Maand: augustus 2011

The War On Drugs – Slave Ambient

Stel jezelf eens voor. Ergens in Amerika, achter het stuur van een roestige Cadillac, de blik op het lege asfalt gericht. Het beeld vervormd door de droge hitte. Wind door de haren. Een gevoel dat Amerikanen zouden omschrijven als “onafhankelijk” en “rock ‘n’ roll”. Welnu, voor dat gevoel hoef je helemaal niet meer naar de andere kant van de wereld te reizen. Slave Ambient, het tweede volledige album van The War On Drugs, geeft precies hetzelfde euforische gevoel van over highways denderende vrijheid. Voor je het weet ben je slaaf van die vrijheid. Want Slave Ambient voedt onbegrensd de behoefte meer kilometers te maken.

Waar de verslavende factor precies vandaan komt, is moeilijk te zeggen. The War On Drugs strooit dan ook met allerlei invloeden. Stompende rock, de sound afkomstig van Amerikaanse songwriters als Dylan, Springsteen en Young en country vind je er in terug. Er is ook iets moderns aan, een industriële revolutie in de Americana. Metersdikke lagen synthesizers en orgels zorgen voor een koortsachtige warmte en in de drumpatronen van Mike Zanghi (The Violators) zijn zelfs motorik en kraut ritmes te herkennen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Baby Missiles (die kippenvel bezorgende harmonica!) of Come To The City.

De teaser EP Future Weather deed heel even vermoeden dat The War On Drugs weer twee goede liedjes op een album ging zetten en voor de rest aan het experimenteren zou slaan. Slave Ambient overtreft wat dat betreft alle verwachtingen; er staan alleen maar hits op. Dat “ambient” in de titel is dan ook alleen maar in de achtergrond terug te horen, of het moet te maken hebben met de authentieke laidback sfeer. Frontman Adam Granduciel is hier duidelijk op z’n gemak, en dat terwijl het schrijven ervan toch een aantal jaren in beslag nam. Het zal de lucht zijn in Philly.

Tsja, The War On Drugs was toch altijd “de band waar Kurt Vile in speelde”. Wat ik allang wist, wordt met Slave Ambient op uitmuntende wijze bevestigd: de band is ook zonder hem in staat een geweldig album neer te zetten dat zich met groots gemak aansluit bij de coolste platen van het jaar. Een hedendaags rock ‘n’ roll monument. Aanschaffen dus, die hap. En ik hoop jullie in september allen naast mij vlak voor het podium te zien staan, die maandag op het Incubate festival.

Wooden Shjips – West

De infantiele manier waarop de titel van het album op de hoes wordt uitgebeeld, zullen we dit viertal uit – goh – San Francisco maar vergeven. De heren van Wooden Shjips houden het nu eenmaal graag simpel. Op West valt dan ook slechts een stabiele, licht stijgende lijn te bespeuren ten opzichte van de twee voorgaande albums. Albums waarop een fuzzy, noisy gitaargeluid, groovende psychedelische stoner en een eentonig drammend Hammondorgel centraal staan.

Op dit derde volwaardige album heeft Wooden Shjips voor het eerst in het bestaan in een studio en met een producer gewerkt. Gelukkig is er van het smerige, krakende geluid veel overeind gebleven. Alsof de gitaren zich met veel geweld een weg moeten banen door de met Woodstockmodder verstopte luidsprekers. Wel komen door de professionele productie de invloeden beter naar voren. Denk aan Spacemen 3, misschien zelfs The Velvet Underground of The Doors (wat betreft vocalen, vooral). Inderdaad, vervlogen tijden en drugs spelen al dan niet bewust een prominente rol in de muziek van Wooden Shjips.

Rock is eigenlijk maar een rare benaming voor een muziekgenre, maar hier ontkomen we er niet aan. Wooden Shjips speelt het. Een compromisloze en lazy versie, in het hier en nu, met een eeuwigdurende knipoog richting de sixties. En het klinkt geweldig! West ligt vanaf aanstaande maandag in de winkels (behalve in Engeland).

Memoryhouse – The Years

Over een maandje zal Sub Pop Records The Years van Memoryhouse uitbrengen op cd en 12” vinyl. Niets bijzonders, ware het niet dat diezelfde ep al meer dan twee jaar geleden gratis op het internet verscheen. Het is daarom een prachtvoorbeeld van hoe een artiest door het internet verspreid is geraakt en vervolgens dermate veel lof mag ontvangen dat een label er heil in ziet om nummers die iedereen op zijn pc heeft staan alsnog in een tastbare editie uit te brengen.

Memoryhouse verdient het. Evan Abeele (muziek) en Denise Nouvion (zang) vormen dit duo uit het zuiden van Ontario, dat met haar regelmatig met muziek aangevulde Tumblr veel sympathie weet op te wekken. Zo ook met de muziek: dromerige, zweverige pop met een iele, engelachtige zang, zwemmend in echo’s en lome keyboardklanken. The Years ademt nostalgie, maar laat ook een moderne kant zien, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Teen Dream van Beach House.

The Years is voor de gelegenheid wel opgepoetst, opnieuw opgenomen en bevat bovendien twee nieuwe nummers: Modern, Normal en Quiet America. Deze “heruitgave” heeft dus wel degelijk een meerwaarde. Waar ik het echter niet mee eens ben, is dat dit ten koste is gegaan van het warme intermezzo The Waves. Gezien de toch al korte speelduur kan ik geen goede reden voor bedenken voor het weglaten hiervan. Misschien wordt deze bewaard voor het eerste volledige album, dat al voor mei was aangekondigd, maar zoals het zich er nu naar laat uitzien nog even moet “rijpen”.

De gratis digitale versie van The Years is inmiddels van de bandcamp pagina verdwenen, maar eerdergenoemde Modern, Normal en Quiet America zijn al wel te downloaden. Voor die laatste maakte Jamie Hardley recentelijk een rustgevende video met Denise Nouvion zelf in de hoofdrol.