Tag archieven: Not Not Fun

Dylan Ettinger – Lifetime Of Romance

Twee jaar geleden maakte Dylan Ettinger met New Age Outlaws furore onder de liefhebbers van kosmische synthesizermuziek. Het album bracht langzaam vervormende analoge klanken en referenties als Tangerine Dream, Kraftwerk, Klaus Schulze en Moroder samen. Daarmee nestelde hij zich in een genre waarin het verdomd lastig is om jezelf te onderscheiden, en te vernieuwen. Met zijn nieuwste album Lifetime Of Romance gaat hij die uitdaging op moedige wijze aan.

In plaats van door te stomen op de vertrouwde, minimalistische ambient toer, neemt Ettinger een afslag die ik niet had verwacht. Hij rijdt een donkere, druipende steeg in waar gothicachtige figuren zich ophouden en hun rammelende, met new wave overgoten synthpop afspelen. Wat hierin misschien wel het meeste bijdraagt, is de toevoeging van vocalen. Voorzien van een voordracht waarbij Joy Division en John Maus niet ver weg zijn, ademt Lifetime Of Romance het begin van de jaren tachtig. Verder opdoemende herinneringen aan Cabaret Voltaire en The Human League gooien de luisteraar daadwerkelijk dertig jaar terug in de tijd. De muziek van Ettinger gaat daarbij juist tien jaar vooruit.

Het album heeft volgens de artiest een heus concept: zijn persoonlijke falen in relaties, altijd mispakken bij de vrouwen, en een algeheel laag zelfbeeld. Zoiets is in teksten nog wel makkelijk uit te dragen, maar met analoge synthesizers (hij heeft onder andere een Moog Rogue, Alesis Micron en een Dave Smith Prophet ’08 in bezit) een stuk lastiger. Door ze afstandelijk en industrieel te laten klinken en gedesinteresseerd de zanglijnen te negeren, weet hij toch zijn gewilde concept enigszins uit te dragen.

Dylan Ettinger heeft met Lifetime Of Romance een gevarieerd elektronisch popalbum gemaakt, dat duidelijk naar de eighties teruggrijpt. Door vast te houden aan het analoge instrumentarium en typische korrelige productie behoudt hij toch zijn eigen stijl. En dat mag je gerust een prestatie noemen. Ik had mezelf al van te voren verenigd met een album dat op dezelfde voet als New Age Outlaws verder ging, maar dit is beter. Doe er je voordeel mee. Lifetime Of Romance is zeer binnenkort verkrijgbaar op lp en cd via Not Not Fun.

Maria Minerva

Er lopen vreemde mensen rond op de wereld. De nu 23-jarige Maria Minerva uit Tallinn, Estland is er zo eentje. Toch is ook die ene vervelende reclameslogan van dat gore frisdrankmerk van toepassing. Want de avant-garde pop van deze dame, vandaag de dag studerend in Londen, smaakt erg lekker. Neem nu de aan het begin van de lente verschenen cassette Talinn At Dawn. Of beter nog, het onlangs verschenen album Cabaret Cixous, haar eigenlijke debuut.

Maria klinkt als een typische slaapkamermuzikant: goedkope riedeltjes bespeeld vanaf nog goedkopere keyboards, de drumpatronen daarnaast uit een MS-DOS computer toverend. Dromerig lijkt ze de microfoon toe te zingen met het gebruikte kussen nog tegen haar mond geplakt. De eurohouse en belegen electro invloeden die zo nu en dan terug te horen zijn, zullen ongetwijfeld te maken hebben met haar afkomst en de tijd waarin ze is opgegroeid. Lo-fi is het ook natuurlijk, een trendy term tegenwoordig, maar oh zo toepasselijk bij haar muziek. De soms onbeholpen manier waarop haar muziek is geproduceerd is gewoon geweldig charmant.

Hoogtepunten op het gloednieuwe Cabaret Cixous (een verwijzing naar Hélène Cixous?) zijn onder andere Pirate’s Tale en Laulan Paikse Kaes. De eerste die ik noem bezit werkelijk een bijzonder aanstekelijk en origineel ritme, aangevuld met spacey new age klanken en haar sensuele stem die daaromheen kronkelt. Maria Minerva zingt geen enkel moment in de maat, maar ze likt al echoënd met haar geile gezang onweerstaanbaar aan de oren van de luisteraar. Laulan Paikse Kaes is wat minder samenhangend, een collage vormend van invloeden uit 90’s hiphop, rave en ambient, waar ze kinderlijk brabbelend over heen loopt te kreunen. Zo gemakkelijk, en toch zo heerlijk.

Cabaret Cixous is als een verfrissende waterballon in je nek tijdens een vervelende hittegolf. Is het niet cool dat je met de meest onoriginele elementen uit het verleden één van de meest originele artiesten van nu kunt zijn? Oh ja, het album komt uit bij Not Not Fun, je weet wel, het label waar ik bijna dagelijks reclame voor lijk te maken.

Jonas Reinhardt

Is het een synthesizer? Een gitaar? Buitenaardse geluiden? Nee, het is het nieuwe album van Jonas Reinhardt, Music For The Tactile Dome. Een kleurrijke, zo is af te lezen aan de hoes. Nadere inspectie vertelt dat deze plaat weer bol staat van uiterst verfijnde sciencefiction elektronica, dat tevens een hoop nostalgie herbergt.

De naam suggereert anders, maar Jonas Reinhardt is een heuse band uit San Francisco, onder aanvoering van Jesse Reiner. Dat het eerder doet denken aan een Duitser in de eerste persoon, heeft vooral te maken met de invloeden uit de jaren zeventig krautrock en van ambientpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. De muziek van Jonas Reinhardt leunt namelijk sterk op hypnotiserende drugssferen en een analoge instrumentatie, al dan niet met toetsen, die de (Europese) elektronica uit die tijd kenmerkte.

Voorganger Powers Of Audition was duidelijk meer bandgericht: drums, ritmes, en een vol geluid met gitaar en bas zorgde voor een overweldigend en energiek album. Music For The Tactile Dome is daarentegen gemaakt voor de koptelefoon. Diep liggende details in de mix zijn anders niet aan de oppervlakte waar te nemen, overrompeld door de golven uit de ouderwetse synths. Met Smokey Jotus en Hander Zader heeft het album nog wel twee groovende tracks, wat zoveel betekent dat er zeven lichtere (lees: niet beat-georiënteerde) nummers op staan, gevuld met langzaam bewegende kosmische wolken van warme psychedelica. To Lord Eminence en het rondtollende Arise Tempi zijn hierin favorieten.

Jonas Reinhardt – Eos, The Dawn

Ondertussen voel ik mij wel een beetje een wandelend reclamebord voor Not Not Fun (onbetaald nog wel), maar zolang het paar achter het label constant puike releases blijft uitspuwen hoor je mij nog niet om een loonsverhoging vragen. Om nu in ieder bericht te concluderen dat deze plaat ook weer rijp is voor mijn jaarlijst wordt misschien een beetje storend. En toch, om mijn enthousiasme uit te drukken: na Peaking Lights heeft nu ook Jonas Reinhardt zicht op een mooi plekje.