Tag archieven: Toro Y Moi

Februari 2011

Een korte maand met veel goede nieuwe muziek. Ik noemde al Deaf Center, Tim Hecker, Middle Brother, Julianna Barwick, The Skull Defekts en Sanso-Xtro. Er was meer. Zo was een nieuwe plaat van Six Organs Of Admittance ondanks de al zeer uitgebreide discografie erg welkom. Bandbrein Ben Chasny gebruikt op Asleep On The Floodplain voornamelijk akoestische instrumenten, met hier en daar uitspattingen van drones en psychedelica. Gefreak met folkmuziek; het levert een prachtig album op. In het folkgenre wil ik ook nog even The Cave Singers noemen met No Witch. In combinatie met country, blues en seventiesrock zetten ze een redelijk traditioneel geluid neer dat weg luistert als menig klassieker. Een prima derde van de jongens uit Seattle.

De lente is in zicht, dus kunnen we ons ook opmaken voor wat zomerse muziek. Rainbow Arabia deed het wat dat betreft uitstekend met Boys And Diamonds. Een heerlijk frisse combinatie van Arabische invoeden, Afrikaans tromgeroffel en electro / synthipop. Alsof Fever Ray op wereldreis is geweest en goed bruin is geworden. Luister hieronder naar de eerste single, het romantische Without You.

Iets relaxter gaat het er aan toe op 936, het tweede album van het met elkaar getrouwde duo Peaking Lights. Hier is het dub wat de klok slaat, met de bijbehorende baslijnen die zich genadeloos een weg banen door muren en plafonds. Met orgeltjes, zweverige zang en wat simpele, tropisch aandoende gitaarakkoorden ben je zo weg in je hangmat. Album van de maand.

Wel nieuw, niet in de smaak gevallen is onder meer The People’s Key van Bright Eyes. Op het misschien wel laatste album onder deze naam klinkt Conor Oberst tekstueel volwassen, maar muzikaal ongeïnspireerd. Het is teveel een doorsnee van Bright Eyes door de jaren heen, zonder uitschieters. Terwijl je weet dat hij beter kan met zijn singer songwriter muziek. Toro Y Moi, grondlegger van het chillwave genre, heeft er juist voor gekozen om het over een andere boeg te gooien. Het psychedelische, rommelige lo-fi gebeuren van de debuutplaat maakt plaats voor enigszins gelikte funk- en discotracks op Underneath The Pine. De eigen stijl die hij had ligt daarmee in de prullenbak. De muziekscene werd inderdaad ook nog verrast met een nieuwe Radiohead. Meer beats, en daarom alleen al interessanter dan In Rainbows. Verder maakte The King Of Limbs tot nu toe weinig indruk.

En dan hadden we natuurlijk nog het “Festival of Instrusive Quality”, kortweg FabrIQ. Na het succes van vorig jaar reden genoeg om het in 2011 weer te proberen. Dit ondanks dat “mijn ding” in het aangekondigde programma – The War On Drugs – reeds ruim van te voren had afgezegd. Maar FabrIQ is geen festival van grote namen. FabriQ draait vooral om intimiteit, gezelligheid en verbondenheid. In die zin blonk Den Bosch ook dit jaar weer uit. Het was leuk om te zien hoe er in de kleine zaal van de Verkadefabriek een soort Brabantse Avonduren ontstond, inclusief kunst en muisstille optredens van artiesten als Jay Minor met Saint Helena Dove en Sea Of Bees. In diezelfde ruimte miste ik helaas Benoît Pioulard omdat ik mij stond te vergapen aan het hoogtepunt in de grote zaal, en het algehele festival: Nils Frahm.

Kwartaalcijfers

Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Iedere welopgevoede Nederlander die pretendeert smaak te hebben weet wel wat hij moet zeggen. Dat de twee woorden wel degelijk zijn te combineren is afgelopen drie maanden wel gebleken. Er zijn dermate veel goede releases uitgekomen, dat ik het bijna niet aangeluisterd kreeg.

Gelukkig startte het muziekjaar 2010 al in 2009. Teen Dream van Beach House lekte voortijdig, maar de droompop van het duo staat eind maart nog steeds als een huis en mag zich favoriet noemen voor menig jaarlijstje. Ook Odd Blood van Yeasayer was één van de eerste albums van dit jaar die op het internet was te vinden. Deze plaat bewijst nog maar eens een keer dat je als muzikant de inspiratie moet zoeken in Brooklyn. De explosieve en kleurrijke psychedelische pop van deze band stijgt op dit album boven het debuut uit.

Bij The Courage Of Others van Midlake waren de verwachtingen ook hooggespannen. Voor een album dat vier jaar in de maak is geweest valt de indiefolk nu toch een beetje tegen. Maar voorganger The Trials Of Van Occupanther was dan ook schier briljant. Er zijn meer bands die het niveau van de vorige plaat niet wisten te evenaren. De poprock van Spoon’s Transference en de vrolijke indierock van Shout Out Louds vallen hier onder. Het zijn desondanks zeer vermakelijke albums, anders zou ik deze hier niet noemen.

Aanraders in het weidse “indie” genre zijn onder andere Shearwater (The Golden Archipelago), Efterklang (Magic Chairs), Frightened Rabbit (The Winter Of Mixed Drinks) en Broken Bells, een opmerkelijke samenwerking tussen Dangermouse en de zanger van The Shins. Bijzonder is ook het debuutalbum van de Zweedse zusjes First Aid Kit (waarvan één zestien jaar jong). Mooie liefdevolle en vooral talentvolle folkmuziek die net wat meer weet te raken dan de gemiddelde plaat met diezelfde soort muziek. Van First Aid Kit is het gemakkelijk overstappen naar The Living Sisters. Het zijn stiekem geen zusjes, doch Inara George (The Bird And The Bee), Becky Stark (Lavender Diamond) en Eleni Mandell passen bij elkaar zoals geen ander vrouwenfolktrio dat doet.

Joanna Newsom is niet alleen de mooiste dame van de folk qua uiterlijk, haar driedubbelalbum Have One On Me overtreft werkelijk alle verwachtingen. Met een harp, piano en haar stem weet ze tomeloze creativiteit om te toveren in absolute schoonheid. Het lijkt mij sterk dat een ander album dit meesterwerk gaat overtreffen in 2010, of in wat voor jaar dan ook. Owen Pallett, bekend van Arcade Fire, is ook zo’n speler op de markt die met klassieke instrumentatie een ongelooflijk mooi album weet neer te zetten. Meer prijzenswaardige solowerken – al dan niet met begeleiding – komen van Basia Bulat (folk/singer-songwriter), Blaudzun (Nederlands trots op singer-songwriter gebied), Burzum (come-back old-skool black metal), Zola Jesus (gothic-electro-ambient) en Johnny Cash (wie kent ‘m niet).

In de elektronische muziek (in de breedste zin van het woord) waren de werken van Four Tet en Pantha Du Prince uitschieters afgelopen drie maanden. Met minimale beats en allerlei organische belletjes en ambientklanken weten beiden de luisteraar constant te amuseren. Bij Oversteps van oudgedienden Autechre is de aandacht wat moeilijker vast te houden. Dat neemt niet weg dat dit hoofdstuk in de discografie een enorm intrigerende en uitdagende luisterervaring met zich mee brengt. De electropop van Lindstrøm, met in de hoofdrol de zwoele, geile stem van Christabelle, is beter verteerbaar. Bedwelmende en stroperige melodieën brengen je in een heerlijke roes. Volgens last.fm heb ik in het eerste kwartaal qua elektronische muziek het meest geluisterd naar Ceephax Acid Crew. Dat zegt meer over welke muziek er niet via de cd-speler wordt gedraaid: nostalgische acidhouse met een stuiterend modern randje. Ik ga het meteen weer opzetten.

De koek is nog niet op. Voor het zwaardere gitaarwerk kunnen we bij The Dillinger Escape Plan met hun Option Paralysis terecht. Voor wie mathcore niet gek genoeg is kan ik gerust verwijzingen plaatsen naar de band Shining met Blackjazz. Wat dat betreft spreekt de titel boekdelen: donkere metal gemengd met evenzo duistere jazz. Ook veel gitaren, maar dan psychedelisch en sferisch uitgesponnen, vinden we terug bij de overdonderde Canadese band The Besnard Lakes met Are The Roaring Night. Jazz met wat minder gitaren kan overigens ook: luister maar eens naar het vierde album van het tienkoppige Jaga Jazzist, One Armed Bandit.

Last.fm zegt dat ik het afgelopen kwartaal op de pc het meest heb geluisterd naar Washed Out. Dat is een release uit 2009, dus noem ik nu dan maar – in hetzelfde chillwave genre – Toro Y Moi met zijn album Causers Of This. Ook erg rustgevend is de new-new-age muziek van Dolphins Into The Future: kosmisch en spiritueel. Diezelfde eigenschappen, en eigenlijk alle eigenschappen die je maar kunt verzinnen, zijn van toepassing op het exotische knip-en-plak album van Gonjasufi. Eén grote jamsessie lijkt het wel, waarin alle soorten muziekgenres voorbij komen.

De vooruitzichten voor het tweede kwartaal zijn ook weer gunstig. Jónsi (Sigur Rós) staat op het punt zijn debuut te lanceren; ondertussen zetten we de single van Ariel Pink’s Haunted Graffiti op repeat, in afwachting van een compleet album. We krijgen verder nieuw werk voorgeschoteld van Caribou, Flying Lotus, Delorean, Band of Horses, The Tallest Man On Earth, Sleepy Sun, Blitzen Trapper en ongetwijfeld veel meer. Niks mis met kwaliteit plus kwantiteit dus.

Washed Out – Life Of Leisure

Het kostte mij redelijk wat geld en moeite, een origineel exemplaar van de 12” Life Of Leisure van Washed Out te bemachtigen. Hopeloos uitverkocht, het bewijs dat ik regelmatig achter de feiten aanloop. Een recentelijk failliet verklaarde vinylwinkel, ergens in de States, bracht uitkomst. Ik had de dollars er graag voor over, en dat voor nog geen achttien minuten muziek. De reden? Life Of Leisure bestaat uit louter juweeltjes, in een genre waar nog nauwelijks een naam voor is verzonnen.

Benamingen verzinnen voor genres is een vermakelijke bezigheid, waar alleen omhooggevallen muziekjournalisten voor betaald krijgen. Voor de muziek van Washed Out waaien echter in de amateurblogosphere al diverse termen zoals chillwave, iets wat zijn oorsprong vermoedelijk vindt in het zweverige, ontspannen synthpop geluid en het “80s-throwback feel” dat de songs ademen.

Glow-fi is zo’n andere uitdrukking dat speciaal lijkt gemaakt voor Washed Out en gelijkende acts. De spaarzame productie met veel ruis en uit het geluid wegvallende synths wanneer er percussie wordt aangeslagen is typisch iets voor het in 2009 veel gehoorde en bejubelde lo-fi, of no-fi. Vervormde klanken die aandoen alsof je ernaar luistert met een oude walkman waarvan de batterijen bijna leeg zijn. Cassettes luisteren van Washed Out is trouwens heel goed mogelijk, want het label Mirror Universe Tapes bracht vorig jaar september de EP High Times exclusief op dit medium uit, gelimiteerd tot honderd exemplaren.

Wie is Washed Out eigenlijk? Het is het soloproject van Ernest Greene, een jongeman die met zijn ouders ergens in Georgia woont. Op deze plek is zo weinig te doen, dat muziek maken en kantklossen de enige twee bezigheden zijn waarmee men zich vermaken kan. Ik ben blij dat Greene niet voor dat laatste heeft gekozen. Na wat instrumentale hiphop en dancegeörienteerde tracks gemaakt te hebben, pikte Greene het geluid op van zijn vriend Chaz Bundick, die onder de naam Toro Y Moi diezelfde psychedelische shoewave neerzet. En dat in een paar maanden tijd.

De eerder genoemde cassette klinkt nog wat gruiziger, meer spacy dan het Life Of Leisure vinyl. Daarop verenigt Washed Out de psychedelische elektronica nog meer met synthpop van een aantal decennia geleden. Ergens zwemmend tussen dance, pop, disco, electro en r&b laat Greene zijn zachte en kalmerende stem – niet zelden onverstaanbaar – als een zacht zonnetje over zijn vertragende muziek schijnen. Ultiem relaxed en verwarmend, alsof je op vakantie bent op een tropisch eiland. Is dit de nieuwe lounge?