Eten & drinken

Recept

Hoewel de meeste schrijfsels op deze blog over muziek gaan, worden de recepten voor Hongaarse goulashsoep en kabeljauw met zuurkool het best gelezen. De markt voor kookinstructies is blijkbaar groter dan die voor obscure herrie. Tijd dus voor een nieuw recept, al was het maar om de bezoekcijfers maar weer eens een beetje op te krikken. Sorry Allerhande-lezers, deze is alleen voor gevorderde koks.

Ingrediënten voor 1 persoon:
Folky gitaargetokkel, grof gesneden
Half-om-half akkoorden (half akoestisch, half elektronisch)
2 teentjes echoënde effecten, verkruimeld
3 flinke eetlepels improvisatie
Geraspte schil van de relatie tussen mens en natuur
2 eetlepels onverwachte wendingen
1 eetlepel distantie
5 theelepels Britse traditie
1 ½ bol onnavolgbare zang, in dunne plakjes
Halve pot melancholische mijmeringen (verkrijgbaar bij de plaatselijke toko)
Snufje jazz en blues

Bereidingswijze:
Prepareer de effecten, improvisatie, schil, wendingen en distantie met behulp van een vijzel en meng dit met het folky gitaargetokkel en de half-om-half akkoorden. Kneed de smurrie tot het één grote klont vormt. Gebruik een deegroller om er een ronde plak van te maken van ongeveer zes millimeter dik. Verdeel er met een zeef zorgvuldig de Britse traditie over en leg de plakjes onnavolgbare zang daarbovenop. Smeer alles dicht met de melancholische mijmeringen, waarbij geen stukje overgeslagen mag worden. Maak het af met een snufje jazz en blues “on top”. Laat het geheel ruim twintig jaar rijpen op een gematigde temperatuur. Houd het geheel vochtig door er af en toe water en wijn aan toe te voegen; het gerecht is klaar wanneer er een grove, lichtblauwe korst vormt. Snij het in zeven stukken van bij elkaar iets meer dan een half uur. Serveer op een platenspeler van goede kwaliteit, stofvrij en in een onverstoorbare omgeving.

Het recept draagt de naam Atlas Of Hearts. De reacties zijn niet te versmaden; overal likkebaardende liefhebbers. Vijf sterren! (Mede mogelijk gemaakt door Apollalaan Recordings.)

Eten op strand

Van de meeste strandpaviljoens moet je op culinair gebied niet al te veel verwachten. Dat geeft ook doorgaans niet. Een hamburger, een pot bier en uitzicht op zee en de ondergaande zon kunnen soms een behaaglijk genoegen geven, waarmee het gebrek aan kwaliteit en de aanwezigheid van stompzinnige toeristen en dagjesmensen wordt verbloemd. Toch kan je niet alles deguiseren. Eén bepaald strandpaviljoen, nabij Dishoek, Zeeland, doet daar ook geen enkele moeite voor en maakt het wel heel erg bont. Een verslag.

Zoekend naar een plekje op het rommelige terras stuit ik op een politielint, waarmee de helft van de beschikbare ruimte is afgezet. Heel even flitsen de beelden uit Hoek van Holland, nog maar pas geleden, door mijn hoofd. Ik bedenk me dat we hier niet ver van Vlissingen zitten en houd daarom alles voor mogelijk op het gebied van criminaliteit. De aanwezige gasten worden in elk geval gedwongen om gezellig met z’n allen op een kluitje te zitten, zodat ik drie keer over een vieze bouvier struikel alvorens bij het laatste vrije tafeltje te geraken. Maar ik zit. De frisse, zilte buitenlucht met een idyllisch panorama van zand, golven, zon en voorbijvarende schepen stemt mij tevreden.

Vlotter dan verwacht komt iemand de drankbestelling opnemen. De nauwelijks verstaanbare melkmuil krijgt daarom vooralsnog het voordeel van de twijfel. Bevallige dame nummer twee komt een stuk minder goed uit de verf. Angstvallig probeert ze met een te brede bril de aandacht af te leiden van haar puskraters, maar als ik haar met open mond aanstaar smijt ze snel de kaart op de plastic tafel. Zenuwachtig maar hard pratend komt ze even later vragen wat er gegeten gaat worden. Dat, tezamen met het feit dat ik nog niets te drinken heb na een dorstopwekkende fietstocht hier naar toe, doet een gevoel aanzwellen dat ik zo snel mogelijk weg wil van de locatie. Het besluit om de sliptongetjes te nemen ontvalt me daarom eerder dan gewenst.

Ondertussen begint mijn keel ernstige uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Met de moed der wanhoop sleep ik met mijn tong het weinige speeksel over het schuurpapier wat het begin van mijn slokdarm moet zijn. Demonstratief kijk ik af en toe achterom, afwachtend en semigeïrriteerd door het uitblijven van een vochtige versnapering. Een half uur na aankomst duikt de puistenkop wederom op met borden aan tafel. “De sliptongetjes waren voor…?”. “Nee, dat kan niet voor mij zijn, ik heb nog niet eens wat te drinken!” Haar collega hijgt plots in m’n nek, met een lucht die bij niet-tandenpoetsende pubers hoort: “u had een doodgeslagen biertje?”. Dat doodgeslagen heb ik er overigens zelf bij verzonnen; gedachten aan iemand doodslaan kwamen op dat moment sterk naar voren.

Ik wist me te beheersen. Iemand doodslaan zou mij niet helpen om mét eten deze plek snel te verlaten. Ik liet de hulpeloze bediening dus mijn biertje en een bord met vis op de plakkerige tafel zetten. Mijn tafelgenoten deelden de verbazing, en de kalmte. Het is best knap te noemen om zes magnetrons en drie frituurpannen tegelijk te laten klaarkomen.

Voor zover er nog vers vlees aan het tweetal wezens uit de zee zat, was dit volledig volgezogen met oud frituurvet. Het moment dat ik een slecht afgewassen vork in het beestje zette, spoot een roestige substantie net naast mijn oog. Er werd saus bij geserveerd dat – ja laten we eens met clichés strooien – wel van een zilvermeeuw kon zijn. De slappe frieten waren in hetzelfde vet gebakken als de vis, naar smaak te oordelen. Onderin de schaal zaten trouwens nog restjes bitterbal, die allicht beter hadden gesmaakt. Toch dacht dit etablissement nog water bij de wijn te doen om bij de gerechten een salade te serveren. Ik kan me nog goed een aflevering herinneren van League Of Gentlemen waarin een enorme puist op de rug van “dole scum” Mickey wordt uitgeknepen en als mosterd op een broodje hamburger wordt gepresenteerd. Nachtmerrie wordt werkelijkheid; de serveerster met de brede bril loopt opeens met een pleister op haar gezicht.

De uitspraak “ik heb dan in ieder geval íets gegeten”, valt in duigen als blijkt dat het verorberde je eigen darmkanaal ziet als de snelste glijbaan ter wereld. Aan de andere kant is dat ook weer een voordeel, in je achterhoofd de bedenking dat een lang verblijf in de spijsvertering ongetwijfeld rare bijverschijnselen zou gaan opleveren.

Na nog een half uur met lege borden voor onze neus waag ik een poging tot verhaal te halen aan de bar. Ik zie al snel in dat dit een nutteloze missie is. Een barmedewerker tapt het laatste restje uit een leeg vat in een lekke emmer. Schuifelende subsidie pubers drentelen door de keuken. Ergens tussen de bar en keuken ligt een enorme berg vuilniszakken te ruiken. De puist vraagt welke tafel ik heb gezeten. Zucht. Die molotovcocktail komt volgend seizoen wel. Op weg naar buiten zie ik nog een kleuter stuiterballetje spelen met scampi’s, die ik ergens eerder heb gezien.

Meat!

Het nummer Meat van Autopsy is een klassieker in het death metal genre. Het album Acts Of The Unspeakable uit 1992 heeft een prachtige tekening aan de binnenkant van de hoes, waarop diverse rituelen van marteling, mutilatie, kannibalisme en andere feestjes worden getoond. Antropofagie is zo oud als de mensheid zelf en eigenlijk is het profaan kannibalisme net zo gezond / ongezond als het eten van dierenvlees. Hou het wel bij spiervlees, want aan organen kleven teveel risico’s. Wanneer je slager weer eens met vakantie is, en de supermarkt al gesloten, kun je dus best eens onderstaand recept proberen.

Benodigdheden voor 2 burgers:
– 250 gram mensengehakt
– paar plakken bacon
– 2 luxe sesambollen
– uiringen
– ijsbergsla
– tomaat
– komkommer
– augurk
– ei
– paneermeel
– zout en peper
– worchestersaus
– mayonaise
– ketchup
– mosterd
– margarine of boter

Verwarm de oven voor op 150 graden. Meng het vlees met twee theelepels worchestersaus, één ei, een beetje ketchup, zout en peper. Voeg een vleugje paneermeel toe om te voorkomen dat de burgers in de pan uiteenvallen. Draai er mooie stevige ballen van en sla deze vervolgens plat met een gelijke dikte over de gehele oppervlakte van het vlees. Schroei het vlees op hoog vuur dicht in de gesmolten margarine en laat daarna op een lager vuurtje de burgers garen totdat het bloederige er een beetje af is. De uiringen carameliseer je in dezelfde pan totdat ze glazig zijn en zoetig smaken. Bak de plakjes bacon aan het einde onder de burgers tot ze knapperig zijn. Hou de boel warm.

Ondertussen stop je de sesambollen in de oven, net lang genoeg dat ze aan de buitenkant licht krokant zijn. Snij de bollen open en smeer beiden kanten in met een dikke laag mayonaise. Leg de gecarameliseerde uien onderop en bedek met een paar blaadjes sla. Leg het mensenvlees daar weer bovenop en laat het vet de sla bedruipen. Geef het torentje wat kleur met de plakjes tomaat, komkommer en augurk. Maak af met een flinke scheut ketchup en een beetje mosterd. En hop, de calorieën zijn voor de komende week weer binnen.