Tag archieven: pop

Maria Minerva

Er lopen vreemde mensen rond op de wereld. De nu 23-jarige Maria Minerva uit Tallinn, Estland is er zo eentje. Toch is ook die ene vervelende reclameslogan van dat gore frisdrankmerk van toepassing. Want de avant-garde pop van deze dame, vandaag de dag studerend in Londen, smaakt erg lekker. Neem nu de aan het begin van de lente verschenen cassette Talinn At Dawn. Of beter nog, het onlangs verschenen album Cabaret Cixous, haar eigenlijke debuut.

Maria klinkt als een typische slaapkamermuzikant: goedkope riedeltjes bespeeld vanaf nog goedkopere keyboards, de drumpatronen daarnaast uit een MS-DOS computer toverend. Dromerig lijkt ze de microfoon toe te zingen met het gebruikte kussen nog tegen haar mond geplakt. De eurohouse en belegen electro invloeden die zo nu en dan terug te horen zijn, zullen ongetwijfeld te maken hebben met haar afkomst en de tijd waarin ze is opgegroeid. Lo-fi is het ook natuurlijk, een trendy term tegenwoordig, maar oh zo toepasselijk bij haar muziek. De soms onbeholpen manier waarop haar muziek is geproduceerd is gewoon geweldig charmant.

Hoogtepunten op het gloednieuwe Cabaret Cixous (een verwijzing naar Hélène Cixous?) zijn onder andere Pirate’s Tale en Laulan Paikse Kaes. De eerste die ik noem bezit werkelijk een bijzonder aanstekelijk en origineel ritme, aangevuld met spacey new age klanken en haar sensuele stem die daaromheen kronkelt. Maria Minerva zingt geen enkel moment in de maat, maar ze likt al echoënd met haar geile gezang onweerstaanbaar aan de oren van de luisteraar. Laulan Paikse Kaes is wat minder samenhangend, een collage vormend van invloeden uit 90’s hiphop, rave en ambient, waar ze kinderlijk brabbelend over heen loopt te kreunen. Zo gemakkelijk, en toch zo heerlijk.

Cabaret Cixous is als een verfrissende waterballon in je nek tijdens een vervelende hittegolf. Is het niet cool dat je met de meest onoriginele elementen uit het verleden één van de meest originele artiesten van nu kunt zijn? Oh ja, het album komt uit bij Not Not Fun, je weet wel, het label waar ik bijna dagelijks reclame voor lijk te maken.

A pinch of psychedelic

Omdat gewone popmuziek ook maar zo gewoon is, vandaag drie keer pop met een twist. Een beetje psychedelica brengt immers kleur in het soms zo dorre, grijze muzieklandschap. Van de hoes van Alvarius B.’s nieuwste plaat, Baroque Primitiva, worden we alvast een beetje draaierig. De menselijke mandala op de voorkant beeldt onverbloemd de schoonheid van het naakte vrouwelijke lichaam uit, een goede reden om op jacht te gaan naar het vinyl. Mits je daar genoeg $ voor over hebt, want de lp was in een vloek en een scheet uitverkocht (de cd versie bevat overigens 32 pagina’s met close-ups van de albumhoes, dus niet getreurd).

Alvarius B. is dan ook niet de minste. Al in de jaren tachtig werd er gehakt gemaakt van traditionele popmuziek met Sun City Girls, toen Alvarius B. nog gewoon Alan Bishop heette. Misschien iets minder excentriek doch zeker niet minder vreemd neemt hij wederom de tropische hitparade op de hak, met de slecht verborgen humor die we van hem gewend zijn. Vaak denken we naar singer-songwriter muziek te luisteren, maar ondertussen worden we gigantisch in de maling genomen, zo voelt het luisteren naar Baroque Primitiva. De verminkte themesong van You Only Live Twice en God Only Knows van de Beach Boys “on even more heavy acid” zijn hier onder andere het bewijs van. Die doen zelfs even denken aan de verzameling getrashte lovesongs op het album Sick Love van V/Vm.

Kun je de muziek raden wanneer je alleen de bandnaam hebt gehoord? In het geval van Psychedelic Horseshit waarschijnlijk wel. Het derde volledige album Laced zag onlangs het levenslicht en deze zal het productieve tweetal ongetwijfeld definitief op de kaart zetten in de psychedelische muziek. De chaotische combinatie van paranoïde punk, flauwe noise, gefrustreerde tropicalia en bliepjesmuziek is soms simpelweg om te kotsen, maar dan wel in die vorm van kickende achtbaanmisselijkheid. Tevens uitstekend geschikt om ongewenste visite het huis uit te krijgen.

Psychedelic Horseshit – French Countryside

De meest normale release van dit drieluik is ongetwijfeld In Vogue Spirit van Wet Hair. Dit duo is één van de overblijfselen van de uiteengevallen band Raccoo-oo-oon, waarmee de psych/noise indierock wordt voortgezet. Wel steeds meer in de richting van popmuziek, blijkt uit dit derde album, uitgebracht door het altijd fijne De Stijl label. Door de verwassen krautritmes, woekerende psychedelica en kosmische synthesizers en orgels schijnen namelijk aanstekelijke melodieën en infectieuze grooves. Een productie die de Not Not Fun traditie met zich mee draagt (dubby en lo-fi) maakt van In Vogue Spirit een frisse, uitdagende en relaxte luisterervaring.

“To fall in hell or soar angelic, you’ll need a pinch of psychedelic”. (Dr. Humphry Osmond)

Alela Diane & The Wild Divine

Is Alela Diane heet levende bewijs dat het huwelijk letterlijk en figuurlijk de lange en wilde haren kost? In 2006 en 2009 kon ik volop genieten van het lieflijke countrymeisje met de weelderige haardos, dankzij de albums The Pirate’s Gospel en To Be Still. Country en folk, rechtstreek uit de bergen van Californië, puur, gesloten en met weinig opsmuk buiten haar engelachtige stem. Maar toen ik de hoes van de verder prachtige 10” Alela & Alina in handen kreeg, was het toch even schrikken. Hier was een kapper toch wel erg enthousiast bezig geweest. Toen Alela Diane vervolgens ook nog eens aankondigde te gaan trouwen en een stap verder te willen zetten in muziek, hield ik mijn hart vast.

Het is frappant dat ze voor haar derde album opeens nadrukkelijk haar vaste begeleidingsband benoemd. The Wild Divine bestaat naast haar echtgenoot Tom Bevitori en haar vader Tom Menig uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief, maar dat “wild” benader ik nogal sceptisch. Alela Diane & The Wild Divine (verder zonder titel) blijkt geproduceerd te zijn door Scott Litt, een oude baas die naam heeft gemaakt met onder meer R.E.M. (in de softere periode) en de Counting Crows, om maar eens wat uitgekauwde muziek te noemen. De tijd van haar spartaanse en melancholische kampvuurfolk lijkt voorbij. Duwt dat dit album meteen richting Sky Radio?

Op zoek naar een publiek dat verder luistert dan folk is gekozen voor een frisse sound en vooral een rijker geluid met meer instrumenten dan alleen de akoestische gitaar. Er is ruimte voor de slide gitaar, pedal steel en hier en daar jazzy ritmes op de drums. Een duidelijke ruk aan het stuur richting popmuziek. Gelukkig weet Alela Diane ook met deze aankleding de hoofdrol naar zich toe te trekken met haar stem. Die blijft onverminderd mooi, melancholisch en technisch knap. Haar teksten zijn met haar meegegroeid en bieden een breed scala aan metaforen en diepzinnige rijm.

Ik kan mezelf dwingen alleen naar de goede elementen te luisteren op dit album, maar er blijft hoe dan ook een onbevredigd gevoel achter. De muziek komt opeens wat “gewoontjes” over, omdat ze niet heeft durven kiezen tussen echte popmuziek en de folk van haar eerste twee albums. En dan eindigt de wedstrijd in een saai, doelpuntloos gelijkspel. Losmaken van de muziek uit het verleden (zie ook vorige bericht) hoeft dus niet altijd goed uit te pakken. En dat kapsel is haar ook nog niet vergeven.