Jaar: 2010

Heaven & Hell

Recentelijk mocht ik de EP Florine van Julianna Barwick aan mijn collectie toevoegen. Spijt heb ik daar allerminst van. Julianna Barwick komt uit Brooklyn en is opgegroeid met de Christelijke kerk en de daarbij behorende a capella zang, iets wat als een rode draad door haar muziek loopt. Barwick laat op goddelijke wijze haar prachtige stem en allerhande elektronische instrumenten (zoals looppedalen, piano en keyboard) samensmelten tot een paradijselijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “de troetelbeertjes die de liefde bedrijven”.

Op Florine, door Barwick zelf uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende zanglijnen en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van canto, nevelige ambient bijklanken er roept titels als Sunlight, Heaven erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Julianna Barwick de schoonheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende vocalen wekken een beleving op die je ver boven het aardse brengt. Veel dichter bij de hemel kun je niet komen.

Recentelijk mocht ik de LP De Gek van Hellvete aan mijn collectie toevoegen.  Spijt heb ik daar allerminst van. Hellvete komt uit België en is opgegroeid met het Vlaamse Funeral Folk collectief en het daarbij behorende Silvester Anfang, iets wat als een rode draad door zijn muziek loopt. Hellvete laat op satanische wijze zijn duister getokkel en allerhande traditionele instrumenten (zoals banjo, fluit en charango) samensmelten tot een monsterlijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “Beëlzebub en Succubus die sodomie bedrijven”.

Op De Gek, door het Kraak label uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende folk en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van drones, nevelige ambient bijklanken en roept titels als Vleermuisarmen erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Hellvete de lelijkheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende drones wekken een beleving op die je ver onder het aardse brengt. Veel dichter bij de hel kun je niet komen.

Wendy McNeill

Een bijzondere vrouw, de Canadese Wendy McNeill. Dat bewees ze al in 2008, toen ze voor het eerst Middelburg aandeed. Afgelopen maandag was het vervolg. De magische combinatie van folk, chanson en cabaret miste zijn uitwerking wederom niet. Het uitverkochte Kaffee ’t Hof was dan ook de perfecte setting voor McNeill’s walsen. Lees hier en hier mijn typewerk voor 3voor12/Zeeland; verder is er op Youtube nog een korte video te bekijken van het nummer Stop.

Mijn favoriete winkel

De donderdagavond begon zoals gebruikelijk met de wekelijkse nieuwsbrief van CD & LP speciaalzaak Spin, in de paar jaar van het bestaan (sinds 2006) uitgegroeid tot mijn favoriete winkel aller tijden ooit overal. Net toen ik mijn online leven voor die dag wilde afsluiten, volgde een tweede – extra – nieuwsbrief van eigenaar Bart. Het was alsof ik de overlijdensadvertentie van een beste vriend aan het lezen was. Op zaterdag 15 mei sluit de shop zijn deuren. Voor altijd.

Dat was schrikken, daarna riep het vragen op. Is het niet meer reëel, een muziekwinkel in de Zeeuwse hoofdstad? Ligt het aan de digitale revolutie? Had Bart ook dvd’s moeten verkopen van De Kleine Zeemeermin? Het is makkelijk nu alle Middelburgers verwijtend aan te wijzen die alleen de aanbieding van Bruce Springsteen in Spin kochten, of helemaal niets. Misschien had ik nog wel ergens op kunnen bezuinigen om meer muziek te kunnen kopen. Logischer is om de realiteit onder ogen te zien. Bart deed dat alleen iets eerder dan ik. Een winkel die alleen om liefhebbers draait, levert nauwelijks een droge boterham op. Toch hoef ik niet neerbuigend mijn ongelijk toe te geven aan enkele digitale profeten, want Bart stelt zelf: “de toekomst van de platenzaak biedt te weinig carrière perspectieven. Er is dus geen sprake van een gedwongen sluiting of een faillissement.” Ik kan mij er iets bij voorstellen. Nog geen dertig jaar jong, en de komende 40 jaar loop je staande in je winkel te ploeteren om af en toe een biertje te kunnen kopen; dat vooruitzicht zou ook mij tegenstaan. Ik citeer Bart nog maar eens: “volgens mij zou ik langzaam gek worden”.

Maar waar kan ik nu mijn salaris kwijt aan muziek? Waar kan ik van die heerlijke automatenkoffie halen (Bart die voor de duizendste keer vraagt wat ik erin heb – alleen koffie)? Bij wie kan ik nu aan komen zetten met een verfrommeld papiertje waarop mijn wensenlijst staat geschreven? Waar kan ik nu ieder bezoek weer diezelfde platenbakken doorwroeten, terwijl mijn bestelling al op de balie ligt? Waar kan ik lachen om de kwaliteit van de OOR en Aardschok zonder die te hoeven kopen? Waar kan ik nu zo gezellig ouwehoeren over alles behalve muziek? Waar vind ik de persoon die zich qua katers met mij kan meten? Ik heb zo’n gevoel dat het niet stil wordt rond Bart. Hij zegt zelf ook dat hij actief zal blijven in de “culturele sector”.

Dat laatste is maar goed ook. De afgelopen twee jaar heeft Bart dikwijls bands naar Middelburg en omstreken gehaald, al dan niet voor een instore optreden, waarvan het voor onmogelijk werd gehouden dat ze überhaupt Zeeland zouden aandoen. Bowerbirds, Wendy McNeill, Tiny Vipers, She Keeps Bees, Sunset Rubdown, Elliott Brood, Sleepy Sun, om er maar eens een paar te noemen. Mede dankzij Platenzaak Spin is de muzikale cultuur in en rondom Middelburg enorm gegroeid, waar je vroeger je in allerlei bochten moest wringen om een Nirvana coverbandje te zien. Dat zal voorlopig niet verdwijnen.

Overigens besteedde ook 3voor12, ZB Digitaal en Rolf Bosboom aandacht aan de sluiting van Spin.