Jaar: 2008

Ode aan diarree

Zeven keer per dag naar het watercloset om je kringspier te laten baden in een golf van semi-verteerd voedsel. Sommige mensen voelen enige schaamte wanneer ze over het eindproduct van een lekkere maaltijd moeten praten. Toch zou dit de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn. De meest gehouden dieren in Nederland, kippen en varkens, vreten zelfs hun eigen uitwerpselen op. En aangezien een overgroot gedeelte van de mensheid op zwijnen lijkt, moet het toch geen probleem zijn om een vorm van waardering uit te dragen voor zoiets als een beetje faeces.

Hoezeer sommige personages ook kunnen genieten van een goede partij op de wc, een buikloop oftewel diarree is vermoedelijk voor niemand een pretje. Behalve het feit dat het gepaard gaat met misselijkheid en een opgezette en pijnlijke pens, beginnen ze op het werk na drie keer toiletbezoek in één uur mij steeds verbaasder aan te kijken. Door de inspanning is m’n overhemd inmiddels doorweekt. Wikipedia vertelt dat men vaak slapjes en verzwakt voelt door een te groot voedsel- en vochtverlies. “Ook voelt men zich vaak emotioneel minder goed”. Nu zijn de half-dove stemmen in m’n hoofd nooit echt vrolijk, maar tijdens een periode van diarree hoor je ze helemaal klagen. Zeker wanneer er een flinke slijmklodder in je reethaar blijft hangen en een harde klont vormt zodat je alleen nog lekker op een zacht kussen zit. Over de diverse functies van reethaar zal overigens later nog een opstel volgen.

Het personeel bij Edet draait een grotere productie. Vooral de vochtige doekjes zijn populair. Als m’n anus een gezicht zou hebben, dan zou hij een grote glimlach opzetten als hij die zachte met geurige bloemen geïmpregneerde waterige lap op zich ziet afkomen. Ook al ben ik hetero, vind ik dat zelfs dat soort lichaamsdelen soms eens verwend moeten worden. Maar het lachen zal hem snel vergaan. Ondanks het feit dat de erwtensoep er gemakkelijk lijkt uit te glijden, is het hard werken voor het achterste van de romp . Het rectum, reeds regelmatig bezongen in grindcore orkestjes, maakt meer overuren dan de gemiddelde manager en lijkt er alles aan te doen om te voorkomen dat de broek plotseling volloopt. Op zich een prettig idee. Op het moment dat het er wel uit moet, laat de endeldarm het evenwel afweten. In ben er van overtuigd dat persen iets is wat is uitgevonden voor zwangere vrouwen. Defecatie is een erg mooi woord, mits het werkt. Op het moment dat het dan eindelijk naar buiten komt, is het alsof de anus een gedaanteverwisseling ondergaat en opeens het uiteinde van Mount Saint Helens tijdens een uitbarsting probeert voor te stellen. Proctalgia Fugax In Extremus…

Het drijfvermogen van de uitwerpselen schijnt veel te zeggen over je gezondheid en ingenomen voedsel. Zinken betekent veel vezels, drijven betekent dat een veeltal mineralen zijn opgenomen. Over zweven kan ik desalniettemin niets vinden. Datgene wat zich heeft gescheiden van mijn lichaam, lijkt wel het hoofd van Jort Kelder te vormen, maar die vond ik toch altijd al een kakker. De geluiden die erbij zijn vrijgekomen, kunnen met gemak gesampled worden voor een tekenfilm waarin een huis instort. Bij Philips hebben ze tegenwoordig Ambilight, maar bewaar de aanschaf nog even tot de televisie ook geuren gaat afgeven. Het ruikt niet meer eens naar stront, maar naar een beschimmelde citroen. De kleur is niet meer wat het geweest is. De afgedankte rode bloedlichaampjes die de karakteristieke kleur maken, lijken op dit moment carnaval te vieren, getuige het groen-paarse palet dat in de pot is neergedaald. Echter, constipatie is ook niet alles. Daarom een ode aan diarree.

Klassieke recencies – deel 2

In het kader van de herpublicatie van enige recencies geschreven door mij voor het magazine MusiqueMachine, volgt hieronder die van het Ministry album Animositisomina, voor het eerst gepubliceerd op 27 april 2003. Ondanks het feit dat metal m’n cd-speler dan wel mp3-speler weinig bevolkt, vind ik het nog steeds een goed album. Vanwege het effect van bepaalde quotes, heb ik de tekst in het Engels gelaten.

Already written off by many fans, yet Ministry dares to produce another album after the last two weren’t exactly “well received”. But now that songwriter Al Jourgensen is clean, we don’t need drugs anymore to sharpen you up and make you ready for a bit of the old Ultra-Violence. Ministry’s latest effort, Animositisomina, is enough. Ministry was one of those groups during the late eighties / begin nineties that brought industrial metal to the attention to the bigger public. With classic albums such as The Land Of Rape And Honey, The Mind Is A Terrible Thing To Taste and the hostile & aggressive Psalm 69 – the latter probably being equally important to the genre as Nine Inch Nails’ Pretty Hate Machine – Ministry reached its peak. Drugs abuse and the spreading the musical inventiveness of Al Jourgensen and Paul Barker out over numerous side-projects with often hilarious names such as The Revolting Cocks, 1000 Homo DJs, Buck Satan and Pailhead made Ministry but a shadow of what it was. Their later albums became a copy of their earlier work, and thus many people though the band was more or less dead.

Although I can’t deny that Animositisomina (which is the word animosity spelled forwards and backwards, minus the “y”) isn’t exactly groundbreaking, this new work purred away real horrorshow. A nice warm vibratey feeling all through your guttiwuts. The band still has the energy to put the harsh and raw metal riffs, characteristic filthy vocals and almost danceable industrial rhythm patterns together and actually make it listenable. You can feel the anger and the hatred inside these men coming through your speakers.

It already starts with the hard title track Animosity, almost similar to what Ministry did a decade ago: catchy riffs, pounding beats and raw vocal lines. The opening riff on the short second track Unsung is incredible. It was like for a moment, O my brothers, some great bird had flown into my room and I felt all the malenky little hairs on my plott standing endwise and the shivers crawling up like slow malenky lizards and then down again. The enormous dirtiness of this track is putting the beautiful chorus with the clean vocals in the spotlight. The following Piss and Lockbox have an impact like you’ve been beaten up with a baseball bat. The fifth track, Broken, might as well be one of the best tracks Ministry has brought forward. Oh bliss, bliss and heaven. Oh it was georgeousness and georgeosity made flesh. It was like a bird of rarest spun heaven metal, or like silvery wine flowing in a spaceship gravity all nonsense now as I slooshied I knew such pretty tunes. That the brilliance of old classics such as Just One Fix and Jesus Built My Hotrod shines through is as clear as an unmuddied lake. As clear as an azure sky of deepest summer.

The album goes on. With the cover of Magazine’s The Light Pours Out Of Me and the strong Shove influences such as Jane’s Addiction and Joy Division are not forgotten. Toying with the stereo sound in the beginning of Impossible, Ministry blasts off the listener to another dimension when the song starts for real. This track rocks. The sounds are real horroshow, you could slooshie the screams and moans very realistic. Ministry is angry and full of energy and inspiration, and you will feel it to the bone. The noisy Stolen and the long instrumental Leper end the album in a way they did more than ten years ago.

As Ministry’s ninth studio album, I feel that Animositisomina stands out as one of the strongest outputs of this band. Ok, the surprise factor and the innovation are gone but what would you expect in these days? It certainly won’t set new standards in the genre but I don’t think many albums do nowadays. This piece certainly deserves more praise than it got in the media so far, who only seem to look back. Ministry looks forward and made the industrial metal album for the new millennium. Ministry is cured all right.

Some citations brutally stolen from the movie A Clockwork Orange and used without permission. Ha!