Zoekresultaten voor: kraak festival

Maart 2012

Teruglezen naar begin maart doet mij beseffen dat mrbungle.nl beter de domeinextensie .be had kunnen hebben. Eerst was daar het altijd geweldige KRAAK festival in Aalst (lees de erg vermakelijke recensie van makker Stefan hier en bekijk zeker de fantastische foto’s van Krysztoff Dorion op Flickr). Net bekomen typte ik recensies van Dolphins Into The Future, Kris Vanderstraeten, Sylvester Anfang II en Kiss The Anus Of A Black Cat, allen uit Vlaanderen. Als je ook nog eens bedenkt dat het best bekeken tv-programma in mijn geboorteland de naam Ik Hou Van Holland draagt, is de keuze snel gemaakt.

Gelukkig hoef ik nog niet volledig op Duvel over te stappen. Wat te denken van het eerder deze maand besproken Mirrorring? Ik noemde daarin al het setje cdr’s dat Grouper, onderdeel van dit duo, uitbracht. Het is absoluut één van de hoogtepunten van deze vroege lente, samen met het Gunn-Truscinski Duo en Pretty Lightning.

Niet besproken, wel gewaardeerd werd de in traditioneel kleine oplage verschenen cdr Beyond The Veil van Natural Snow Buildings, speciaal uitgebracht voor de toernee door Groot-Brittannië. Je kunt kritiek leveren op dit Franse duo dat ze steeds dezelfde dromerige en folky soundscapes uitbrengen, maar ik schaar deze release bij het mooiste werk van de afgelopen twee jaar. Marisa Anderson, die met haar album The Golden Hour nog mijn jaarlijst van 2011 haalde, is eveneens aan een reeks optredens begonnen.  Daarbij reist ze ook naar Europa. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om recente opnames voor niets weg te geven op Bandcamp. En wie laat er nu gratis depressieve deltablues liggen?

Voor de liefhebbers van de wat kleinere releases tip ik een drietal zeven inches. Ten eerste Body/Head, een noise project van Kim Gordon (Sonic Youth) en Bill Nace, dat uitkomt via Ultra Eczema. Snerpende gitaren, gekreun, gegil en een hoop feedback. Banana Head’s Goon House is van een heel ander kaliber. Zully Adler (Goaty Tapes) gaat hier aan de slag met poppy lo-fi psychedelica. De 7” is verkrijgbaar bij Lexi Disques. Dé danstrack van de maand is The Driver van onze favoriete electro tijdmachine Xander Harris. Het Moon Glyph label brengt dit nummer uit op een split single met Dylan Ettinger. Ik beloof dat ik laatstgenoemde in april in het zonnetje zal zetten.

De compilatie Hidden Landscapes was vorig jaar een voltreffer. Nu komt Audio Gourmet met deel twee, opnieuw een prachtige verzameling verstilde ambient, minimale elektronica, zachte neo-klassiek en ritselende field recordings. Het label heeft meer nog dan op het eerste deel onbekende artiesten met kwaliteit weten bijeen te rapen, dus er valt een hoop te ontdekken. Twee nieuwe releases van Aguirre Records (uit België, inderdaad) vallen min of meer in hetzelfde genre. Zowel Panabrite met Sub-Aquatic Meditation als Pulse Emitter’s Aeons grossieren in warme, meditatieve synth klanken. Waar de één de diepte van de oceaan in duikt, stijgt de ander op naar kosmische hoogten. Ik kan beide goed hebben.

Even het hoofd leegmaken voordat april aanvangt. De in maart verschenen Frying On This Rock van White Hills helpt daar prima bij: spacende seventies rock, met eindeloos dreunende monotone drums en riffs, allerlei effecten en een productie afkomstig van Martin Bisi, wiens discografie menig mond zal doen openvallen. Of de vierde maand van het jaar weer een special wordt over mijn Zuiderburen? Ik sluit bij voorbaat niets uit…

Jaarlijst 2011: Live

Meer dan ooit heb ik mijn heil op het gebied van livemuziek buiten de provincie moeten zoeken. Een dure grap voor iemand uit Zeeland die weigert zijn rijbewijs te gebruiken en zich te goed voelt voor shabby pensions. Meer dan ooit ook, heb ik goede optredens gezien. Een top 3.

1. Kraak Festival, Aalst, België, 5 maart 2011. Voor de oorverdovende kennismaking met France (de band); Iasos; het slagveld in de zaal na de show van Iasos; diezelfde Iasos die na het optreden uitlegt dat hij 12 jaar heeft gestudeerd op zijn visuele kunsten; diezelfde Iasos die de volgende ochtend aan het ontbijt in het hotel rustgevend zwaait; een gesprek proberen aan te knopen met Arthur Doyle; diezelfde Arthur Doyle die de volgende ochtend in het hotel weer een heel verhaal probeert te vertellen; Twinsistermoon; een lief optreden van Bridget Hayden; het publiek bij The Beautiful Band; alle artiesten kunnen meemaken; de algehele sfeer; de kapstok die pas na acht uur opduikt; Duvel; Vlaamse fritten; café De Scheepvaart; etc. Lees het preview & verslag op mrbungle.nl.

2. Lustmord, Incubate festival, Tilburg, 18 september 2011. Brian Williams trad voor het eerst op in Nederland, sinds zijn carrière in 1980 begon. Het was het wachten waard. De pikzwarte ambient kwam – verrassend genoeg – uitstekend tot zijn recht in de grote zaal van de 013. Mede dankzij het volume en de loodzware set; zelfs de muren leken mee te bewegen. De indrukwekkende visuals deden de apocalyptische sfeer (mede veroorzaakt door stoelen neer te zetten) tot een ongekend hoogtepunt stijgen. We zullen waarschijnlijk nooit te weten komen of Williams gewoon stond te patiencen achter zijn laptop, maar goed, we kwamen toch voor de muziek. Dank u, Incubate.

3. John Maus, Le Guess Who festival, Utrecht, 27 november 2011. Dé held van 2011 in Nederland; daar moest ondergetekende natuurlijk bij zijn. Ondanks heel wat tegenwerkingen (de afstanden tussen de verschillende locaties in Kutrecht, het deurbeleid van de Ekko, hipsters van wie je niet uit de plaat mag gaan) toch een memorabel optreden. John Maus weet namelijk als geen ander zijn tomeloze energie over te brengen op het publiek, ook al is zijn zweterige uiterlijk na slechts twee nummers meer te danken aan het water dat hij over zich heen gooit dan aan zijn wilde performance. Dat hij meezingt met een zelf gestart cassettebandje maakt hierin niks uit. Luister hieronder de liveset eerder dit jaar bij Incubated.

Honorable mention: de aanwezigheid van Girlseeker op het Incubate festival. Voor de “ik ben in een ander universum aanbeland”-blik in hun ogen. Lees hier de preview op mrbungle.nl.

France – Pau

Ergens tussen het Rhônedal en het Centraal Massief ligt Le Puy-en-Velay, een heus pelgrimsoord waar gelovigen zich verzamelen om naar Santiago de Compostella te vertrekken. Het is ook de verzamelplaats voor de drie Fransen Jeremie Sauvage, Mathieu Tilly en Yann Gourdon, vanuit waar ze hun geloof in drone-, rock- en noisemuziek op eigenzinnige wijze over de wereld dreigen te verspreiden. Met de eenvoudige doch unieke opstelling met drums, basgitaar en versterkte draailier (“hurly-gurdy”) weet de band een bijzonder geluid neer te zetten dat onherroepelijk de luisteraar in een trance brengt. Het drietal noemt zichzelf France, de meest ongooglebare bandnaam ooit.

Ik kan mij het optreden van France op het KRAAK festival, in maart dit jaar, nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de openingsact was, en de geest op dat tijdstip dus nog helder. Het was vooral omdat de band een memorabel optreden neerzette waarbij menig toeschouwer omver mee werd geblazen, en in ieder geval mij na een half uur compleet verbaasd en met piepende oren achterliet. Het is lastig voor een band datzelfde gevoel naar plaat te vertalen, maar met Pau komt France aardig in de buurt.

Pau is uiteraard vernoemd naar de plaats waar de twee nummers op deze lp zijn opgenomen, op 4 maart 2009 om precies te zijn. De datum zal menigeen een worst zijn; France lijkt namelijk altijd hetzelfde nummer te spelen. Het kinderlijk eenvoudige spel op het drumstel en de met één snaar uitgeruste basgitaar is compleet inspiratieloos, maar het eentonige vormt de ruggengraat voor wat het geluid van France kenmerkt: de draailier, klinkend als een monsterlijke droneriff op repeat. Het bespelen van de vielle à roue zorgt voor minimale transformaties in het klankgeluid, zodat de hypnose die deze band teweeg brengt in geen geval een diepe slaap wordt. Releases van France kenmerkten zich voorheen door ietwat platgeslagen liveopnames. Met Pau – wat ik gerust de meest professionele uitgave tot nu toe kan noemen – worden de tonale alteraties eindelijk eens fatsoenlijk uitvergroot. Zonder dat de power van zo’n liveoptreden verloren gaat, overigens.

De indrukwekkende lp op 8mm, waarvan de 200 exemplaren reeds zo goed als uitverkocht zijn, is zonder meer de moeite van het aanschaffen waard. Een gezeefdrukte hoes die kracht uitstraalt en hallucinaties opwekt, een net zo prachtige binnenhoes, en alles handgemaakt. Het loont echter ook om eens naar de digitale versie op Bandcamp te loeren, want die biedt een bonus track van bijna vijftig minuten. Het is de registratie van het live optreden in La Centrifugeuse, de dag na de opnames voor de lp. Nog meer dan op de studionummers toont France hier zijn kunnen: Yann Gourdon gaat door tot uitputting hem ervan weerhoudt de draailier nog langer te bespelen. Kracht, opoffering, passie, verlichting. Tijd dus, voor een bedevaart naar Le Puy-en-Velay.