Tag archieven: Warp

Battles – Gloss Drop

Ik moet toegeven dat Mirrored, het vorige en tevens debuutalbum van Battles, de laatste tijd weinig meer uit de kast is getrokken. Zeg maar gerust de afgelopen drie jaar. En dat terwijl iedereen – mij incluis – stond te jubelen als een volleerde Tirol zanger toen deze plaat voor het eerst werd gehoord. De intensiteit, de complexiteit, de chaos, het ingenieuze en de stomp in je gezicht die je kreeg bij het beluisteren werd in 2007 door niemand geëvenaard. Is Gloss Drop hetzelfde lot beschoren?

Bij het horen van de eerste preview Ice Cream, dat klinkt als de soundtrack voor een op hol geslagen Efteling attractie, vreesde ik het ergste. Wat had Matias Aguayo, bekend van zijn minimal techno, daar nu te zoeken op zang? Ook toen het album ruim voor de releasedatum op internet lekte, deed Gloss Drop mij helemaal niets. Er naar luisteren voelde als een vervelende verplichting, een bezoekje aan de schoonouders terwijl de kampioenschapswedstrijd wordt gespeeld, en smaakte als de smerige koffie op het twaalfeneenhalfjarig jubileum van die irritante collega.

En pats, toen vond Gloss Drop het stukje hersenen van mrbungle dat staat te jubelen als een volleerde Tirol zanger wanneer er puike muziek wordt gehoord, precies op de releasedatum. De drie heren van Battles hebben de gave om zonder absurde speelsnelheid toch een zeer intens geluid neer te zetten, met name door de elektronica op perfecte wijze te laten samensmelten met de aanstekelijke ritmes van drummer John Stanier (Helmet & Tomahawk, wie kent ze nog?). Dit, in samenspel met de gitaar, creëert er een wervelend en bijzonder kleurrijk geluid, waarin behalve mathrock en elektronica ook jazz alsmede Caribische en Afrikaanse muziek doorsijpelt.

Het befaamde minpuntje: de gastzangers. Was helemaal niet nodig. Gloss Drop – the instrumentals was al een geniaal album geweest. Maar goed, er is een viertal voor de microfoon gezet, waar Gary Numan de opmerkelijkste is. Toch moet gezegd worden dat hij van meerwaarde is op My Machines, zoals ook Kazu Makino (de zangeres van Blonde Redhead) in Sweetie & Shag. De vocalen zorgen op dit tweede album wel voor de nodige pop, een element dat diende doorgezet te worden om minimaal dezelfde kritieken te ontvangen als de vorige plaat. Inmiddels is Ice Cream (video) ook alweer vergeven. Misschien moet ik Mirrored ook maar gewoon weer eens opzetten.

Oh ja, onderweg is ook nog ene Tyondai Braxton (frontman, zanger, componist, en algeheel muzikaal genie) uit de band gestapt. Who cares? Wat een fokkin’ mokerharde™ plaat is Gloss Drop geworden!

Bibio – Mind Bokeh

Vanaf morgen ligt hij in de winkels, Mind Bokeh van Bibio, waarachter de Engelse producer Stephen Wilkinson schuilgaat. Hoewel dit alweer zijn vijfde album betreft, beleefde hij bij zijn vierde pas zijn doorbraak. Ambivalence Avenue uit 2009 was zijn debuut op Warp Records en scoorde overal hoog in diverse jaarlijstjes, inclusief de mijne. Het was dan ook een vernuftige combinatie van analoge elektronica, hiphop en rechtschapen folk en funky soul muziek, waar beats, samples, zang en warme melodieën elkaar haarfijn aanvulden. Dat hadden we nog niet eerder in een dermate hoge kwaliteit gehoord. Op Mind Bokeh is duidelijk gekozen voor de makkelijke weg, namelijk het continueren van datzelfde geluid. De nieuwigheid is daarmee wel weg, maar dat betekent allerminst dat dit album tegenvalt. Nog steeds drijft Bibio regelmatig weg van teveel commercie door zijn onconventioneel geplaatste broken beats en dromerige keyboards. Als tegenhanger daarvan horen we prachtige melodieën en zanglijnen die perfect in het plaatje passen. Luister bijvoorbeeld naar Anything New:

Bibio – Anything New

Jaarlijst 2009: #3

Als er één band is die dit jaar Brooklyn op de muzikale wereldkaart heeft gezet, dan is dat Grizzly Bear wel. Met het derde album Veckatimest, dat al maanden voor de releasedatum was gelekt, heeft het viertal onder leiding van Ed Droste heel de popminnende aardkloot op de knieën weten te krijgen. Zelfs in reclames op de Nederlandse televisie is de muziek van Grizzly Bear doorgedrongen.

En dat is toch wel bijzonder. Vijf jaar terug was de band niet meer dan een experimenteel elektronisch folk project van Ed Droste solo. Bij het tweede album Yellow House begon de transformatie naar een meer organisch en episch geluid, dat ten koste ging van het artificiële elektronisch geruis. Hoewel in de gespecialiseerde media Yellow House goed werd ontvangen, was het nog geen popmuziek te noemen. De beer is nu pas echt goed afgericht en weet met Veckatimest een enorm publiek aan te spreken, en is daarmee het paradepaardje van Warp Records geworden.

De rode lijn die door het album loopt, is de harmonieuze samenzang. Dat die revival van Crosby, Stills & Nash en Beach Boys-achtige bands na vorig jaar de Fleet Foxes in 2009 opnieuw een vervolg krijgt, was te verwachten. Erg vinden we het allemaal niet. Het roept een vrolijk, zomers gevoel op; het tegenovergestelde van wat de wave-geinspireerde bandjes – die de hitlijsten een paar jaar geleden bevolkten – lieten horen.

Grizzly Bear heeft de folk nog niet helemaal verdrongen, maar de luisteraar zal de oren moeten spitsen wil ze daar nog wat van terughoren. Spontaner en voller dan bij de Fleet Foxes wordt het geluid warm aangekleed met Beatlesque pianodeuntjes en allerlei tierlantijnen zoals blazers, zonder dat het een circus wordt. Er wordt gespeeld met jazz (Southern Point), kinder- en kerkkoren (Cheerleader, Dory, Foreground), bombastisch nieuw-klassiek (Ready, Able, I Live With You) en gewoon aanstekelijke popmuziek (Two Weeks, All We Ask, Fine For Now, While We Wait For The Others), alles met een scherp randje psychedelica.

In elke beer zit nog een beetje venijn, hoe goed afgericht het beest ook is. Dat maakt van Veckatimest een album dat niet alleen prettig luistert, maar ook spannend, onderhoudend en verslavend is. Ook ruim tien maanden nadat het album opdook op het internet, blijkt de houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken. Een plaat dus, om lang te blijven koesteren.

#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)