Zoekresultaten voor:

Stadsleven

Leven in de stad: minstens de helft van de wereldbevolking is er mee bezig. De meesten vrijwillig. Uit angst om van de mentale landkaart te verdwijnen wanneer op het platteland wordt geleefd, bang voor het gebrek aan moderne uitvindingen die het leven er nog nuttelozer op maken, de verslaving aan een gecontroleerd en voorspelbaar leven zonder verrassingen. Existentie in de metropool. Dat is zeker in Brussel – de lelijke eend van België, de stuurloze en grauwe immigratiestad die Walen en Vlamingen splijt en toch bijeen houdt – geen pretje. De tranen der acacia’s speelt zich wat mij betreft dan ook in een andere plaats af. Daadwerkelijk is een dergelijk vervuilde bak ellende wonen, moet haast wel het meest pessimistische en hopeloze in iemand naar boven brengen. Brusselaar Bram Devens (met de gitaar vast noemt men hem Ignatz) weet dat gevoel ook nog eens op vinyl vast te leggen.

I Hate This City is de titel van de nieuwste plaat van Ignatz. Voor het gemak ga ik er maar even van uit dat hij nog steeds in Brussel woont en niet op het platteland, anders zou dit stukje nergens over gaan. Maar waar gaat de muziek van Ignatz eigenlijk over? Blues zeggen ze, waarschijnlijk vanwege het feit dat die muziekstijl geboren is om lijden uit te drukken. Aan de andere kant is blues herkenbaar aan de ritmiek en akkoorden, en daar breekt Ignatz op gewelddadige wijze met de traditie.

De tien composities lijken elk motorisch gestoord te zijn, aritmisch voortkabbelend door een bruinzwarte laag bluesmodder. Wil Ignatz de luisteraar moedwillig het leven zuur maken door oeverloos de snaren van zijn gitaar aan te raken op het moment dat je het niet verwacht? Moet dat nou, die overstuurde orgeltjes die klinken alsof de bejaarde buurman voor het eerst in zestig jaar weer de toetsen beroerd? Is het expres, dat de opnames klinken naar een dronken jamsessie in een openbaar toilet? Het zijn retorische vragen voor wie reeds bekend is met de vaandeldrager van de Belgische droneblues. Het maakt dat zijn albums blijven boeien en qua originaliteit niet snel worden ingehaald door genregenoten, al dan niet afkomstig van het platteland.

Met een speelduur van nog geen veertig minuten is I Hate This City de meest compacte plaat van Ignatz tot nu toe. En wanneer we nog eens een oude plaat van hem ernaast leggen, komen we tot de ontdekking dat ergens tussen die lagen ruis en bewust weggemoffelde geluiden iets te vinden is wat voor “liedje” zou kunnen doorgaan. Dance For Two Hundred (Or A Drink) is voorzien van meeslepend, met miserie doordrenkt getokkel, niet lang daarna passeert de naald het bijna swingende “I Hate This City” Boogie. Meer dan tevoren houdt de onverstaanbare zang – hulpkreten in het luchtledige – van Bram Devens de nummers bijeen, maar ook bij instrumentaal gedwarrel blijft de herkenbaarheid en uniciteit moeiteloos overeind.

De mens is van nature een zoön politikon en kan alleen in een polis-gemeenschap zijn volmaaktheid vinden. Een stad biedt misschien wel daarom de beste mogelijkheden tot ontwikkeling, groei en inspiratie. Bram Devens heeft zichzelf wel flink lopen pesten door in Brussel te blijven wonen, maar dat heeft wel het beste in hem als muzikant naar boven gehaald. I Hate This City, ik houd ervan.

Kraak festival 2010

Op 6 maart is het weer zover: het jaarlijks terugkerende Kraak festival. Voor de 12e editie wijkt het bescheiden feestje voor de avant-garde muziekliefhebber uit naar Aalst, in de plaats van Brussel. Ondanks deze verandering van locatie, weerhouden logistieke problemen mij opnieuw aanwezig te zijn. De beweegreden om er dan toch een stukje over te typen is het feit dat er in het programma altijd weer een paar juweeltjes te ontdekken zijn. Zo doken tijdens het doorspitten van de line-up in 2009 zomaar Wavves en Köhn vanuit het niets mijn hitlijsten binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de almachtige Kurt Vile, die sinds deze blogpost nog steeds niet onttroond is als mijn favoriete artiest van het moment.

Het Kraak platenlabel, waaromheen dit festival wordt gebrouwd, staat bekend om zijn eigenzinnige keuzes in artiesten en acts. Het zal menigeen dan ook niet verbazen dat het programmaboekje er een tikkeltje anders uitziet dan het schema van Pinkpop. De eerste editie van dit decennium haalt onder andere fluxusavantgarde, etnofieldrecordings, improv, new age, avant-pop en no-fi punk naar het beloofde land voor de experimentele muziekliefhebber. Als vanouds is er een combinatie van nog te ontrafelen hypes en gevestigde geniesoldaten.

In de twaalf uur dat het festival duurt, komt onder andere het Noord-Engelse Bong voorbij. Een goed gekozen naam, want luisteren naar de doom van dit viertal levert je geheid een trip op. Dreigende uitgesponnen drones à la Sunn O))) worden aangevuld met trage drums en Indiase instrumenten zoals een sitar en een shahi baaja. Je moet het maar verzinnen. Voor betoverende psychedelica is men op 6 maart sowieso aan het goede adres, mits natuurlijk aankloppend bij Netwerk. Het duo Peaking Lights is daar ook weer bewijs van. Een rommelige maar bezwerende combinatie van kraut, potten- en pannennoise en jaren zeventig lsd-muziek.

Voor wat minder zware kost kan men bij Lieven Martens terecht. Onder de naam Dolphins Into The Future leidt deze Belg de luisteraar ver omhoog naar verlichtende new age collages, dat ondanks deze omschrijving een stuk meer magisch klinkt dan de gemiddelde Kruitvat cd. Te ontspannen? Dan is Voice Of The Seven Thunders wellicht iets. De psychacidrock van Rick Tomlinson grijpt veel terug naar de jaren zeventig, maar heeft ook diverse wereldse invloeden. Alsof Comets On Fire in een Turks theehuis staat te spelen.

De vervormde etnische fieldrecordings van Harappian Night Recordings heeft afgezegd voor het festival, maar vervanger Donato Epiro doet er met zijn rituele folkdoom niet voor onder. Als een door de wereld reizende medicijnman strooit deze Italiaan met middeltjes waarvan je nog nooit hebt gehoord. Enigszins vergelijkbare folk, doch meer rustiek en lieflijk, komt van het vanuit Amsterdam opererende collectief The Wolf, Death & The Acorn. Het is de soort van folk dat klinkt bij een geestenverdrijvend ritueel in een donker bos. Nog meer folk, maar nu met een hoger popgehalte, komt van The Doozer. Deze beste man heeft op het gehoor net iets te goed naar het drugsgebruik van zijn landgenoot Syd Barrett gekeken, maar verder staat een doorbraak hem nergens in de weg.

Punk? Punk! Noteer maar vast, de geflipte wijven van Pens behoort tot het beste wat melodische no-fi versie van dit genre op dit moment te bieden heeft. Voor diegenen die wat meer decennia hebben meegemaakt, zal The Homosexuals bekend in de oren klinken. Deze postpunkterrorband uit de late jaren zeventig is als herboren en zal live een onvergetelijke indruk achterlaten. Dat brengt ons meteen bij een aantal oudgedienden, waaronder Strapping Fieldhands. Wie dacht dat men in 2003 verlost was van deze compromisloze no-wave indieband, heeft het laatste van de groep uit Philadelphia nog niet gezien. Dan hebben we nog Bill Orcutt, een punknoisepionier (zie Harry Pussy) die nu experimenteert met een krakkemikkig akoestisch gitaar en keelgeluiden.

De Japanse Yoshi Wada loopt ook al wat langer mee en hoewel punk niet zijn terrein is, zijn de muziekinstallaties en composities van zijn hand grote doe-het-zelf-mentaliteit en is de man wars van trends. Verwacht geïmproviseerde, minimale drone-achtige ambient. Speciaal voor dit festival componeerde hij een nieuw stuk. Morphogenesis gaat nog een stap verder wat improvisatie betreft. Deze groep muzikanten, gestart begin jaren tachtig, maakt veelal met zelfgemaakte instrumenten onnavolgbare elektroakoestische klanken, als een geraffineerde muzikale reis zonder einddoel. Misschien komen we op die trip nog wel Bugskull tegen. Deze Amerikaan knipt en plakt op een pure, lo-fi manier tapeloops, samples en ambientgitaarpop aan elkaar.

Ondanks dat hij moest afzeggen voor dit festival, wil ik Marc Richter a.k.a. Black To Comm toch nog even noemen. Zijn recente Alphabet 1968 LP is namelijk een briljante mengelmoes van allerlei spontane geluiden, die laagje voor laagje op elkaar zijn gezet met als resultaat een samenhangend, neoklassiek, minimaal elektronica album. Mocht de bezoeker het even allemaal niet meer weten, dan kan deze zich nog vergapen aan diverse films van onder meer de UNiversal Articulate Interdimensional Understanding of Science -groepering.

Tickets, carpool en couchsurfing via de site. Ach, gaf het Kraak label maar eens een keer een dikke fuif bij mij om de hoek…

Heaven & Hell

Recentelijk mocht ik de EP Florine van Julianna Barwick aan mijn collectie toevoegen. Spijt heb ik daar allerminst van. Julianna Barwick komt uit Brooklyn en is opgegroeid met de Christelijke kerk en de daarbij behorende a capella zang, iets wat als een rode draad door haar muziek loopt. Barwick laat op goddelijke wijze haar prachtige stem en allerhande elektronische instrumenten (zoals looppedalen, piano en keyboard) samensmelten tot een paradijselijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “de troetelbeertjes die de liefde bedrijven”.

Op Florine, door Barwick zelf uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende zanglijnen en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van canto, nevelige ambient bijklanken er roept titels als Sunlight, Heaven erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Julianna Barwick de schoonheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende vocalen wekken een beleving op die je ver boven het aardse brengt. Veel dichter bij de hemel kun je niet komen.

Recentelijk mocht ik de LP De Gek van Hellvete aan mijn collectie toevoegen.  Spijt heb ik daar allerminst van. Hellvete komt uit België en is opgegroeid met het Vlaamse Funeral Folk collectief en het daarbij behorende Silvester Anfang, iets wat als een rode draad door zijn muziek loopt. Hellvete laat op satanische wijze zijn duister getokkel en allerhande traditionele instrumenten (zoals banjo, fluit en charango) samensmelten tot een monsterlijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “Beëlzebub en Succubus die sodomie bedrijven”.

Op De Gek, door het Kraak label uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende folk en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van drones, nevelige ambient bijklanken en roept titels als Vleermuisarmen erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Hellvete de lelijkheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende drones wekken een beleving op die je ver onder het aardse brengt. Veel dichter bij de hel kun je niet komen.