Tag archieven: pop

Eleanoora Rosenholm

Ergens in het oosten van Finland ligt het dorpje Lampila, waar in het begin van de twintigste eeuw een groot aantal brute moorden zouden hebben plaatsgevonden. De vermeende dader zou de huisvrouw Eleanoora Rosenholm zijn, althans als we de leden van de gelijknamige band moeten geloven. Waarschijnlijker is dat het project van Noora Tommila, Pasi Salmi and Mika Rättö (ook bekend van Circle) dit personage zelf verzonnen hebben, dat als een symbool verbonden is aan de dramatische, donkere en vooral mysterieuze muziek. Vorige week werd het derde album Hyväile Minua Pimeä Tähti uitgegeven door het evenzo bijzondere label Fonal.

Hoewel Eleanoora Rosenholm misschien wel de meest toegankelijke act op het Finse label is, zal menig recensent een zware dobber hebben aan het omschrijven van de muziek. Ergens waar pop ophoudt en exotische klanken uit de folk samensmelten met ‘80s electro en een nog te componeren soundtrack voor een duister sprookje dekt de lading ook niet helemaal. Zangeres Noora zingt als een Sirene: prachtig en aanlokkelijk, doch uiteindelijk dodelijk. Meer nog dan op de twee voorgangers weet de band de fascinerende belevingswereld van de door haar gecreëerde moordenares een kleurrijke muzikale omranding mee te geven, die verrassend genuanceerd wordt gebracht.

In een fictieve afscheidbrief schrijft Eleanoora Rosenholm over de sterren, en dat ons tragische lot daar in staat geschreven. Ik hoop niet dat dit betekent dat Hyväile Minua Pimeä Tähti tevens het afscheid van de band is. Na beluistering en daarop volgende betovering wil je namelijk alleen maar meer.

De Subjectivisten

Sinds kort zijn enkele schrijfsels van mijn hand ook te vinden op de site van De Subjectivisten. Een Nederlandse website, eind 2001 opgericht door Ariën Rasmijn, waarbij het “persoonlijke” in de popjournalistiek centraal staat, aldus Wikipedia. Ik voelde mij al jaren thuis op de website vanwege de stijl waarin geschreven werd. Die is heel divers, omdat iedereen zijn eigen draai aan de term “subjectivisme” geeft. Bovenal druipt de liefde dan wel obsessie voor muziek (ook films, cultuur) bij de schrijvers ervan af. Zonder concessies.

Tussen de vele (voormalige) schrijvers kom ik veel bekenden tegen: Theo Ploeg, Guuz Hoogaerts, Martijn Busink – collega ten tijde van MusiqueMachine – en Jan Willem Broek, om maar eens een kleine selectie op te dreunen. Met gepaste trots doe ik daarom in ieder geval mee met Het Schaduwkabinet, een wekelijks terugkerend overzicht van de beluisterde platen door middel van een korte recensie, of eerder een impressie. Tussendoor kan men er van alles tegenkomen: recensies, terugblikken, zomaar een filmpje of serieuze opinie. Maar altijd subjectief.

Wat ik met het schrijven voor De Subjectivisten wil toevoegen, aangezien op deze site ook al over muziek wordt getypt, en bovendien met dezelfde vrijheid? Afwisseling misschien, maar vooral inspiratie opdoen door je in een groep te begeven met andere liefhebbers. Schaduwkabinet week 35 staat hier, week 36 hier. Een betoog over de 4-cd box van Motorpyscho’s Timothy’s Monster uit deze zelfde digitale pen is alhier te lezen. Update your bookmarks, zou ik zeggen!

Een vallei vol ultrahits

Richard Youngs, geboren en getogen in Hertfordshire maar nu residerend in Schotland, is een veelzijdig artiest. Dat wordt wel van meer muzikanten gezegd, maar de Brit heeft als geen ander bruggen gebouwd tussen stijlen, instrumenten, platenlabels en samenwerkingen. De laatste jaren wordt zijn muziek gekenmerkt door geïmproviseerde elektronica, met Youngs’ kenmerkende stem als middelpunt. Maar wat gebeurt er wanneer compagnon van het eerste uur Andrew Paine hem vraagt eens een keer een “fatsoenlijk pop album” te maken?

Het resultaat, genaamd Beyond The Valley Of Ultrahits, werd vorig jaar door Sonic Oyster Records op een gekopieerde cd getoond aan de wereld. Zij het zeer beperkt, want de originele twee edities telden bij elkaar niet meer dan tweehonderd exemplaren met een goedkoop geel papiertje als identificatie. Gelukkig tilde – wederom – het internet deze plaat naar een ietwat groter publiek. Een publiek dat zo enthousiast werd dat het label Jagjaguwar er wel brood in zag om dit album van een fraaie vinyl release te voorzien. En zo geschiedde.

In hoeverre er van “popmuziek” gesproken kan worden hangt in het geheel af van de fantasie van de luisteraar. Het blijft immers wel Richard Youngs. De structuren van de songs zijn bij nadere bestudering wel degelijk meer gerelateerd aan iets wat voor populaire muziek moet doorgaan dan zijn andere veeltallige werken. Opener The Valley In Flight zou best een dancetrack kunnen zijn, ware het niet dat een compulsieve drang naar het onorthodoxe dit nummer – en eigenlijk het hele album – naar de ondergrond trekt. Pas echt goed op dreef komt Youngs op Like A Sailor en Collapsing Stars, waarin hij als een “contemporary” David Bowie, dreinend en mijmerend, diep weet te ontroeren.

Beyond The Valley Of Ultrahits bevat tien nummers en klokt net over het half uur, zoals het een pop album betaamt. In elk van de tien is echter een cryptische factor te vinden in de vorm van op de achtergrond opererende geluiden die niet direct zijn thuis te brengen. De zeer subtiele noise- en elektronica effecten die Youngs inbrengt zorgen ervoor dat deze LP langer houdbaar is dan de volksgezondheid zou willen toestaan. Het album is dan ook erg gevarieerd. Dikke keyboardlagen (Sun Points At The World), akoestische jams (Summer Void), gitaarelektronica (Radio Innocents) of het op percussie gebouwde Oh Reality; hij brengt het feilloos allemaal bij elkaar.

Is Beyond The Valley Of Ultrahits geslaagd als pop album? Geslaagd als album, in elk geval. Maar ik val in herhaling. Bij het presenteren van mijn jaarlijst 2009 viel deze zelfde plaat net buiten de boot. Grote kans dat Richard Youngs dit jaar de beste tien platen niet weet te ontlopen. Hij speelt zaterdag 18 september op het Incubate festival in Tilburg. Raden wie je daar tegen komt.