligere liedjes. Old Old Fashioned vertelt precies waar het in deze band om draait. Een traditioneel gevoel van vroeger, verpakt in een modern catchy indierock jasje.

Hoewel te vergelijken, denk ik niet dat Frightened Rabbit de reputatie van bijvoorbeeld een Okkervil River kan evenaren, daarvoor zullen ze nog meer moeten groeien. Ze zijn desondanks al verschenen in de welbekende serie Grey’s Anatomy, waarvan ik overigens persoonlijk nog geen seconde heb gezien. En ik vind ze vermakelijker. De progressie ten opzichte van het debuutalbum is bij dezen een plaats in mijn top 10 van 2008 waard.

#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)