Tag archieven: ambient

Biosphere – N-Plants

Als je mij vraagt naar mijn favoriete albums aller tijden, dan is de kans groot dat je namen als Microgravity, Patashnik of Substrata tegenkomt. Platen die op naam staan van de Noor Geir Jenssen, die vooral onder de artiestennaam Biosphere actief is. Als geen ander wist hij met minimale ambient muziek een eigen geluid te creëren, hoe moeilijk dat ook mag klinken, opererend in het genoemde genre. Dropsonde was – een live album uitgezonderd – zijn laatste wapenfeit, nu meer dan vijf jaar geleden.  Hij zal wel weer wat bergen zijn wezen beklimmen. Fileunder “oude glorie” dus? Voorlopig niet. Het gloednieuwe N-Plants laat zien dat Jenssen nog genoeg creativiteit bezit voor een waardige aanvulling op zijn discografie.

In de loop van de jaren is de muziek van Biosphere steeds minimaler geworden, kosmische leegtes verkennend, en zijn de ritmes naar de achtergrond verdrongen en later zelfs helemaal verdwenen. Het is daarom een grote verrassing te horen dat N-Plants een terugkeer betekent naar beatgeoriënteerde ambient en elektronica.  Lichtvoetige, vertraagde dansmuziek, uitgevoerd met de precisie van een virtuoos. Daar waar Microgravity nog de erfenis van mokkelige acid met zich meedroeg, weet Jenssen nu verleden en heden op een mooie en dynamische wijze samen te voegen. Waarmee hij overigens wel wat van zijn typerende geluid opgeeft.

Het verhaal achter deze plaat is minstens zo bijzonder als de verandering die Biosphere ermee doormaakt. Gebiologeerd en geïnspireerd door de snelle opkomst van de Japanse economie na de Tweede Wereldoorlog voltooide Jenssen in februari van dit jaar N-Plants, met uiteindelijk de vele kerncentrales als symbool voor de technologische bloei. Ongeveer een maand later keek de wereld opeens met heel andere ogen naar één van de belangrijkste uitvindingen van de 20e eeuw, wat dit tot een mooi tijdsdocument maakt. Jenssen zag in de bouwwerken iets futuristisch in de soms tijdloze omgeving, maar ook iets onnatuurlijks, afstandelijks en onheilspellends. Althans, dat zijn mijn gevoelens luisterend naar nummers als Joyo-1 en Ikata-1 (alle nummers verwijzen naar diverse reactoren). Maar ook zorgen deze fabrieken voor energie en warmte, genoeg voor één derde van alle Japanse huishoudens. Die fascinatie, genegenheid en medelijden misschien zelfs, horen we verderop terug in bijvoorbeeld Monju-1 en het heerlijk voortkabbelende Genkai-1.

Zoals ik al zei, betaalt Biosphere een prijs voor een terugkeer naar ritmes uit het verleden: op N-Plants lijken de vingerafdrukken van andere muzikanten te zitten. Gelukkig hoeft dat niet altijd een nadeel te zijn. N-Plants is namelijk het meest luisterbare album van Biosphere sinds tijden, wellicht weggehoond door puristen, maar toegejuicht door types die een uur lang naar muzikale stipjes luisteren toch iets teveel gevraagd vinden. Zelfs wanneer het ietwat geforceerd klinkende concept wordt genegeerd, is dit zonder meer een indrukwekkend album te noemen. Ik kan weer even vooruit, wat Biosphere betreft.

Chants of Niflheim

Twinsistermoon op het Kraak festival reken ik tot de beste concerten die ik tot nu toe in 2011 heb mogen aanschouwen. Niet gek dus, dat ik enthousiast word van een nieuwe release van Natural Snow Buildings, een aan dit project gelieerde band. Chants Of Niflheim heet het laatste wapenfeit en werd speciaal opgenomen voor Record Store Day. En op die dag uitgebracht, natuurlijk.

Niflheim is in de Noorse mythologie het rijk der nevelen, waar Hel heerste, en de doden aan haar werden onderworpen. Het past bij de muziek van Natural Snow Buildings: donker, mysterieus, ritualistisch. Dat bereikt het Franse tweetal (bestaande uit Mehdi Ameziane en Solagne Gularte) met langgerekte folk drones. Soms met zware riffs, soms met elektronica, soms met softe psychedelische klanken, ergens waar ook nog zacht gezang in is verborgen. Luchtig is het allerminst, helemaal als de percussie zijn intrede doet en de bekkens als een pyroklastische wolk over het bijna onherkenbare gitaargetokkel trekken.

Minimaal twee releases per jaar, al dan niet onder diverse namen, met nagenoeg dezelfde soort muziek, kan dat? Het is een vraag die bij mij opdoemt wanneer ik naar Chants Of Niflheim luister. Ja, muziek maken is soms net als blogs typen: niet teveel en niet te weinig is het devies. Natural Snow Buildings (en Twinsistermoon en Isengard) hebben de laatste jaren te weinig variatie getoond om de vele albums te rechtvaardigen. Aan de andere kant is de kwaliteit constant hoog en hebben de uitgaven op lp, cd en cassette een meerwaarde omdat ze altijd in zwaar gelimiteerde oplagen verschijnen. Daarom heb ik ook deze weer aangeschaft. Hoe lang ik dat nog blijf doen? De tijd zal het leren. Voor nu is Chants Of Niflheim een nieuw hoogtepuntje in de discografie.

Enige muzikale voorbeschouwingen (in de vorm van mp3’s of video’s) van Natural Snow Buildings zijn schaars te noemen, daarom hieronder een nummer van het album The Centauri Agent. Deze kwam vorig jaar uit bij Vulpiano Records en is gratis te downloaden. Het geeft een idee.

Natural Snow Buildings – Memories

Beileid

Het zijn meer jazzgeoriënteerde muzikanten, het viertal Bohren & Der Club Of Gore. Toch misstaan ze niet op een festival met stevige muziek als Roadburn. Op de editie van 2011 waren ze niet te vinden, in de vier jaren ervoor liefst drie keer. Dat heeft niet alleen te maken met de naam van de groep, maar vooral met de sfeer die ze neerzetten op hun albums. Zeker op het podium, wanneer de Duitsers miniem worden verlicht, roept de ultra-trage muziek meer associaties op met doom metal dan met jazzmuziek.

De kleinere releases meegeteld, is Bohren & Der Club Of Gore inmiddels aan haar negende toe. Beileid – met oprechte deelneming – is een mini album met niet meer dan drie nummers, die samen wel tegen de veertig minuten klokken. Opener Zombies Never Die (Blues) maakt meteen duidelijk dat de muziek niet erg veel is geëvolueerd door de jaren heen. De loodzware ambient komt als vanouds uit de basgitaar en het orgel. Die donkere sound wordt verder opgeleukt door een vibrafoon, zij het met mate. Pas na een minuut of drie duikt de saxofoon op, de hypnose doorbrekend. In het tempo van een gletsjer kabbelen de instrumentale klanken voort, te allen tijde minimalistisch blijvend doch met een krachtige boodschap.

Opvallend is het tweede nummer, Catch My Heart. Het is een cover van de uit Düsseldorf afkomstige heavy metal band Warlock (“true as steel”), geplukt van het album Hellbound uit 1985. Voor het eerst in de geschiedenis van Bohren & Der Club Of Gore is er een zanger bijgehaald, en meteen niet de minste. Mike Patton stuurde openlijk aan op een samenwerking met één van zijn favoriete bands, en hij heeft zijn zin gekregen. Hij is ook de enige die in dit nummer enig respect toont voor het origineel. De band zelf rekt het vijf minuten durende nummer op tot ruim dertien, en laat alle mogelijke metal invloeden varen. Dat doet overigens niets af aan de onheilspellende stemming, die ook in de kwartier durende afsluiting eenvoudig vastgehouden wordt. Beileid biedt geen spannende koerswijzigingen, maar is een fraai vervolg op Dolores (recensie hier) en meer dan dat is ook niet nodig.

Bohren & Der Club of Gore – Zombies Never Die (Blues) by PIASGermany