Tag archieven: psychedelica

Ganglians – Still Living

Op het Le Guess Who festival vorig jaar viel mij al op dat Ganglians zonniger klonk dan ze zich voordoen op het album Monster Head Room (en dat in november). Althans, dat probeerden ze, want tijdens het optreden ging er van alles mis, vooral op technisch gebied. Toch was dit een teken aan de wand dat een vervolg minder “rock” en “lo-fi” zou worden, en wat meer “pop” en “surf”. Ja, ook de heren van Ganglians worden blijkbaar ouder, al zijn ze volgens de titel van het nieuwste werk nog Still Living.

De dubbele lp staat in het teken van harmonieuze samenzang, zomerse melodieën en aanstekelijke pop met een scherp randje. Waar hebben we dat eerder gehoord? Het gehele jaar worden we werkelijk overspoeld met platen die met diezelfde middelden (of andere) een loom, zomers gevoel door je strot willen duwen. De meeste bands vallen daarbij teveel in herhaling, of verdrinken in een zee van zoetsappigheid en overproductie. Er wordt angstvallig en te geforceerd teruggegrepen naar lang vervlogen tijden, het zogenaamde nostalgiegevoel. Ganglians niet. Natuurlijk zijn daar de Beach Boys-verwijzingen, maar de kwaliteit van de drugs in Californië is in de loop van de jaren flink gestegen: de dosis psychedelica is op het randje. De band lijkt soms bewust foutjes te maken, al verdwijnt veel onder de deken van de galmende en ruisende productie. Voor sommigen een minpunt, voor mij de reden om Still Living aan te schaffen en de Fleet Foxes te laten liggen.

Toch weet Ganglians ook fris te klinken. Hitsongs als Sleep en Jungle zijn onmiskenbaar de soundtrack voor een lange vakantie aan de surfvriendelijke Westcoast; niet te complex (hoewel de teksten heel wat hoofdbrekens kunnen kosten) en met een heerlijk catchy refrein. De overige tien nummers liggen in het verlengde daarvan, experimenterend met de hoeveelheid gitaren, synthesizers en reverb. Eindelijk een album dat de cocktails onder de palmboom eens echt goed laat smaken! Still Living is vanaf vandaag verkrijgbaar via Souterrain Transmissions.

Wooden Shjips – West

De infantiele manier waarop de titel van het album op de hoes wordt uitgebeeld, zullen we dit viertal uit – goh – San Francisco maar vergeven. De heren van Wooden Shjips houden het nu eenmaal graag simpel. Op West valt dan ook slechts een stabiele, licht stijgende lijn te bespeuren ten opzichte van de twee voorgaande albums. Albums waarop een fuzzy, noisy gitaargeluid, groovende psychedelische stoner en een eentonig drammend Hammondorgel centraal staan.

Op dit derde volwaardige album heeft Wooden Shjips voor het eerst in het bestaan in een studio en met een producer gewerkt. Gelukkig is er van het smerige, krakende geluid veel overeind gebleven. Alsof de gitaren zich met veel geweld een weg moeten banen door de met Woodstockmodder verstopte luidsprekers. Wel komen door de professionele productie de invloeden beter naar voren. Denk aan Spacemen 3, misschien zelfs The Velvet Underground of The Doors (wat betreft vocalen, vooral). Inderdaad, vervlogen tijden en drugs spelen al dan niet bewust een prominente rol in de muziek van Wooden Shjips.

Rock is eigenlijk maar een rare benaming voor een muziekgenre, maar hier ontkomen we er niet aan. Wooden Shjips speelt het. Een compromisloze en lazy versie, in het hier en nu, met een eeuwigdurende knipoog richting de sixties. En het klinkt geweldig! West ligt vanaf aanstaande maandag in de winkels (behalve in Engeland).

The Flaming Lips & Lightning Bolt

Ik vind The Flaming Lips een leuke band. Ik vind Lightning Bolt een nog leukere band. Dus toen Wayne Coyne van eerstgenoemde aankondigde dat de twee gingen samenwerken, kneep ik eens even goed in mijn arm. Is het echt waar? Jawel, diezelfde Coyne toonde op twitter de hoes die de 12” zou moeten omsluiten. Waar en wanneer die fysieke editie is te krijgen is nog niet bekend, maar alle vier de nummers zijn al wel op het internet te streamen, en er is zelfs al een videoclip van I Want To Get High But I Don’t Want Brain Damage opgedoken.

Na wat meer toegankelijke albums in de eerste helft van het vorige decennium, hebben The Flaming Lips de gekte vandaag de dag weer helemaal terug gevonden. Een compleet Dark Side Of The Moon cover album, samenwerkingen met onder andere Neon Indian en Prefuse 73, muziek op usb sticks verpakt in een gummischedel en in een foetus van gelatine, een twaalfdelige symfonie voor mobiele telefoons, et cetera. Voor 2011 hebben ze beloofd iedere maand iets nieuws te laten horen; vooralsnog zijn ze goed op weg. Op de A-zijde van deze 12”, The Flaming Lips With Lightning Bolt, laat de band hun toch wel kenmerkende psychedelische rock de vrij loop, een avontuurlijker geluid creërend, balancerend op het randje van gek en geniaal.

De noiserock van het duo Lightning Bolt staat doorgaans garant voor een prettige gehoorbeschadiging. Op de B-kant (Lightning Bolt With The Flaming Lips) laten ze inderdaad de oren flink wapperen, de gitaren als een handvol gruis tegen de pars petrosa gedrukt. NASA’s Final Acid Bath klinkt inderdaad als een boze afscheidsbrief, waar The Flaming Lips dan nog een drupje melancholie willen laten doorklinken. Het destructieve geluid van Lightning Bolt voert gelukkig wel de boventoon, het ene psychedelische patroon onbesuisd in de andere laten overlopend.

Dit zal zeker niet het laatste wapenfeit van The Flaming Lips zijn dit jaar. Ik hoop dat dit ook zal gelden voor Lightning Bolt. Voor nu vermaak ik mij prima met deze vier explosies van ongeremde zotheid.